Sinful Passion :: CHAPTER 3 [100%]
862 คำ
“เปล่า” ถอนหายใจออกมา “เขาน่ะ... มาแปลกมาก”
“อย่าไปใจอ่อนนะแพง” เพื่อนสาวทำหน้าบูดก่อนจะจับมือฉันกุมไว้ “ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหน”
“อือ” ข้อนี้ฉันรู้ดี รู้ว่าไม่ควรไปใจอ่อนให้กับเขา แต่สิ่งที่เขาทำ ณ ตอนนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ฉันไม่อาจเดาอะไรเขาได้เลยว่าเขาต้องการอะไร สิ่งเดียวที่ทำได้คือปกป้องและป้องกันตัวเองให้ดีที่สุด
“แล้วเขาไม่ได้ทำอะไรอีกใช่ไหม”
“ไม่ได้ทำ” ถอนหายใจมองสบตากับใบเตย “พอมาขอโทษก็...”
“แกคงไม่ใจอ่อนเพราะแค่คำว่าขอโทษหรอกใช่ไหม?” ฉันส่ายหน้าเพราะแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด กลับกันเวลาเขาทำแบบนี้ฉันต่างหากที่หัวใจมันสั่นทุกทีเวลาที่เห็นรอยยิ้มและคำพูด คำจาที่หวานซ่อนเปรี้ยว
เมื่อคุยเรื่องนี้กันได้ไม่เท่าไหร่รุ่นพี่ก็เรียกรุ่นน้องอย่างพวกปีหนึ่งไปพบที่ห้องโถงซึ่งตอนนี้รุ่นพี่กำลังพูดถึงเรื่องที่จะจัดประกวดเดือนและดาวคณะ แน่นอนว่าฉันกับใบเตยถูกเลือกเป็นหนึ่งในนั้น แต่สุดท้ายจึงเหลือแค่ฉันกับอดีตเพื่อนที่จ้องจะแย่งตำแหน่งนี้ใจจะขาด “น้องพะแพงมีความสามารถอะไร แสดงออกมาได้เลยนะ”
“หนูขอสละสิทธิ์นะคะ” คำพูดของฉันทำเอาใบเตยเขย่าต้นแขนแรงๆ เพราะเชื่อมันว่ายังไงฉันก็ต้องได้ แต่ฉันดันไม่รับทำอะไรแบบนี้ ใบเตยจึงแทบจะกินหัวฉันอยู่แล้วตอนนี้
“มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีค่ะ” ตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำเอาบรรดารุ่นพี่ต้องเดินเข้ามาล้อมฉันไว้ “แค่ไม่อยากถูกบังคับให้ทำอะไรที่ไม่อยากทำ”
“น้อง” รุ่นพี่ที่สวยและมั่นฉันจำได้ว่าเธอชื่อนานา เท้าเอวมองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ “นี่เป็นกิจกรรมของคณะค่ะ น้องไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
“แต่มันคือสิทธิที่หนูควรได้นี่คะ” กลายเป็นว่าเรื่องราวชักใหญ่โต “หนูอึดอัดที่จะทำกิจกรรมกับคนอื่น ขอให้หนูอยู่คนเดียวเถอะค่ะ”
“เอ๊ะ น้องนี่มัน...”
“ใจเย็นๆ นานา” รุ่นพี่ที่สวยเรียบร้อยห้ามปรามไว้ ฉันจำได้เธอคือรุ่นพี่ที่ป๊อบปูล่าห์มาก มีหนุ่มต่างคณะมาจีบไม่เว้นวันแต่เห็นเขาลือกันว่าพี่เจ้าเอยมีแฟนแล้ว “พะแพงไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรเนาะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่เจ้าเอยที่ดึงต้นแขนเพื่อนตัวเองออกไป จากนั้นก็ปรึกษาหารือกันสักพักงานดาวคณะก็ตกเป็นของ ‘แคท’ อดีตเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะภูมิใจ แต่ก็ต้องไม่มั่นใจเพราะมีรุ่นพี่หลายคนไม่เห็นด้วยและอยากจะได้ฉันเป็นดาวมากกว่า
“แกจะเก็บตัวเองไปถึงไหนอ่า โอกาสดีๆ เข้ามาแล้ว ผลักไปให้ยัยนั่นทำไมอะ!” ใบเตยโวยวายทันทีหลังจากที่งานกิจกรรมจบลงและเรามานั่งเล่นในห้องสมุด ซึ่งฉันก็สวมหูฟังอ่านหนังสือจนใบเตยดึงหูฟังออก แต่ฉันก็ได้ยินสิ่งที่เธอพูดนะ ก็เล่นโวยวายดังซะขนาดนั้นดีที่อาจารย์ไม่มาต่อว่า
“ฉันอยู่หรือทำกิจกรรมกับคนเยอะๆ ไม่ได้”
“ก็นี่ไง ถึงต้องให้ลองเข้าไปอะ ไม่งั้นแกก็เป็นอยู่แบบนี้” ฉันไม่สนใจคำบ่นของใบเตยซึ่งหงุดหงิดฉันจนโทรหาให้พี่ลมมารับ ส่วนฉันก็นั่งเล่นอยู่ที่ห้องสมุดจนเกือบทุ่มกว่าก็เดินออกมาซึ่งมหาลัยก็เงียบไร้ซึ่งผู้คนที่เยอะจากเมื่อช่วงเช้า แต่ตอนนี้เหลือแค่ประปรายเท่านั้น
ติ๊ง~
เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นจึงหยิบออกมาจากกระเป๋าสะพาย และเลื่อนเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาฉับพลันฉันก็ถอนหายใจออกมา
Forfai :: พะแพง ค่ำแล้วให้พี่ไปรับนะ
ยืนคิดเรื่องนี้อยู่นาน นานจนฉันรับรู้ได้ว่าตัวเองยืนขาแข็งมาสักพักข้อความก็ดังขึ้นอีก
Forfai :: อ่านแล้วตอบด้วย พี่รอหนูอยู่
กัดฟันตัวเองจนรู้สึกถึงแรงเสียดสี ฉันน่ะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไรกันแน่? เขาอยากให้ฉันรู้สึกยังไง... จะให้บอกได้ไหมว่าเขากำลังคืบคลานเข้ามาในใจของฉันอีกแล้ว ทั้งที่ฉันปิดตายมันมานานแค่ไหนใครๆ ก็รู้
PapangPP :: หนูรอที่หน้าคณะ
ในที่สุดฉันก็กดส่งข้อความไปจนได้สินะ เมื่อไม่ถึงวิข้อความถูกอ่านแล้วพร้อมกับข้อความที่ส่งกลับมา
Forfai :: พี่กำลังไปครับ รอพี่แปบนะ
ฉัน... ก็ดันแทนตัวเองว่าหนูอีกครั้งจนได้ ทั้งที่ฉันพยายามนะ พยายามทำห่างเหินเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทำไมกัน? ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรกันไปหมด
- ผู้เขียน
