เขาพูดอะไรเธอก็ทำตามเขาอย่างว่าง่าย เพราะใจจริงแล้วก็อยากว่ายน้ำเป็นเหมือนกัน จะได้เอาตัวเองรอดเวลาตกน้ำตกท่าไป เพราะเวลามีโอกาสไปเที่ยว ถ้าหากต้องลงน้ำ นั่งเรือเธอก็จะนั่งเกร็งอยู่แต่บนฝั่งหรือบนเรือ ไม่กล้าแม้แต่จะเหยียบย่างลงไปในน้ำ
“พี่ธีร์คะ” เอาเข้าจริงพอธีรพัชรจะพาเธอลงน้ำ เธอก็บังเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
“ทำไม กลัวเหรอ” เขามองมือน้อยของเธอที่จับมือหนาของเขาเอาไว้ด้วยท่าทีหวาดๆ
“กลัวค่ะ”
“ไม่ต้องกลัว นับหนึ่งถึงสิบในใจ กอดพี่เอาไว้ เดี๋ยวพี่พาลงน้ำเอง” เขาสัมผัสได้ถึงอาการสั่นของเธอ จึงเข้าใจว่าเธอกลัวขนาดไหน ถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือ เธออาจจะเป็นโรคกลัวน้ำเลยก็ว่าได้
ยิ้มใสสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนออกมา ในขณะที่ให้ธีรวัชรโอบรัดร่างของเธอลงไปในน้ำ
คนกลัวน้ำรีบกอดรัดร่างของเขาเอาไว้ ความเย็นของน้ำทำให้เธอตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิม
“นี่สั่นเพราะกลัวหรือเพราะว่าน้
