“ มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอไอ้หนาม นั่นมันคนไข้นะโว้ย มึงเป็นนายแพทย์ นายแพทย์ที่กำลังจะข่มขืนคนไข้ของตัวเอง ! ” หมอฤทธิ์ตะโกนใส่หน้าหมอหนามทันทีที่ประตูห้องทำงานส่วนตัวปิดลง อีกฝ่ายจ้องหน้าเพื่อนแล้วเอ่ยถาม
“ นี่มึงแอบดูกูหรอไอ้ฤทธิ์ ”
“ เออสิ กูดูจากกล้องวงจรปิดเพราะตงิดใจแปลก ๆ โชคดีมากที่กูดูและรีบส่งพยาบาลไปทัน ”
“ ไอ้เหี้ย เสียมารยาท ”
“ แล้วถ้ากูไม่แอบดูจะเกิดอะไรขึ้น ป่านนี้มึงคงข่มขืนคนไข้ไปแล้ว มึงต้องเสียตัวตน เสียจรรยาบรรณของแพทย์ ไปแล้วไอ้หนาม ในโรงพยาบาลของกู โดยความช่วยเหลือของกูที่เป็นเพื่อนอีกด้วย กูกับมึงก็ขี้เ****นพอ ๆ กัน แต่มึงอย่าลืมสิว่าเราจะไม่เอาความเ****นมานำพาสมองจนลืมถูกผิดนะโว้ย ! ” หมอหนามนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนเอ่ยออกมาเบา ๆ
“ กูขอโทษ กูหน้ามืดไปหน่อย ” ทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบ เรื่องที่เกือบจะเกิดขึ้นเมื่
