เมื่อเราไปถึงบ้านของคาลวิน ดร.เจมส์แบล็ก ก็โทรมา มันต้องเกี่ยวกับแม่ของฉัน ดังนั้นฉันจึงรับโทรศัพท์ทันที
“อเล็กเซีย แม่คุณฝื้นแล้วเธออยากเจอคุณ” ดร.แบล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าพอใจ
ในที่สุดแม่ก็ตื่นขึ้นมา ทุกวันฉันสวดภาวนาให้แม่ของฉันตื่นขึ้นมา แต่เมื่อวันนี้มาถึงในที่สุดฉันก็ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร
“เกิดอะไรขึ้น?” คาลวินมองที่สีหน้าว่างเปล่าของฉัน “แม่ฝื้นแล้ว” ฉันบอกเขา คาลวินไม่พูดอะไรเลย หันหลังกลับและขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล
เมื่อฉันไปถึงโรงพยาบาลฉันได้รับข้อความจากดร.แบล็ก และแม่ของฉันย้ายไปที่แผนกศัลยกรรมสมอง ฉันผลักประตูอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าไปข้างในทันที “ไม่ต้องห่วง ผมจะไปกับคุณด้วย” คาลวินกล่าว เมื่อฉันเห็นแม่ของฉันลืมตาขึ้นและมองมาที่ฉัน น้ำตาของฉันก็ไหลออกมา “แม่..” ฉันกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของแม่และร้องไห้
“แม่ของคุณสบายดี คุณไม่ต้องกังวลไปนะคะ” พยาบาลปลอบโยนฉันและส่งกระ
