บทที่5 พบเจอ
905 คำ
บิดามารดาของชายหนุ่มเดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่ของลูกชายในเช้าวันถัดไปด้วยความตื่นเต้น จิตรายกมือไหว้เมื่อพบหน้าคุณผู้หญิงคุณผู้ชายของบ้าน จากนั้นก็พาท่านทั้งสองไปนั่งรอที่ห้องรับแขก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ลูกพีชสะดุ้งตัวตื่น เป็นคนตัวโตที่เปิดประตูเข้ามาช้าๆ
“มอนิ่งครับ”
“อื่อ วันนี้พี่ยังไม่ไปทำงานหรอคะ”
“ไปไม่ได้หรอกครับเพราะคุณพ่อคุณแม่พี่มาดักรอข้างล่างแล้ว”
“วะ ว่าไงนะคะ พีชยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวเลย”
“ค่อยๆครับไม่ต้องรีบร้อนไป พวกท่านกำลังทานขนมที่ป้าจิตราเตรียมเอาไว้ให้ ค่อยๆ อาบน้ำไปนะครับ”
“ค่ะๆ” หญิงสาวรู้สึกทำตัวไม่ถูกเวลานี้ทำได้แค่อาบน้ำอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน
ชายหนุ่มเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน เมื่อพบหน้าบิดามารดาก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ท่านหาได้สนใจไม่แต่กับมองหาใครบ้างคนที่อยากพบหน้ามากกว่า
“ไหนว่าที่ลูกสะใภ้แม่ล่ะ” เมื่อเห็นว่าคนที่ต้องการพบเจอไม่ได้เดินมาพร้อมกันกับลูกชายก็ถามหาทันที
“รอสักครู่นะครับ เธอไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะมาเช้าขนาดนี้”
“จ้ะๆ ไม่เป็นไร แม่กับพ่อรอได้เสมอ” หญิงสาวใช้เวลาอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน เธอตั้งใจสวมชุดเดรสสีขาวที่ชายหนุ่มซื้อมาให้เมื่อวันก่อน ผิวขาวอมชมพูบวกกับใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยของหญิงสาวทำให้เธอยิ่งน่ามองมากขึ้นเป็นเท่าตัวในสายตาของเธียรทรรศน์
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” หญิงสาวยกมือไหว้บิดามารดาของคนตัวโตอย่างนอบน้อม
“คุณลุงคุณป้าอะไรกัน หนูเป็นแฟนตาเธียรก็เรียกพ่อกับแม่เถอะลูก” มารดาของชายหนุ่มบอกออกไปยิ้มๆ รู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้าไม่น้อย
“ค่ะคุณพ่อคุณแม่”
“ลุงรู้สึกคุ้นหน้าหนูจังเลย หนูชื่ออะไรนะ” ใบหน้าของว่าที่ลูกสะใภ้ทำให้เขาหวนคิดถึงใครบางคนในอดีต
“หนูชื่อพิชชาค่ะ หรือจะเรียกสั้นๆว่าลูกพีชก็ได้ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวยิ้มๆ
“เพชร”
“คุณว่าไงนะคะ”
“ปะ เปล่าหรอก สาวๆ คุยกันไปก่อนนะ พ่อมีธุระจะคุยกับเธียรหน่อย”
"ปล่อยพวกผู้ชายไปเถอะหนูพีช แม่มีเรื่องจะคุยกับหนูหลายเรื่องเลย"
"ค่ะ"
ภายในห้องทำงานของเธียรทรรศน์สองพ่อลูกยังไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาห้องทั้งห้องเลยตกอยู่ในความเงียบ จนกระทั่งเธียรทรรศน์หยิบประวัติของหญิงสาวส่งให้ผู้เป็นพ่อดู
“ใช่จริงๆด้วย ขอบใจมากนะเธียรที่หาหนูพีชจนเจอ” ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
“ผมมองว่ามันเป็นเรื่องของโชคชะตามากกว่าครับ เรื่องนี้ผมเองก็เพิ่งรู้ก่อนพ่อไม่นานนี้เอง” ลูกน้องของชายหนุ่มให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าพิชชาคือลูกสาวของกษิดิสที่หายตัวไปเมื่อหลายเดือนก่อนจริงๆ
“ผมตามหาหนูพีชเจอแล้วนะเพชร คุณวางใจเถอะว่าพวกเราจะดูแลหนูพีชอย่างดี” ข่าวการหายตัวไปของพิชชาเป็นเรื่องโด่งดังอยู่ไม่น้อย เขาเองก็พยายามตามหาหลานสาวคนนี้แต่ไม่คิดเลยว่าจะอยู่แค่ปลายจมูกนี่เอง
“ลูกบังคับให้น้องอยู่ที่นี่กับลูกหรือเปล่า”
“จะว่าบังคับก็ได้ครับแต่การที่น้องอยู่กับผมน้องจะปลอดภัย” ชายหนุ่มบอกออกไปตามตรง หากเธออยู่กับเขาเธอจะปลอดภัย
“เฮ้อ ในเมื่อได้กลายมาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้วลูกก็จะต้องดูแลน้องไม่ทอดทิ้งกันไป” คนเป็นพ่อได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ผมไม่มีวันทอดทิ้งน้องแน่นอนครับ” ชายหนุ่มให้คำมั่นสัญญาน้ำเสียงหนักแน่น
“ยังจำตอนที่ยังเป็นเด็กได้หรือเปล่า แค่ลูกส่งยิ้มให้หนูพีชพ่อของหนูพีชก็แทบจะมาควักตาลูกออกไปแล้ว ถ้าหมอนั่นรู้ว่าลูกทำหนูพีชท้องหมอนั่นคงจะอกแตกตายแน่”
“จำได้สิครับ จำได้ดีเลยครับ”
เรื่องราวในอดีตเขาจำได้ไม่มีวันลืมเลือน คุณน้าแพรเพชรเป็นผู้หญิงที่สวยมาก นานๆครั้งท่านจะพาลูกสาวคนสวยอย่างพิชชาออกมาเดินเที่ยวที่ตลาดด้วยกัน วันใดที่คนทั้งคู่มาก็จะต้องเป็นจุดสนใจจากทุกคน นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้กษิดิศหวงลูกหวงเมียจนขึ้นสมอง
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะเพชร”
“คุณพ่อขา พีชยังไม่ได้ซื้อของเล่นเลย”
“เดี๋ยวพ่อให้คนที่บ้านออกมาซื้อให้นะครับแต่ว่าตอนนี้หนูกับแม่กลับไปกับพ่อก่อนนะลูก”
“กลับกันเถอะจ้ะ เราก็เดินเล่นกันมาสักพักแล้ว”
“ก็ได้ค่ะ บ๊ายบายค่ะพี่สุดหล่อ” สาวน้อยโบกมือบ๊ายบายพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานจับใจ กษิดิศได้ยินดังนั้นก็จ้องเขม็งมาที่หนุ่มน้อยที่อายุน่าจะมากกว่าลูกสาวตนหลายปี แค่สาวน้อยส่งยิ้มให้ก็ทำให้ใจของหนุ่มน้อยเบิกบานไปทั้งวัน
- ผู้เขียน
