“แต่หนู...” อย่านะพะแพง ขืนไปตกปากรับคำเท่ากับว่าเธอเดินเข้าไปในชีวิตของพี่ไฟอีกครั้งเลยนะ “หนูจะมองเขา”
“...”
“แค่มองนะคะ” มองก็คงจะพอใช่ไหม? เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณชนะทิศที่ฉีกกว้างอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะบนบ่าฉัน
“ขอบใจนะ”
เมื่อน้าพิมเข้ามาฉันจึงขอตัวกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เป็นจังหวะที่พี่ไฟเดินขึ้นบันไดมาพอดี ระหว่างนั้นเราสองคนก็จ้องมองกันโดยไม่มีใครพูดอะไรเลย “ไปทำอะไรที่ห้องพ่อพี่?”
“แพงช่วยคุณอาค่ะ” คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างฉงนใจ
“ช่วย? ช่วยอะไร”
“หมายถึงช่วยขนแฟ้มเอกสาร” พอฉันตอบแบบนี้พี่ไฟก็ร้องอ๋อ ฉันจึงใช้สายตาของตัวเองมองไปยังคอปกเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีรอยลิปสติกติดอยู่ สภาพของพี่ไฟก็ดูเหนื่อยล้า จะเดาทำไม? ในเมื่อที่โรงหนังเขาก็พูดอยู่แล้วว่าหลังจากนั้นจะไปทำอะไรกับผู้หญิงของตัวเอง “แพงขอตัวก่อน”
“เดี๋ยว” ท่อนแขนถูกรั้งไว้ด้วยฝ่ามือหนาที่เ
