คุณนายครับ ตอนที่ 7
1013 คำ
เพราะพวกเธอเหล่านั้นมักจะมีผิวกายสีชมพูดูบอบบางและน่าทะนุถนอมไม่ต่างจากคุณนายชวนชมสักนิด และที่สำคัญที่เขาชอบที่สุดก็คือ พวกเธอก็ชอบเปล่งเสียงร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างหนาๆ ของผู้ชายซะด้วย และหากจะเป็นคุณนายชวนชมที่มาเปล่งเสียงร้องอยู่ใต้ร่างของเขาล่ะ
‘เมฆจ๋า... ซี้ด... ช่วยเอาฉันแรงๆ เมฆจ๋า... โอว... ซี้ด... ฉันชอบแรงๆ โอว...’
แค่เสียงร้องในมโนภาพก็ทำให้ไอ้ลูกชายตัวโตของเขาแข็งขึ้นเป็นลำ จนต้องฝืนฝ่ามือใหญ่กดทาบไว้ที่นอกกางเกงขาก๊วยตัวเก่งของพ่อที่เขานำมาใส่ในวันนี้
“เย็นไว้ไอ้ลูกชาย เย็นไว้ อูย... เมื่อเช้าเพิ่งออกไปสองน้ำ ออกบ่อยๆ พ่อจะไม่มีแรงทำงานกันพอดี อูย... เย็นไว้ไอ้หนู”
เมฆพูดกับลูกชายที่ดูจะเข้าใจเพราะมันผงกหัวหงึกๆ ทั้งที่เขารู้ดีว่านั่นมัน ‘ไม่เข้าใจ’ เลยมากกว่า เพราะยิ่งเนื้องอกสุดรักสุดหวงของเขามันผงกหัวขึ้นลง เขายิ่งเสียดเสียวในทุกครั้งที่มันขยับตัว แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เขาต้องทำงาน จะมามัวปลดเปลื้องทุกครั้งที่ความอยากมาเยือนก็คงไม่ได้ ทั้งที่อยากจะทำอย่างนั้นใจจะขาดก็ตาม
เสียงเครื่องตัดหญ้าที่ดังออกมาจากด้านหลังคฤหาสน์ทำให้ ‘ชวนชม’ ถลาไปที่หน้าต่างบานใหญ่ ดวงตาสวยหวานแฝงไปด้วยความเศร้ามองตรงไปยังที่มาของเสียงนั้น สัญญาณนั้นที่เธออยากได้ยินมาตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา แต่ไม่เลย เพิ่งมีวันนี้นี่แหละที่ได้ยิน
เนื้อกายขาวนวลเนียนคล้ายจะซับไปด้วยสีเลือดฝาด เมื่อมโนภาพนั้นเธอเห็นเป็นร่างกำยำของเมฆกำลังจับเครื่องตัดหญ้าไว้มั่น ฝ่ามือจับกระชับเครื่องตัดขนาดมหึมาไว้ในกำมือ ก่อนจะส่ายหัวเครื่องตัดกวัดแกว่งไปมา เพื่อตัดเอาพงหญ้าหนาทึบสีดำสนิทไม่ให้รกเรื้ออยู่บนดงดอกไม้สีชมพูของเธออีก ทว่าในความจริงนั้นไม่มีทางเป็นไปได้
หยาดน้ำตาเอ่อคลอเมื่อระลึกถึงใครคนนั้น มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจ ใส่ใจ และก็ตามใจที่จะตัดเอาพงหญ้านั้นออกให้เกลี้ยง เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ชอบอะไรที่รกเรื้อ ยิ่งตัดให้เกลี้ยงหรือโกนให้สะอาดเธอยิ่งชอบ เพราะนั่นจะทำให้เครื่องตัดสัมผัสกับดอกไม้สีชมพูของเธอได้เต็มที่ โดยไม่ต้องมีอะไรมาขวางกั้น
แค่เขาจะใช้จมูกสูดดมกลีบดอกไม้ของเธอ เขาก็จะสัมผัสและได้รับความหอมอย่างที่ไม่ต้องมีอะไรมาบดบัง หรือจะในเวลาที่เขาแหย่ปลายลิ้นลงมาตวัดเอาน้ำหวานหยาดเยิ้มขึ้นไปกลืนกิน หยาดน้ำหวานนั้นก็จะสะอาด อร่อยปลายลิ้น เพราะไม่ถูกพงหญ้าสีดำนั้นเกาะเกะกะให้รกปลายลิ้น แต่ในยามนี้คนตัดหญ้าคนเก่าไม่อยู่แล้ว มีแต่ลูกชายของเขาที่เธอได้มาแทน
ในยามนี้หัวใจของชวนชมสั่นสะท้านยิ่งนัก ยิ่งเสียงเครื่องตัดหญ้าแผดลั่น เธอยิ่งสะท้านไปทั้งร่าง นานแล้วที่ไม่ได้สมความปรารถนา นานแล้วที่โพรงดอกไม้ไม่ได้รับความยิ่งใหญ่นั้นมาสำรวจ นานแล้วที่ไม่มีทั้งลิ้น ทั้งนิ้ว หรือเอ็นอุ่นๆ นั้นมาให้กลืนกิน
“อา... ซี้ด... อูย...”
แค่คิดเกสรดอกไม้ก็สั่นระริกดุจถูกมดนับสิบตัวรุมกัดจนชวนชมต้องหนีบต้นขาเข้าหากันแน่น ทว่ายิ่งหนีบก็ยิ่งทำให้โพรงดอกไม้ผลิตน้ำหวานหยาดเยิ้มออกมามากยิ่งขึ้น จนปากโพรงเผลอตอดรัดอะไรบางอย่างที่คุ้นชิน แต่ไม่มี สิ่งที่ควรจะมีอยู่ด้านในนั้นคือความว่างเปล่า
ชวนชมโหยหาบางสิ่งนั้นจนต้องกระชับฝ่ามือที่จับขอบหน้าต่างให้ยิ่งแน่น เพราะยิ่งโพรงตอดรัดมากเท่าไร เธอก็อยากจะสำเร็จโทษตัวเองเสียเดี๋ยวนี้ แต่เพราะรู้ดีว่าสิ่งนั้นมันจะไม่สุดขีด เพราะความต้องการของเธอมันมากกว่าเพียงปลายนิ้วตัวเองจะบรรเทาได้ เธอต้องการอะไรที่ใหญ่กว่านั้น ยิ่งใหญ่กว่าที่เคยได้ก็ยิ่งดี
และจากเรือนร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับคนบ้านนอกที่ทำงานหนัก ผิวดำแดงมันเลื่อมกับช่วงขาที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หรือแม้จะกระทั่งกลิ่นของเหงื่อไคลที่เธออยากจะเข้าไปดอมดมใกล้ๆ นั่น มันคือสิ่งเร้าให้เธออยากเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในว่ามันจะใหญ่และทำงานได้หนักเหมือนภาพลักษณ์ที่เธอเห็นจากภายนอกหรือเปล่า เธออยากได้สิ่งนั้นมาเติมเต็มความอยากที่มันพวยพุ่งอยู่ในร่างกายนี้จริงๆ
“ซี้ด... อื้อ... เมฆจ๋า... ซี้ด...”
ฝ่ามือข้างหนึ่งจับยึดหน้าต่างไว้มั่น ใช้อีกข้างหนึ่งก็รั้งขอบกระโปรงตัวยาวแค่เขาขึ้นมาจนถึงเอว ให้เพียงพอที่ฝ่ามือบอบบางจะสอดผ่านบิกินีตัวจิ๋วเข้าไปได้ และจุดหมายก็คือสิ่งที่เธอต้องการ แม้จะแค่แก้ขัดแต่เธอก็ไม่อาจทานทนไหว อย่างน้อยให้บรรเทาลงสักนิดก็ยังดี เพราะนานแล้วนะที่ไม่ได้
ดวงตาสวยหวานฉายความร้อนแรงยังมองตรงเข้าไปในสวน ยิ่งได้ยินเสียงเครื่องตัดหญ้าดังอย่างต่อเนื่อง เธอก็ยิ่งสะท้านจนร่างสะเทือน เมื่อนิ้วมือบรรจงเกลี่ยไปตามกลีบดอกไม้เบ่งบานอย่างแผ่วเบา จนรับรู้ได้ถึงน้ำหวานหยาดเยิ้มซึมผ่านออกมาอย่างท่วมท้น ก่อนจะใช้นิ้วน้อยๆ นั้นจ้วงช้อนความชุ่มฉ่ำขึ้นมาลูบไล้ที่กลีบดอก เซาะแซะไปตามร่อง เกลี่ยไล้ไปทั่วกลีบดอกเพิ่มความชุ่มชื้น เพราะเมื่อยามความสุขนั้นกำลังก้าวเข้ามาหามันจะได้ไม่ขาดตอนเพราะ ‘ฝืด’
- ผู้เขียน
