เบลยิ้มแม้ความร้าวระบมยังคงทำให้เธอรู้สึกถึงตลอดเวลา แต่ภาพดุ้นขนาดเขื่องยามที่มันแข็งแรงก็ยังเป็นภาพที่เธอไม่อยากลืมและเบลก็รู้สึกว่าร่องกลางลำตัวมีผลสนองตอบทันที เพียงแค่คิดถึงมันเท่านั้น เบลเดินไปหยิบชุดนอนมาสวม เธอเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องน้ำเพื่อแปรงฟันก่อนเข้านอน
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ต่างที่นอนแต่กลางและเบลก็รู้สึกตัวตื่นพร้อมกัน ทั้งสองลุกจากเตียงทำกิจวัตรประจำวัน เบลทักทายแม่และพ่อเลี้ยงของเธอก่อนออกจากบ้านเหมือนๆทุกวัน ส่วนกลางก็ลงไปรับอาหารเช้ากับพี่ใหญ่ พูดคุยกันตามประสาพี่น้องที่ต้องแยกห่างกันนานกว่ายี่สิบปี
“เลขาพี่แจ้งมาว่า กลางตอบรับสถาบันที่เชิญไปทั้งหมดเลยเหรอ” กลางขานรับ
“ผมอยากจะทำตรงนี้สักครึ่งปีครับ” พี่ใหญ่พยักหน้า
“อ๊ะอ๊ะ ตามใจ จะครึ่งปีหรือสองปีสามปีก็แล้วแต่กลางเถอะ พี่ยังไงก็ได้ ขอให้น้องชายมีความสุขก็พอ” กลางมองพี่ชายที่เขารักเยี่ยงบิดา พวกเขาเหลือกันเพียงสอ
