น้ำเสียงที่ขาดช่วงไปกับกิริยาเม้มริมฝีปากแน่นขึ้นจนกลายเป็นกัด ทำให้ผมอยากจะยั้งพี่ชมพู่ไว้ เพราะไม่รู้ว่าเรื่องราวเหล่านั้นผมควรจะได้รับรู้หรือเปล่า แต่สุดท้ายผมก็เงียบ ปล่อยให้พี่ชมพู่พูดต่อ เพราะหากเธอพูดมาถึงตรงนี้ก็คงอยากหาที่ระบายจริงๆ และถ้าคนที่ได้รับเกียรตินั้นเป็นผม ก็คงจะดีไม่ใช่เหรอ
ผมตั้งใจขับรถไปตามเส้นทางที่พี่ชมพู่บอกก่อนจะเลี้ยวซ้ายตรงทางแยก ซึ่งเป็นเส้นทางเลาะไปตามแนวป่า และก็ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี เพราะปล่อยให้พี่ชมพู่เล่าไปให้หมดโดยไม่ขัดจังหวะ
“แม่อาร์ตเขาอยากให้พี่ไปอยู่กับเขาที่บ้าน ไม่อยากให้อยู่คอนโดฯ เพราะกลัวว่าพี่จะลำบาก เขาอยากช่วยดูแลหลาน พี่ก็ดีใจนะหนึ่งที่แม่อาร์ตเขาเอ็นดูพี่ แต่... พอมันมากเกินไปพี่ก็ทนไม่ไหวน่ะ”
พี่ชมพู่หยุดพูดและเม้มริมฝีปากอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดต่อ
“แม่อาร์ตเขาอยา
