“หนูโอเคไหม?” ถามมาแบบนี้ฉันก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับ “อยากกินอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ” ส่ายหน้าพลางวางแก้วค็อกเทลบนโต๊ะ “แพงไม่กินเหล้า”
“พี่รู้ แต่ไอ้เทียนไม่รู้” ฉันสาบานว่าจะไม่แตะแอลกอฮอล์ต่อหน้าพี่ไฟเด็ดขาด คอฉันไม่ได้แข็งขนาดนั้น ตั้งแต่เกิดมาก็เคยแตะอยู่หนเดียวคือใบเตยลองให้กินดู ซึ่งผลปรากฏว่าฉันเมาและจำอะไรไม่ได้เลย “พี่ไปหยิบน้ำผลไม้มาให้”
“แพงไปด้วย” ตามติดเงาพี่ไฟเมื่อดึงชายเสื้อเชิ้ตไว้พลางลุกขึ้นพร้อมกับเขา “แพงไม่อยากนั่งอยู่คนเดียว”
“หึ” แม้จะลุกขึ้นไปแค่ไม่กี่ก้าวแต่ฉันก็หวั่นเกินกว่าจะอยู่คนเดียว อีกอย่างไม่ไว้ใจพี่ไฟเท่าไหร่ ถ้าเขาคิดเล่นงานฉันด้วยการวางยาบอกเลยว่าคิดผิด! ฉันระวังตัวมากนะพี่ไฟรู้ไว้ซะเถอะ
พอได้แก้วน้ำส้มมาพี่ไฟก็เดินไปทั่วห้องโดยมีฉันที่ดึงชายเสื้อเชิ้ตเขาไว้ตามเหมือนเงาที่ไม่มีวันแยกจากกัน กระทั่งพี่ไฟมาหยุดที่โต๊ะกลางห้องวางขวดเหล้าลงฉันก็วางแก้วน้ำ
