“ไม่เห็นหน้าแล้วนะ ถามได้”
เขาจับมือหล่อนไว้ บอกว่าไม่เห็นหน้าให้หล่อนคลายใจ ทั้งที่แสงไฟตามที่เปิดขึ้นเพราะแสงเหลือน้อยภายนอกอาคารก็ทำให้เห็นเป็นเงาสลัว
“ถามสิครับ ถามที่หนูนาอยากรู้”
“เอ่อ... หนูนา ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงค่ะ”
“อย่างนั้นผมเริ่มให้... โอเคมั้ยครับ”
“ค่ะ”
“อย่าพยักหน้านะครับ ผมไม่เห็น คุณต้องตอบเป็นเสียง”
“ค่ะ”
“ทำไมคุณไม่เสร็จ”
“เอ่อ...”
“ตอบครับหนูนา ตอบตามความเป็นจริง ตอนนี้คุณกำลังปรึกษาสูตินรีแพทย์อยู่นะครับ ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่คุณจะปรึกษาหมอ มีอะไรก็เล่าให้หมอฟังได้นะครับ หมอพร้อมจะรับฟังและช่วยคุณแก้ไขปัญหา”
น้ำเสียงของคุณหมอติณณ์ทุ้มน่าฟังและดูเป็นการเป็นงานมากขึ้นเมื่อเขาแทนตัวเองว่า ‘หมอ’ นั่นทำให้หนูนาบอกตัวเองว่าหล่อนกำลังปรึกษาหมอ ต
