ผู้หญิงพิเศษ
ร้านกาแฟในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังมีคนมาใช้บริการอย่างคับคั่ง นักเทคนิคการแพทย์หนุ่มวัย35ปี นั่งจิบกาแฟอ่านข่าวในโทรศัพท์รอเวลาเข้างาน เสียงหวานสดใสสั่งกาแฟและขนมหลายชนิดตรงหน้าเค้าเตอร์ เค้าเงยหน้าขึ้นมองทันที รองเท้ารัดส้นสีขาว กับเท้าขาวเรียวทาเล็บหลากสี เธอสวมชุดสีเหลืองเลม่อนสดใส ถือกระเป๋าใบหรู พร้อมกลิ่นน้ำหอมรวยระริน เเล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอวางเงินตรงหน้าเค้าเตอร์แล้วนั่งรอของที่พนักงานกำลังสั่ง
"โอเค พี่มาถึงแล้ว กำลังสั่งกาแฟอยู่"
เธอบอกปลายสายแล้ววางโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เค้าแทบละสายตาจากเธอไปไม่ได้ สวยสุดยอดเลยแม่คุณ เธอหันมามองเค้าที่นั่งมองเธออยู่ แล้วทำตาดุใส่ ก่อนจะบ่นเบาๆ
"ไม่มีมารยาท"
พนักงานนำกาแฟและถุงขนมมาส่งให้ที่โต๊ะ เธอขอบใจเบาๆแล้วยิ้มหวานให้น้องร้านกาแฟ ก่อนจะหอบของทั้งหมดถือเอาไว้ในมือ แล้วทำตาดุใส่เค้าอีกที แล้วเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
"น่ารักจริงเลย "
ถ้าเค้าไปเจอที่ไหนอีกรับรองว่าเค้าต้องจำเธอได้ แม่คนหวงตัว มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้เลย เช้านี้เธอทำให้เค้าอารมณ์ดีแต่เช้า จะได้มีแรงจัดการกับ เลือด และ ปัสสาวะ ที่ต้องมาตรวจที่แล็ป
"อีตาบ้า มองอยู่ได้"
ไวน์บ่นออกมาเบาๆแล้วก้าวเข้าไปในลิฟต์ วันนี้เธอมาเยี่ยมลูกน้องที่ป่วยเป็นไข้หวัด คนเฝ้าไข้รีเควสกาแฟกับขนม เธอจึงซื้อมาฝากด้วยความเต็มใจ เจ้านายสาวสวยที่โสดสนิท เดินหน้าตึงเข้ามาในห้อง คนในห้องต่างถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ไวน์ส่ายหน้าแล้วยิ้มกลบเกลื่อน เรื่องไร้สาระใช่ไหม แค่มีคนมองหน้าเท่านั้น ท่าทางเค้าก็สุภาพดี แต่งตัวก็ดี ใส่แว่นอีกต่างหาก สงสัยไม่เคยเห็นคนสวยละสิ คิดแบบนี้ เธอก็แอบยิ้มด้วยความภูมิใจนิดๆ แต่เค้ามองจ้องแบบนี้มันน่ากลัวเกินไป เหมือนกัน
"พักให้หายเถอะ อย่าเป็นห่วงงานมาก เธอไม่อยู่คนอื่นเค้าทำได้หรอกน่า "
เจ้านายบอกลูกน้องก่อนจะกลับ ออกมาหลังจากให้เวลาเยี่ยมเกือบชั่วโมง เพื่อคนป่วยจะได้พักผ่อน เธอยืนรอลิฟต์อยู่สักพัก ก็มีพยาบาลเข็นเด็กทารกตัวน้อยมายืนรอข้างๆ เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองเด็กน้อยตัวจิ๋ว แล้วยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
"น่าเกลียดน่าชังที่สุดเลยค่ะ"
เธอหันไปบอกกับพยาบาล เด็กน้อยห่ออยู่ในผ้าสีชมพูหวาน หลับสนิทอยู่ในอ่างรถเข็น ความรู้สึกบางอย่างเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ พ่อแม่ของเด็กคงจะมีความสุขมากทีเดียว ที่มีลูกสาวน่าตาน่าชังขนาดนี้ ลิฟต์เปิดออกแล้ว เธอให้พยาบาลพาเด็กลงไปก่อน ส่วนเธออ้างว่าลืมของ ก่อนจะเดินย้อนกลับเข้ามา
"แม่รักไวน์ พ่อก็รักไวน์ แต่เราไม่ได้รักกันแล้วเข้าใจไหมลูก "
นั่นคือเหตุผลที่พ่อกับแม่บอกลูกสาววัย13ปี ก่อนที่จะพาเธอมาที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง นักเรียนที่นี่ส่วนใหญ่เป็นลูกคนมีเงินทั้งนั้นที่พ่อแม่ไม่มีเวลาเลี้ยงดู แต่ละคยมักจะมีโลกส่วนตัวของตัวเองอยู่แล้ว เธอก็เป็นหนึ่งในนั้น พ่อแต่งงานใหม่ ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด แม่ก็แต่งงานใหม่ย้ายไปอยู่อีกที่ แต่ทั้งสองยังคงรับผิดชอบลูกอยู่ จนกระทั่งเธอเรียนจบมอปลาย ทั้งสองท่านก็ปล่อยเธอให้อยู่เพียงลำพัง พร้อมกับเงินฝากของตัวเอง
ใครเคยบอกกันว่าความรักที่แท้จริงคือพ่อกับแม่ ไม่จริงหรอก เธอคนนี้ไงละที่ไม่มีใครต้องการ เด็กสาววัย18ปี เรียนมหาวิทยาลัยเปิด รับจ้างขายเสื้อผ้าที่ห้างดัง และเรียนหนังสือไปด้วย ใช้เวลา5ปีกว่าจะได้รับปริญญา เธอทำงานหนักเก็บเงิน และพัฒนาตัวเองทุกอย่าง จนมีวันนี้ ห้องเสื้อของเธอได้รับความนิยมติดท้อปแบรนด์ของคนไทย มีลูกค้ามากมายและมีเงิน มีทุกอย่างที่เธอต้องการ ยกเว้นครอบครัว
มือบางทาเล็บสีหวานวาดลายดอกไม้ที่กระดาษร่างแบบลงไป เธอกำลังทำลายผ้าขึ้นมาใหม่ และต้องใช้สมาธิ แต่ภาพเด็กหญิงตัวน้อยกลับวนเวียนอยู่ในหัวมานานเกินไป ดีไซน์เนอร์สาวถอนหายใจออกมา แล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะทำงาน
เธออยากมีลูกจริงๆหรอ ??
