เบลหันไปมองอ้นอย่างไม่เข้าใจว่าอ้นจะตามเธอมาทำไม “ขอไปลงหน้าปากซอยหน่อย” เบลจะปฎิเสธได้อย่างไรกัน เธอจึงพยักหน้าและเข้าไปในรถและอ้นก็ตามเข้ามา
รถที่เบลเรียกมาก็เคลื่อนออกไป เบลนั่งนิ่งไม่กล้าขยับ เมื่อรถมาถึงหน้าปากซอยเธอก็บอกให้คนขับหยุดรถชั่วคราว “พี่อ้น” เบลหันไปทางเขาเป็นการเตือน อ้นไม่รู้ว่าบ้านของเบลอยู่ที่ไหน จึงถามเธอว่าจะไปทางไหนแต่เบลไม่ตอบ “พี่อ้นบอกว่าจะขอติดมาลงแค่ปากซอยไม่ใช่เหรอคะ” เบลทำใจดีสู้เสือเพราะอย่างไรเธอก็มีคนขับรถเป็นเพื่อนอีกคน
“ให้พี่ไปส่งเบลไม่ได้เหรอ”
“ขอบคุณค่ะ แต่เบลเรียกรถไปส่งแล้วค่ะ” เบลพยายามอดทน และใจเย็นที่สุด เธอต้องสลัดอ้นออกไปอย่างไม่มีพิรุธ เธอต้องไม่แสดงอะไรออกไปให้อ้นรู้ว่าเธอรู้เรื่องของอ้นกับคุณแป้ง “พี่อ้นค่ะ เบลเหนื่อยมากๆ อยากกลับบ้านแล้วค่ะ” เบลเสียงอ่อน ใบหน้าเธอแสดงความเศร้าสลดอ่อนเพลียระคน
อ้นแม้จะอารมณ์ไม่ดีนัก แต่ก็ยอมลงจากรถ เฮ้ยยย
