ตอนที่ 7
1465 คำ
EP 7
“เป็นเด็กเป็นเล็ก หัดปฏิเสธความหวังดีของผู้ใหญ่เหรอ”
“เตย... แค่ไม่อยากรบกวนคุณอเล็กน่ะค่ะ”
หัวใจของหล่อนเต้นแรงมาก เมื่อเขารั้งหล่อนเข้าไปหา ยิ่งใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นอายอันตรายจากผู้ชายคนนี้
ผู้ชายของเจนจิรา...
“ไม่ได้รบกวนหรอก ฉันเต็มใจ”
หญิงสาวขืนตัวออกห่างอย่างไม่สบายใจ พร้อมกับช้อนตาขึ้นมองเขา
“คุณอเล็กกำลังจะแต่งงานกับคุณเจนอยู่แล้ว เตยไม่อยากทำให้คุณเจนไม่สบายใจน่ะค่ะ เตยขอบคุณมากสำหรับความเมตตาของคุณอเล็ก แต่ให้เตยไปเรียนเองเถอะค่ะ”
ทำไมเขาจะต้องเอาหน้ามาใกล้แบบนี้ด้วย และเขาก็กระทำโดยไม่แคร์สายตาของใครเลย
“ก็เพราะฉันกำลังจะแต่งงานกับน้องเจนไงล่ะ ฉันถึงต้องแสดงน้ำใจกับคนของน้องเจน”
นี่เขาหมายความตามที่พูดจริงๆ อย่างนั้นเหรอ
บ้าจัง... ทำไมหล่อนจะต้องเจ็บไปทั้งใจแบบนี้ด้วย เตยหอมพยายามที่จะข่มความปวดร้าวเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“เตยขอบคุณค่ะ แต่เตย... รู้จักคุณเจนดีค่ะ เธอคงไม่พอใจ ถ้าเห็นเจ้าบ่าวของเธอมาใกล้ชิดกับเตยหรือว่าผู้หญิงคนอื่นค่ะ คุณอเล็กโปรดเข้าใจเตยด้วยนะคะ”
“ฉันไม่เข้าใจ”
ใช่ เขาไม่เข้าใจสิ่งที่หล่อนพยายามอธิบายออกไปจริงๆ เพราะเขาลากแขนหล่อนให้มาหยุดที่รถคันงาม
“ขึ้นรถเถอะ”
“ไม่ค่ะ” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ ยืนยันคำเดิม
“ฉันสัญญาว่าจะส่งเธอก่อนถึงมอ โอเคไหม” อเล็กซิสยอมถอยให้แค่ครึ่งก้าว
เตยหอมช้อนตาขึ้นมองเจ้าของดวงตาสีฟ้าสดสวย อยากรู้ใจของเขานัก ว่าเขาทำแบบนี้ทำไมกัน
“แต่...”
“ไม่มีแต่... ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสายนะ”
เขาดันเบาๆ ให้หล่อนก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนจะปิดประตูรถให้ และรีบเดินอ้อมตัวรถกลับขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัย จากนั้นก็หันมามองหล่อน
“อย่าทำหน้าเครียดสิ ไม่มีอะไรสักหน่อย”
นี่เขามองไม่เห็นรอยช้ำจางๆ ที่แก้มของหล่อนเลยหรือไง
เมื่อเตยหอมไม่ได้ตอบอะไรกลับมา อเล็กซิสจึงบังคับรถให้กลับขึ้นมาแล่นบนถนนอีกครั้ง
“ฉันหิวอีกแล้วน่ะ”
ขับรถมาได้สักพักคนตัวโตที่นั่งฮัมเพลงมาตลอดทางก็เอ่ยในสิ่งที่ทำให้หล่อนยิ่งรู้สึกลำบากใจยิ่งขึ้น
“กินมื้อเช้ากับฉันก่อนนะ”
“เตย... ทานมาแล้วค่ะ”
“งั้นก็ไปนั่งเป็นเพื่อนฉันก็ได้ ฉันหิวมาก ขับรถต่อไม่ไหวแล้วเนี่ย”
“คุณอเล็กก็ไปทานที่ทำงานสิคะ”
“ฉันเบื่ออาหารที่นั่นน่ะ อยากกินข้างทางกับเธอ เหมือนเมื่อวานไงล่ะ”
“แต่เตย...”
เขาจอดรถที่หน้าร้านอาหารเช้าร้านเดิมโดยไม่สนใจท่าทางลำบากใจของหล่อนเลย
“ลงมาสิ”
เขาเปิดประตูรถให้ หล่อนจำต้องก้าวลงมา
“เตย... ขอโทษนะคะ”
หล่อนพูดแค่นั้นก็รีบวิ่งหนีจากมา และก็โชคดีมากที่มีรถแท็กซี่ผ่านมาพอดี
“บ้าจริง คนอุตส่าห์แกล้งทำเป็นหิว”
อเล็กซิสมองตามร่างเล็กกะทัดรัดของเตยหอมที่หายขึ้นไปบนรถแท็กซี่ด้วยความขุ่นเคือง
“กลัวอะไรเรานักหนาเนี่ย”
มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าของตัวเอง เน้นตรงสองมุมปาก ก่อนจะบ่นออกมาอีก
“เขี้ยวก็ไม่มีสักหน่อย”
เขาถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถสปอร์ตราคาแพงของตนเอง และขับออกไปทันที
กว่าจะทำธุระเสร็จก็เกือบสิบโมงเช้า อเล็กซิสเลยเข้าโรงแรมสายกว่าทุกวัน
“คุณอเล็กคะ คุณท่านเชิญให้ไปพบค่ะ” เลขาฯ หน้าห้องรีบเดินตามมาหยุดข้างหลังและแจ้งข่าว
เขาหยุดเดิน หันมามองหน้าเลขาฯ “คุณพ่อบอกไหมว่ามีเรื่องอะไร”
“ท่านไม่ได้บอกค่ะ แค่สั่งว่าถ้าคุณอเล็กเข้ามาทำงาน ให้ไปพบท่านหน่อยค่ะ”
เขาผงกศีรษะตอบรับน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางการเดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของบิดา
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
เมื่อบิดาอนุญาต เขาจึงดันประตูเปิด และแทรกตัวเข้าไปภายในห้องทำงานกว้าง
“เห็นเคทบอกว่าคุณพ่อต้องการพบผมหรือครับ”
เขาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาริมหน้าต่างด้วยท่าทางผ่อนคลาย ท่อนขาทรงพลังข้างซ้ายตวัดทับขาข้างขวาเอาไว้
ฟาเบียนมองหน้าลูกชาย ก่อนจะพูดในสิ่งที่มั่นใจว่าลูกชายจะต้องขัดเคืองออกมา
“แม่ของลูกได้ฤกษ์แต่งงานมาแล้วนะ”
เขาเดาไม่ผิด อเล็กซิสถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย “อีกกี่เดือนครับคุณพ่อ”
ฟาเบียนเดินออกมาหยุดตรงหน้าของลูกชาย ก่อนที่จะขยับปากพูด
“อาทิตย์หน้า”
“ฮะ?!” หน้าตาของอเล็กซิสไม่ต่างจากถูกผีตายทั้งกลมหลอก “นี่ผมฟังผิดไปใช่ไหมครับเนี่ย”
“อาทิตย์หน้าจริงๆ”
“พระเจ้า” เมื่อบิดายืนยันคำเดิม เขาถึงกับต้องยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ และสบถหยาบคายเลยทีเดียว
“มันเร็วเกินไปครับ ผมเตรียมตัวไม่ทันหรอก”
“แม่ของลูกบอกว่า ลูกไม่ต้องเตรียมตัวอะไรเลย แค่พาตัวเองเข้าพิธีพอ”
เขาช็อก “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันครับเนี่ย เลื่อนจากอีกสองสามปี มาเป็นแค่อาทิตย์เดียว มันบ้ามากๆ”
“พ่อรู้ แต่พ่อแย้งแม่ไปแล้ว แต่แม่ของลูกไม่ฟังเลย” ฟาเบียนอดสงสารลูกชายไม่ได้ “พ่อว่า งั้นลูกลองไปคุยกับแม่ดู เผื่อว่าแม่อาจจะยอมฟัง”
อเล็กซิสอยากจะหัวเราะออกมาเป็นน้ำตานัก เขารู้จักนิสัยของมารดาดีกว่าใคร ท่านดื้อ ท่านรั้น และอะไรที่ตัดสินใจไปแล้ว ท่านจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง เขาโง่เองที่ยอมตกลงทำตามใจของท่านมาตั้งแต่ต้น
“คุณพ่อก็รู้ว่าใครก็เปลี่ยนใจคุณแม่ไม่ได้”
“แต่ลูกยังไม่พร้อมนี่”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมนั่นแหละครับ” อเล็กซิสครางออกมาอย่างอับจนหนทาง
ฟาเบียนเดินไปนั่งใกล้ๆ และยกมือขึ้นตบบ่าให้กำลังใจลูกชาย “พ่อว่าหนูเจนก็สวยมากๆ อยู่นะ บางทีลูกอาจจะตกหลุมรักเธอหลังจากแต่งงานกันไปก็ได้ ใครจะไปรู้”
อเล็กซิสแทบสำลักน้ำลายตาย “ถ้าเป็นเตยหอมลูกสาวอีกคนของคุณเกรียงไกรก็อาจจะเป็นไปได้ครับ แต่สำหรับเจนจิรา แค่เห็นจริตจะก้านเว่อร์ของนาง ผมก็จะอาเจียนอยู่แล้วครับ”
“อย่าบอกนะว่าลูกสนใจเด็กที่ชื่อเตยหอม”
“ก็ไม่ได้สนใจเสียทีเดียวหรอกครับ แต่ผมคิดว่ามันจะดีกว่ามาก หากเจ้าสาวของผมคือเตยหอม”
อเล็กซิสก็ทำได้แค่พูดเท่านั้น เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว
“พ่อขอให้ลูกมองหนูเจนผิดไป ให้ความจริงแล้วหนูเจนเป็นเด็กดีและเข้ากับลูกของพ่อได้อย่างยอดเยี่ยม”
“ให้ช้างออกลูกเป็นปลาวาฬยังง่ายกว่าเลยครับ” อเล็กซิสพูดเยาะหยัน “คอยดูนะ ผมจะต้องหาทางหย่าขาดจากเจนจิราให้เร็วที่สุด”
“แม่คงไม่ยอมหรอกมั้งอเล็ก”
“คุณแม่บังคับให้ผมแต่งงานกับคนที่คุณแม่เลือกได้ แต่คุณแม่จะบังคับให้ผมทนอยู่กับเจนจิรานานแค่ไหนตามที่คุณแม่ต้องการไม่ได้ ผมจะต้องหย่า ไม่ช้าก็เร็วครับ”
ฟาเบียนอดสงสารลูกชายไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะยื่นมือเข้ามาช่วยยังไงดี ในเมื่อผู้เป็นภรรยาดันไปสัญญาเอาไว้กับครอบครัวนั้นเมื่อครั้งในอดีต
“ทำใจให้สบายนะลูก อย่าคิดมาก”
อเล็กซิสหัวเราะเยาะตัวเอง ขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ผมไม่ฆ่าตัวตายก็ดีเท่าไหร่แล้วครับคุณพ่อ”
“ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้สิอเล็ก” ฟาเบียนใจคอไม่ดี
“คุณพ่อสบายใจเถอะครับ ผมไม่ทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นหรอก ผมจะยอมรับการจองจำชั่วคราวเท่านั้น” รอยยิ้มบางๆ แต้มใบหน้าของอเล็กซิส “คุณพ่อมีอะไรกับผมอีกไหมครับ”
“ก็มีเรื่องนี้เรื่องเดียวนั่นแหละ”
“งั้นผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ”
“อืม ตามสบาย แล้วอย่าลืมประชุมตอนบ่ายโมงล่ะ”
“ครับ”
อเล็กซิสดันบานประตูห้องทำงานของบิดาให้ปิดลงเบาๆ มุ่งหน้าเดินกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง ระหว่างทางในหัวก็เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
“ถ้าเป็นเธอคงดีกว่านี้นะเตยหอม”
- ผู้เขียน
