กุหลาบสีน้ำเงิน

#4

หลังจากวันที่เบลดันไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้ของคุณแป้งเข้า ทุกๆวันที่เธอเฉียดเข้ามาในบ้านของเศรษฐี เพื่อมาทำงาน เธอก็คอยระแวดระวัง ซึ่งระวังอะไรเบลก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ ยามว่างเธอก็ไม่ขออาสาไปช่วยเก็บผักสวนครัวให้ป้าปุ๊อีกแล้ว

แต่จะว่าไปวันนี้ทำไมที่นี่ดูครึกครื้นจัง เมื่อวานเธอไม่ได้มาเพราะในหนึ่งสัปดาห์เธอจะมีวันหยุดหนึ่งวันเป็นวันไหนก็ได้ ซึ่งเบลจะเลือกวันที่มีเรียนจนถึงเย็น

“พี่แต้ว” เบลเอ่ยเรียกสาวใช้รุ่นพี่ 

“เบล มาแล้วเหรอ” เบลพยักหน้า และเอ่ยถามว่า “วันนี้มีอะไรเหรอคะ บ้านดูครึกครื้นจัง”

“ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คุณกลาง คุณกลางเธอกลับมาแล้ว” เบลพยักหน้ารับทราบอย่างเข้าใจ และแต้วก็ขอแยกไปทำงานของตนต่อ เบลจึงเดินไปยังตึกใหญ่ เธอเดินผ่านห้องที่ประตูที่ทำด้วยกระจกบางส่วน ช่องส่วนที่เป็นกระจกนั้น ทำให้เธอที่หันไปมองก็เห็นคนที่ทำให้ทั้งบ้านตื่นเต้น 

เสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา และฝั่งตรงข้ามเขาก็เป็นคุณใหญ่และคุณแป้ง เบลไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก เพราะงานเธออยู่ข้างบน เมื่อวานคุณกลางพึ่งกลับมา และแน่นอนว่าห้องของเขาคงรอหญิงรับใช้อย่างเธอขึ้นไปจัดการอยู่แน่ๆ

คุณแป้งย้ำกับเธอเกี่ยวกับคุณกลาง นอกจากเขาจะเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่างแล้ว ความสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยก็เป๊ะมาก ผ้าเช็ดตัวต้องถูกเปลี่ยนใหม่ทุกวัน ผ้าปูที่นอนนานสุดก็แค่วันเว้นวันเท่านั้น ห้องนอนห้ามมีฝุ่นแม้แต่ธุลีเดียวในระดับสายตาที่เห็น ต้องตรวจเช็คของใช้ส่วนตัวทุกอย่างอย่าให้ขาดตกบกพร่อง และทันทีที่คุณกลางกลับมาคุณแป้งบอกว่าจะเพิ่มค่าแรงให้เธอเพิ่มอีกหนึ่งเท่า

เบลตอบตกลงทันที จากเดิมที่เธอรายได้พิเศษเดือนละเก้าพัน ตอนนี้เธอได้ปรับขึ้นเป็นหนึ่งหมื่นแปดพัน ไม่ทำก็โง่มากๆเลย เธออายุแค่สิบแปดก็สามารถมีรายได้ต่อเดือนถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่มีความรู้ไม่มากไม่มาย 

เมื่อเข้าไปในห้องเตียงนอนก็เรียบร้อยดี เป็นผ้าปูชุดเก่าที่เธอทำไว้ทุกๆสามวันที่เธอต้องคอยมาเปลี่ยนเพราะไม่รู้ว่าคุณกลางจะกลับมาวันไหน แม้คุณกลางจะใช้นอนไปแล้วแค่คืนเดียว แต่มันก็ถูกปูมาแล้วสามวัน เบลจึงทำการเปลี่ยนมันโดยทันที

ตอนนี้เจ้านายทั้งสามกำลังรอรับประทานอาหารเย็น เพราะฉะนั้นห้องนี้เธอจึงสามารถทำงานได้อย่างสะดวก เมื่อเปลี่ยนผ้าปูเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปจัดการในห้องน้ำ เช็ดน้ำที่เปียกอยู่เล็กน้อยที่หน้ากระจกที่วางขวดกระปุกครีมต่างๆมากมายไว้ เปลี่ยนผ้าเช็ดตัวเก็บของเก่าลงตะกร้า เธอทำงานไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปเธอแทบไม่รู้ตัวเลยว่า นานเป็นชั่วโมงที่เธออยู่ในห้องนอนนี้

ผลั๊วะ ประตูห้องถูกผลักเข้ามา เบลกำลังจะเข้าไปจัดการกับกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ริมผนังห้อง ร่างสูงเจ้าของห้องเดินเข้ามา เขาเห็นเธอแต่เหมือนว่าไม่ได้แปลกใจอะไร เขาคงรู้แล้ว

เออ เบลอึกอัก เขาไม่ได้เอ่ยอะไร เธอจะเอ่ยอะไรดีละ เขาอยู่ใกล้ประตูทางออก เธออยู่ด้านในสุดของห้องที่กว้างขวางนี้ ตะกร้าผ้าที่บรรจุผ้าที่จะต้องเอาออกไปซักวางอยู่ไม่ไกลจากที่เขายืนนัก

เบลก้มหน้าลงและเดินไปยังตะกร้าใบนั้น เธอตั้งใจจะออกจากห้องไปก่อน งานที่เหลือพรุ่งนี้ค่อยกลับมาทำก็ได้ เพราะงานหลักๆเธอก็จัดการเสร็จแล้ว แต่... “เอาน้ำเปล่ามาให้ด้วย” จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้น เบลตอบรับสั้นๆ เธอก็เดินออกจากห้องพร้อมตะกร้ามาทันที

กลางถอดเสื้อสีอ่อนแบรนด์ดังที่สวมอยู่บ้านออกทันที เขาจากเมืองไทยไปตั้งแต่อายุห้าขวบเท่าที่จำได้ และไม่เคยกลับมาอีกเลย จนเมื่อสองเดือนก่อน แต่นั่นเขาก็มาอยู่แค่สองสามวันเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่คุ้นกับอากาศที่ร้อนของที่นี่

กลางเข้าห้องน้ำเพื่อต้องการแช่น้ำดับความร้อนรุ่มแปลกๆ ร้อนมันก็พอเข้าใจแต่ทำไมไอ้เจ้าน้องชายกลางลำตัวมันถึงสร้างความอึดอัดคับแน่นเป้ากางเกงหลังอาหารมื้อเย็นไปไม่นานได้ขนาดนี้ และยิ่งแทบคลั่งตายเมื่อเดินเข้ามาในห้องเจอกับผู้หญิงที่สวยมากๆ สวยทั้งหน้าสวยทั้งทรวดทรงองเอว หล่อนอวบอึ๋ม ใช่แล้วเขาเห็นความอวบอึ๋มยวนใจก่อนใบหน้าอันทรงเสน่ห์นั้นเสียอีก พอไล่สายตาตั้งใบหน้าจรดปลายเท้า เขาก็แทบหายใจไม่ออก และเจ้ากรรมท่อนขนาดเขื่องของเขาก็ขยายเต่งตุงนูนจนปิดบังไว้ไม่ได้ เขาไม่รู้เลยว่าหล่อนจะสังเกตุเห็นหรือเปล่า เพราะถ้าไม่เห็นก็อย่าเรียกเขาว่าผู้ชายเลย

เบลที่ออกมาจากห้องของคุณกลางแล้วก็หายใจหายคอทันที เมื่อกี้เธอเห็นบางอย่างของเขา ที่มันจู่ๆก็ขยับเด่นนูนมาจังๆเลย ก็เขายืนจังก้าเด่นชัดขนาดนั้น ใต้ร่มผ้ายังชัดเจนขนาดนี้ ถ้าหลุดออกมามันจะขนาดไหนกัน

เบลแก้มร้อนแดงฉ่าอย่างช่วยไม่ได้ เพราะภาพที่พึ่งเห็นมานั้นทำให้ร่างกายเธอรู้สึกตอบสนองแบบเดียวกันกับที่เธอเห็นภาพคุณแป้งกับอ้นไม่ต่างกันเลย

เบลสะบัดศีรษะตนเองทีหนึ่งก่อนและเร่งฝีเท้าเดินไปยังห้องซักผ้า เธอจัดการแยกเอาชุดผ้าปูที่นอนใส่ไปในเครื่อง แต่เสื้อกางเกงชั้นนอกชั้นในของคุณกลาง เธอแยกออกมา เสื้อผ้าทุกชิ้นของคุณกลางต้องซักมือด้วยน้ำยาซักผ้าราคาแพง มันมีแค่สองชุดเท่านั้นคือชุดที่คุณกลางใส่เดินทางกลับมากับชุดนอน เธอจึงใช้เวลาไม่นานงานตรงนี้ก็เรียบร้อย และเธอก็ตั้งใจว่าเดี๋ยวเอาน้ำดื่มขึ้นไปให้ก็ลงมาตากผ้าปู ทุกอย่างก็เสร็จสิ้นวันนี้ เธอก็จะได้กลับบ้าน แล้วที่เหลือก็ค่อยว่าต่อในวันพรุ่งนี้

“อ้า เบล” ในครัวที่เบลตั้งใจจะมาเอาน้ำดื่มขึ้นไปให้คุณกลาง เธอก็ต้องเจอคุณแป้งที่ไม่คิดว่าจะเจอ 

“คุณแป้ง” เบลเห็นคุณแป้งกำลังสกัดเย็นน้ำผลไม้ เพราะบนโต๊ะมีผักผลไม้หลายอย่างกับหนังสือเล่มหนาที่กางเปิด “ขอโทษค่ะ คือเบลมาเอาน้ำให้คุณกลางค่ะ”

อ่อ “นั่นไง คุณกลางเขาไม่ดื่มน้ำเย็น” เบลหันไปมองขวดแก้วดีไซน์อย่างเก๋ไก๋กับแก้ววางอยู่บนถาดไม้ อ่อ ทุกอย่างถูกเตรียมไว้แล้ว เธอแค่ยกมันขึ้นไป แต่ก่อนที่เธอจะได้ขอตัว

“เนี่ย ฉันลองทำน้ำผลไม้สกัดเย็น ช่วยวิจารณ์ฝีมือฉันหน่อยสิ” ว่าแล้วคุณแป้งก็รินน้ำผลไม้ที่ว่านั่นใส่แก้วยื่นส่งให้เธอ เบลไม่กล้าปฎิเสธจึงรับมาและดื่ม

“อร่อยค่ะ” นั่นเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงๆ ของเธอ มันอร่อยจริงๆ และคุณแป้งก็เอาอีกแบบให้เธอได้ดื่มอีก และเธอก็ยืนยันว่าอันนี้ก็อร่อยเช่นกัน

“ขอบใจมาก” คุณแป้งเอ่ยยิ้มหวานใจดีกับเบล “ไปเถอะ ต้องเอาน้ำไปให้คุณกลางไม่ใช่เหรอ” เบลขานรับและเอื้อมไปยกถาดและเดินจากไป ไม่อาจเห็นสายตาและรอยยิ้มอันน่าขนลุกของคุณแป้ง 

ฟลู่วววว เบลเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก เรื่องราวของคุณแป้งกับอ้นเธอไม่ได้เอ่ยบอกใคร มีแต่เอาไปฝันอยู่เสมอ เธอไม่รู้ว่าอยากจะลืมหรือกลัวจะลืมไปเสียแล้วก็ไม่รู้ แต่คุณแป้งไม่เอ่ยไม่แสดงท่าทางอะไรออกมาเลยเนี่ยสิ! น่าขนลุกจริงๆ และเธอก็ไม่รู้หลังจากวันนั้นคุณแป้งจะยังมีสัมพันธ์กับอ้นอีกมั้ย เอาเป็นว่าเธอไม่ขอเข้าไปเกี่ยวข้องและความลับนี้ก็ไม่มีทางหลุดออกจากปากเธอแน่ๆ ให้ตายสิ เพราะเธอไม่อยากจะตกงานกับรายได้ที่ได้รับอยู่ตอนนี้ เธอรูดซิปปากสนิทแน่ๆ

เหงื่อที่ขมับใบหน้าสวก็ผุดออกมาเมื่อเบลเดินขึ้นไปชั้นสอง “ทำไมจู่ๆอากาศร้อนจัง” เบลบ่น แต่ก็เดินไปยังห้องของคุณกลาง บ้านหลังนี้ใหญ่โตจริงๆ ตัวบ้านก็ปาเข้าไปสามชั้นแล้ว แต่คนที่อาศัยและคนดูแลเบลรู้สึกว่ามันน้อยไปจริงๆ ดีแต่เจ้านายมีกันอยู่แค่สามคนบ้านก็ไม่ได้สกปรกอะไร พี่แต้วก็ทำได้ทั้งวี่ทั้งวัน คุณแป้งเองก็เป็นแม่บ้านแม่เรือนดูแลทุกอย่างได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง