รสรักแสนหวาน

บทที่ 21 จงใจ

ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านไป กษิดิสพยายามให้ลูกน้องพาตัวลูกสาวกลับสู่อ้อมอกอยู่ตลอดแต่ไม่เคยสำเร็จ ด้านพิชชาหน้าท้องของหญิงสาวนูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด เรื่องเธอตั้งครรภ์ไม่อาจปิดบังใครได้แล้วและแน่นอนว่าเธอกลัวว่าถ้าน้องสาวต่างสายเลือดรู้ลูกจะกลายเป็นจุดอ่อนของเธอ

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”

“กำลังรู้สึกแปลกใจรถคันนั้นค่ะ พีชเห็นมาจอดสองวันแล้ว”

“ช่างสังเกตจังเลยนะครับ” ชายหนุ่มบอกออกไปยิ้มๆ จากนั้นก็ขยับเข้ามาสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง ชายหนุ่มคิดว่าถึงเวลาที่ต้องบอกความจริงกับภรรยาแล้ว

“พี่คิดว่าน่าจะเป็นคนของพ่อน้องพีชนะครับ”

“จริงหรอคะ คุณพ่อเขาตามหาพีชหรอคะ” หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงตื่นเต้น สายตาเป็นประกายของเธอนั้นยิ่งทำให้เขาปวดใจ ที่ผ่านมาบิดาของหญิงสาวได้ให้ความรักความอบอุ่นหญิงสาวมากแค่ไหนกัน

“ดีใจขนาดนั้นเชียว”

“ก็พีช...” สีหน้าของหญิงสาวเศร้าหมองลงทันตา ผลันเรื่องราวในอดีตก็ไหลวนเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง บิดามักจะเมินเฉยกับเธอมากที่สุด มันถึงได้มีช่องว่างให้ลินลดาและลูกสาวมากลั่นแกล้งเธออยู่ร่ำไป ชีวิตในบ้านหลังใหญ่ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คนอื่นเข้าใจเลยสักนิด ทันทีที่ผู้เป็นพ่อขับรถออกไปทำงานเธอก็กลายเป็นเพียงคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น เธอต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เวลามีการบ้านแคนดี้ก็มักจะมาให้เธอช่วยทำให้ส่วนตัวเองก็มีเวลาไปวิ่งเล่น เหตุผลนี้จึงทำให้แคนดี้เรียนไม่เก่ง เวลาที่คุณพ่อซื้อของเล่นมาให้เธอก็ต้องให้แคนดี้เล่นจนเบื่อก่อนเธอถึงจะมีโอกาสได้เล่นบ้าง ซึ่งสภาพของมันก็ดูไม่ค่อยปกติ ไม่รู้เป็นเพราะอีกฝ่ายจงใจหรือมีนิสัยเล่นแรงเกินไปจนข้าวของเสียหาย

“น่าสงสารพี่หมีจังเลย พีชจะซ่อมแขนพี่หมีเอง”

“หึ แกน่ะเหมาะเล่นของที่มันพังๆแบบนี้นั่นแหละ” ลินลดาบอกออกไปด้วยความสะใจ

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวภายในรั้วบ้านสมัยที่ภรรยายังเป็นเด็กก็ทำให้เขาต้องรั้งตัวเธอมากอดปลอบ อยากให้เธอรู้ว่าอย่างน้อยๆตอนนี้เธอก็ยังมีเขาที่พร้อมจะดุแลและปกป้องอย่างดี

“พี่จะชดเชยทุกอย่างให้พีชเองครับ พีชแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ” ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงอบอุ่น

“ขอบคุณนะคะ แต่เรื่องราวก็ไม่ได้เลวร้ายึงขีดสุดเพราะพีชยังมีคุณปู่อีกคน ท่านมักจะซื้อของอร่อยและขนมให้พีชเสมอ แถมท่านยัง...มอบสมบัติของท่านให้พีชจนหมด”

“ความจริงท่านพยายามจะพาตัวพีชไปหลายรอบแล้วครับ”

“จริงหรอคะ”

“ครับ แต่พี่คงไม่ยอมให้เขามาพาลูกเมียพี่หายไปง่ายๆหรอกนะ”

“คิกๆ” หญิงสาวหัวเราะชอบใจออกมาเบาๆ

“หัวเราะแบบนี้ถูกใจหรอครับ” สาวน้อยพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ ถ้าไม่ได้นอนกอดคนตัวโตทุกคืนเธอคงนอนไม่หลับแน่

“แต่นั่นคือคุณพ่อตาเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยแซวยิ้มๆ

“พ่อตาก็พ่อตาเถอะครับ พี่ไม่มีทางยอมแน่”

“แต่จะว่าไปพีชก็อยากเจอคุณพ่อนะคะ อยากขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อท่านกลับไปเลย”

“อย่าคิดมากสิครับ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมพี่จะพาพีชไปหาท่านแน่นอน”

“สัญญานะคะ”

“สัญญาครับ”

เช้าวันหนึ่งเมื่อตื่นเช้าขึ้นมาพิชชารู้สึกอยากจะทานซุปเห็ดร้อนๆสักถ้วย แต่นั่นจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรเพราะมีแม่ครัวทำให้ที่มันยากเพราะเธออยากออกไปเลือกซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารเอง

“วันนี้พี่มีประชุมสำคัญด้วยสิ”

“ไปกับคนของพี่เธียรก็ได้นี่คะ นะคะนะ ถ้าไม่ได้ไปเองพีชต้องอึดอัดใจทั้งวันแน่ๆ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่เวลาเดินก็ต้องระวังหน่อยนะครับ มองซ้ายมองขวาให้ดี” ชายหนุ่มอนุญาตให้หญิงสาวไปและเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี มีคนของเขาไปด้วยก็เบาใจขึ้นมาระดับหนึ่ง

“รับทราบค่ะคุณพ่อ”

ด้านกษิดิสที่มาทำธุระที่กรุงเทพพอดีได้รับรายงานว่าหญิงสาวออกมาจากบ้านกับคนขับรถโดยที่ไม่ได้มีเธียรทรรศ์ติดตามไปด้วย นี่ยังเป็นโอกาสเหมาะที่สุดที่เขาจะพาลูกสาวกลับบ้านไปด้วยกัน ระหว่างที่ลูกเลือกซื้อของกษิดิสนั่งอยู่ที่ลานจอดรถ พอเห็นว่าลูกเดินออกมาพร้อมด้วยชายร่างใหญ่สองคนที่กำลังหอบหิ้วข้าวของซึ่งหนึ่งในนั้นคือคนขับรถ ระหว่างที่กำลังจะเดินข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถที่จอดอยู่อีกฝั่ง ก็มีรถยนต์สีขาวคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วคล้ายตั้งใจจะพุ่งชนคนทั้งสามคนให้ราบเป็นหน้ากลอง แต่โชคดีที่ลูกน้องของเธียรทรรศน์รั้งตัวของเจ้านายสาวเข้ามาได้ทันเวลาจึงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ไม่เป็นอะไรนะครับ”

“ไม่ค่ะ พีชไม่เป็นอะไร ขับรถภาษาอะไรเนี่ย ไม่เห็นหรือไงว่าคนจะข้ามถนน พี่หนึ่งกับพี่สองก็ตัวตั้งโต ไม่เห็นได้ไง” พิชชาบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ เกิดจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้วไหมล่ะ เธอคิดว่าทางการคงต้องเข้มงวดเรื่องการออกใบอนุญาตขับรถแล้วล่ะ ไม่งั้นก็จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้วผู้เคราะห์ร้ายก็ไม่ได้โชคดีเหมือนเธอด้วย

“ดูสิเสียดายของแย่”

“ผมกลับเข้าไปซื้อใหม่ให้เองครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวใช้เท่าที่มีก็พอค่ะ อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่เธียรเลยนะคะ มันก็แค่อุบัติเหตุ”

กษิดิสได้แต่นิ่งอึ้งเพราะเขาจำรถสีขาวคันนั้นได้ดีเพราะเป็นคนซื้อและเซ็นชื่อแสดงความเป็นเจ้าของกับมือของตัวเอง แววตาของเขาสั่นไหวรุนแรง ไม่รู้ว่าลูกสาวคนเล็กจงใจหรือเรื่องทุกอย่างมันเป็นแค่ความบังเอิญ ขออย่าให้เป็นอย่างแรกเลยเพราะเขาคงจะทนไม่ได้ที่จะให้สองแม่ลูกมาหมายเอาชีวิตลูกสาวคนโตไป

“เอายังไงต่อดีครับนาย รถของคุณพีชขับออกไปแล้ว” รถของหญิงสาวค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆจนลับสายตา

“กลับบ้าน”

“ครับนาย” กษิดิสนั่งจมอยู่กับความคิดของตนเองมาหนึ่งชั่วโมงเต็มแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจการกระทำของคนเป็นลูกอยู่ดี

“วางงานลงก่อนเถอะค่ะ เราไปนอนกันดีไหมคะเดี๋ยวคือนี้ลดานวดให้” ลินลดาพยายามเอาอกเอาใจ

“ผมมีงานต้องจัดการ คุณไปนอนเถอะ”

“แต่ว่า...” ยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคเธอก็ถูกผู้เป็นสามีดันออกมาจากห้องแล้ว เขาหนีเธอมานอนที่ห้องทำงานเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้ว