“นี่คือคนที่จะไปทำงานกับผมเหรอครับครูสา”
“ใช่ค่ะ มีพวกลุง ๆ น้า ๆ ที่ว่างงานและสนใจแค่สิบคน ส่วนคนอื่น ๆ ถ้าไม่สนใจก็มีงานกันแล้ว สาขอโทษนะคะที่หามาได้แค่นี้ คงช่วยอะไร
คุณจอมพลได้ไม่มาก” สามินีบอกอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรเลยครับ เท่านี้ก็ช่วยผมได้มาก ๆ แล้ว ผมต้องขอบคุณ
ครูสามากเลยนะครับที่ช่วยหาคนให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ สายินดี” สามินีตอบแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม ส่วนนาย
จอมพลก็ยิ้มให้หญิงสาวด้วยสายตาลึกซึ้ง
“อะแฮ่ม!” ผู้กองปราบที่รู้สึกขัดใจจนทนที่จะเห็นคนทั้งคู่มองกันไม่ไหวจึงกระแอมออกมา เรียกสติให้นายจอมพลหันมาสนใจ
“เอ่อ นี่คือ”
“อุ้ย! สาลืมแนะนำไปเลยค่ะ นี่พี่ชายสา พี่ปราบมาจากกรุงเทพ เพราะสาตัดสินใจมาเป็นครูที่นี่โดยไม่ฟังคำห้ามของครอบครัว พอพี่ปราบกลับมาจากต่างประเทศก็ตัดสินใจมาหาสาที่นี่เลยค่ะ มาเพื่อดูความเป็นอยู่ของสาโดยเฉพาะ เพิ่งมาถึงเมื่อวานตอนเช้านี้เองค่ะ พี่ปราบคะนี่คุณจอม
