“...” สบตากับคนตรงหน้าที่ยังคงมองฉันอยู่ แววตาที่ว่างเปล่าแบบนี้... ช่างน่ากลัวและน่าค้นหาไปพร้อมๆ กัน
“ไม่มีใครช่วยแพงได้นอกจากตัวแพงเอง”
“เธอเปลี่ยนไปนะ” ฉันมึนงงไม่น้อยเมื่อพี่รามพูดจบ เขาก็ค่อยๆ เอื้อมมือมาหวังวางบนศีรษะของฉัน ทั้งที่เขาไม่เคยคิดจะทำมาก่อน
“ทำอะไรกันน่ะ?”
ทว่าฝ่ามือหนาที่มีรอยสักอยู่หลังมือเป็นอันหยุดชะงัก ฉันจึงหันไปตามเสียงที่ตวาดใส่ ถึงได้รู้ว่าเป็นพี่ไฟที่กำลังทำหน้านิ่งอยู่ ก่อนจะเดินมาพาดแขนกอดคอฉัน “แพงคุยกับพี่ราม”
“พี่ตามหาเราทั่วเลย นึกว่าหนีพี่กลับไปซะแล้ว” พี่ไฟโน้มใบหน้าที่มีกลิ่นบุหรี่และเหล้าเข้ามาใกล้จนฉันเบือนหน้าหนี ด้วยอาจจะเพราะว่าภาพและเสียงที่ได้ยินก่อนหน้านั้นทำให้ฉันยันแผ่นอกเขาออกห่างจากตัว สร้างความไม่พอใจให้พี่ไฟอย่างมากแต่เขาก็เลือกที่จะเก็บอารมณ์นั้นเอาไว้ ซึ่งมันน่าแปลก... ที่เขาไม่โกรธเลยสักนิด “เข้าไปข้างในกัน จะเป่าเทียนวันเกิดไอ
