ตอนที่ 2 ร่วมบ้าน
2073 คำ
หลังจากปล่อยให้ชายหนุ่มมีเวลาส่วนตัวจนกระทั่งเธอทำมื้อเย็นเสร็จ หญิงสาวทยอยยกออกมาที่โต๊ะกินข้าว เธอลังเลว่าควรจะเรียกเขาหรือไม่ แต่เท้าเล็กไว้กว่าความคิด หญิงสาวเดินมาที่หน้าห้องนอนที่ปิดสนิทอยู่ เคาะมันเบาๆไม่กี่ครั้งก็ได้ยินเสียงอู้อี้ดังออกมา
“เปิดได้เลยครับ ผมไม่ได้ล็อก” หญิงสาวยืนอึ้งเล็กน้อย เธอเปิดประตูแง้มออกเพียงเล็กน้อยแต่ไม่ก้าวเข้าไป
“พอดีฉันทำมื้อเย็นเสร็จแล้วน่ะค่ะ จะมาถามว่าคุณจะกินมื้อเย็นพร้อมฉันเลยไหม”
“ครับ เดี๋ยวผมขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะตามออกไปครับ”
“ค่ะ”
มือเล็กปิดประตูลงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกินข้าว ตักข้าวใส่จานแล้วนั่งลงรอ ความคิดล่องลอยไปไกลเมื่อเธอมีเวลาว่าง เขาคนนี้คือเฉินซื่อซี นักร้องนักแสดงชาวจีนที่เธอชื่นชอบ เธอยังไม่คิดว่าตอนนี้คือเรื่องจริง เธอรู้สึกเหมือนยังอยู่ในความฝัน
“มาแล้วครับ คุณทำเองหมดนี่เลยเหรอ”
“ค่ะ ฉันชอบทำขนมทำอาหารน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะเผ็ดไปหรือเปล่า คุณลองชิมดูก่อนนะ”
“ครับผม อ้อ ผมลืมถาม คุณชื่ออะไรเหรอ”
“ฉันลืม ฉันชื่อซินซินค่ะ”
“ความหมายสมชื่อเลยนะครับ”
“คะ?”
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับ”
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแต่ตอบรับหญิงสาวด้วยรอยยิ้มก่อนจะพากันลงมือกินข้าวพร้อมกับชวนกันพูดคุยทำความรู้จักกัน
“เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ คุณไปพักผ่อนเถอะ”
“…..ผมขอสูบบุหรี่ได้ไหม” ร่างสูงถามเธอด้วยอาการไม่แน่ใจ
“ค่ะ นั่งหน้าบ้านก็ได้ค่ะ ที่นี่ไม่มีใคร คุณไม่ต้องกังวลนะคะ”
หญิงสาวยิ้มให้เขา บอกสิ่งที่ชายหนุ่มสงสัยอยู่ในใจก่อนจะยกจานไปล้าง ร่างสูงจึงเดินกลับเข้าห้องนอนไปหยิบบุหรี่ออกมาแล้วเดินออกไปนั่งที่โซฟาหน้าบ้าน ไม่นานนักก็กลับเข้ามาด้านใน ตั้งใจจะชวนหญิงสาวออกไปหาซื้อเครื่องดื่มแต่กลับไม่เจอเธอ
เฉินซื่อซีเดินไปรอบๆด้วยความสงสัยก็ไม่พบร่างเล็ก จึงมั่นใจว่าหญิงสาวกลับเข้าห้องนอนไปแล้ว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูห้องนอนด้วยความลังเลก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ
“คะ” ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่ออกมาด้วยสีหน้าสงสัย เธอกำลังจะเปิดคอมพิวเตอร์ หญิงสาวมีอาชีพเสริมเป็นนักเขียน เวลาที่เธอว่างก็มักจะแต่งนิยายลงโดยที่ไม่มีใครรู้
“พอดีผมจะชวนคุณไปหาซื้อเครื่องดื่มน่ะครับ”
“เครื่องดื่ม?”
“…..”
“อ๋อ แอลกอฮอล์เหรอคะ”
“ครับผม”
“ได้ค่ะ แป๊บหนึ่งนะ ขอฉันหยิบกระเป๋าก่อน”
หญิงสาวไม่รอคำตอบจากเขา เธอผละตัวเข้าไปหยิบกระเป๋าด้านในก่อนจะเดินกลับออกมา
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพร้อมแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินมาใส่กางเกง หยิบหมวกแล้วเดินตามหญิงสาวออกไปที่รถ
“คุณอยู่ที่นี่คนเดียวเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ ที่นี่ฉันซื้อและออกแบบเองทั้งหมด คุณพ่อของฉันอยู่กับครอบครัวของเขาน่ะค่ะ ส่วนคุณแม่เสียไปแล้ว”
“เสียใจด้วยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวพาเขามาที่ห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากบ้าน เมื่อมาถึงเขาก็สะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบแมสมาด้วย
“คุณ ผมลืมแมส”
“เปิดลิ้นชักได้เลยค่ะ ฉันมีติดรถเอาไว้ตลอด”
ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าด้วยความโล่งใจ ก่อนจะใส่แมสและสำรวจความเรียบร้อยและลงจากรถตามหญิงสาวไป
“อยากดื่มอะไรคะ”
“คุณนำไปเลยครับ คุณจะดื่มเป็นเพื่อนผมใช่ไหม”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
“ซินซิน”
“คะ” หญิงสาวชะงักเท้าไปเมื่อเขาเรียกชื่อเธอ เสียงของเขามันทำให้เธออบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณอายุเท่าไหร่”
“25 ค่ะ”
“หืม น้อยกว่าผม 5 ปี”
“ค่ะ ประมาณนั้น”
“ไปเถอะ”
ด้วยความเคยชิน มือใหญ่เผลอแตะไปที่ไหล่บางเบาๆเพื่อให้เธอเดินนำไป หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้อุทานอะไรออกมา
หลังจากเลือกเครื่องดื่มและของกินเล่นกันเรียบร้อยก็พากันกลับบ้าน ซินซินปล่อยให้เขาถือของเข้าบ้านเองระหว่างที่เธอไปจอดรถ เมื่อสำรวจว่าไม่ได้ลืมอะไรเอาไว้ในรถเสร็จหญิงสาวก็เดินกลับเข้าบ้าน
“ผมขอหยิบแก้วหยิบจานเองได้ไหม”
“ได้ค่ะ คุณอยู่ที่นี่หยิบของใช้เองได้เลย ไม่ต้องขอฉันก็ได้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
รอยยิ้มหวานผุดขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินหายเข้าไปในครัว สายตาคมกวาดมองไปทั่วเพื่อหาสิ่งของที่ต้องการ เขายอมรับเลยว่าหญิงสาวเรียบร้อยมาก เธอจัดเก็บทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเป็นระเบียบเรียบร้อยจนเขานึกชื่นชม
“คุณไปนั่งดื่มหน้าบ้านก็ได้นะคะ บรรยากาศดี”
“ครับ คุณตามมานะ”
“ค่ะ”
รอยยิ้มถูกส่งให้กัน เฉินซื่อซีหยิบแก้ว 2 ใบเดินออกไปนั่งที่โซฟาด้านนอก หญิงสาวหยิบจานเดินตามออกมา เธอจัดการเอาของกินที่ซื้อมาใส่จาน ตั้งใจจะนั่งลงโซฟาตัวเล็กอีกตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเดาอาการเธอออก จึงตบมือลงบนโซฟาข้างตัวเบาๆเป็นการบอกให้เธอมานั่งข้างกัน
ในหน้าหวานมีอาการอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงอย่างไม่แน่ใจนัก เธอเกรงว่าจะเป็นการใกล้ชิดเขามากไปจนจะทำให้เขาอึดอัด ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าซินซิน
“ไม่เป็นไร”
“อ่า ค่ะ”
ทั้งคู่ดื่มเครื่องดื่มท่ามกลางความเงียบกันอยู่สักพักใหญ่ จนกระทั่งชายหนุ่มร้องเพลงออกมาเบาๆ
“ผม…..มาพักใจ”
“…..ค่ะ งั้นคุณก็พักให้เต็มที่เถอะนะคะ ฉันจะไม่ถามเรื่องส่วนตัวของคุณ ที่นี่คุณจะมีความส่วนตัวเต็มที่ กลางวันส่วนใหญ่ฉันอยู่ในร้าน กลางคืนฉันก็อยู่แต่ในห้องนอน”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ขอแค่ไม่มีใครมาเจอผมที่นี่ก็พอ”
“คุณไม่ต้องกังวลนะคะ” ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
เมื่อพากันดื่มจนดึกพอสมควร หญิงสาวจึงขอตัวเข้าบ้านก่อน เพราะตอนเช้าเธอต้องเปิดร้าน อีกอย่างวันนี้เธอยังไม่ได้ลงนิยายของเธอเลยแม้แต่ตอนเดียว
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนหญิงสาวก็นั่งทำงานของเธอต่อ เธอแต่งนิยายเพราะใจรัก เธอชอบอ่านหนังสือเขียนหนังสือมาตั้งแต่เด็ก บ้านหลังนี้ สิ่งเหล่านี้ที่เธอทำ คือสิ่งที่เธอมีความสุขกับมัน เพราะเธอทำมันมาจากหัวใจ
ทางด้านเฉินซื่อซี หลังจากหญิงสาวเข้าบ้านไปแล้วเขาได้ถ่ายรูปสวนดอกไม้ของเธอและโพสลงในช่องโซเชียลของเขา ว่าเขาพักผ่อน รอยยิ้มผ่อนคลายผุดขึ้น ถึงแม้ใจของเขาจะยังไม่ได้ผ่อนคลายขนาดนั้นก็ตาม
เช้าวันต่อมา ซินซินตื่นออกมาเตรียมเปิดร้านแต่เช้าตามปกติ ก็พบว่าประตูห้องนอนอีกห้องเปิดอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงนอนแผ่อยู่บนเตียงโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ เปิดเพียงพัดลมตัวเดียวเท่านั้น
หญิงสาวเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่าเธอออกไปที่ร้าน และเขียนเบอร์กับไอดีไลน์ของเธอเอาไว้ เผื่อเขาต้องการอะไรให้ติดต่อเธอ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านโดยไม่ลืมปิดประตู
หลังจากเปิดร้านเสร็จซินซินได้มีเวลานั่งพัก เธอเปิดเพลงของเฉินซื่อซีแล้วเชื่อมต่อกับลำโพง พลางจิบกาแฟที่เธอชื่นชอบด้วยความผ่อนคลาย
ไม่นานก็มีลูกค้าทยอยเข้ามาในร้าน หญิงสาวทำงานด้วยรอยยิ้ม ทำให้ที่นี่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในระแวกนี้ว่าเจ้าของร้านสวยและใจดี
จนเมื่อสายพอสมควรก็มีสายเรียกเข้าจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก หญิงสาวมองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอได้ให้เบอร์เขาเอาไว้จึงกดรับสายเป็นภาษาอังกฤษ
“คุณ ที่ร้านมีคนไหม ผมอยากออกไปดื่มกาแฟ”
“มีค่ะ แต่นั่งกันอยู่ด้านนอก”
“ผมออกไปได้ใช่ไหม”
“ก็ได้นะคะ ไม่น่าจะมีใครทันสังเกต”
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปนะ”
“ค่ะ”
หลังจากวางสายหญิงสาวแอบอมยิ้มกับตัวเอง เธอชื่นชอบเสียงของเขามาก พอได้มาฟังเสียงที่เขาพูดกับเธอมันเหมือนตัวเธอคอมพลีทในชีวิตติ่งของเธอแล้ว
แต่หญิงสาวก็ไม่ได้คิดรบกวนเวลาส่วนตัวหรือเรื่องส่วนตัวของเขา เธอคิดว่าเขาน่าจะมีเรื่องในใจจึงมาพักผ่อน แล้วยิ่งบังเอิญว่าเขามาขอความช่วยเหลือเธอ เธอยิ่งไม่คิดจะรบกวนเขาเด็ดขาด
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อเธอกำลังคิดอะไรเพลินๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่เธอเบาๆ หญิงสาวหันไปมองด้วยความตกใจก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ตกใจหมดเลยค่ะ”
“หืม”
“คุณจะดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้”
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตอบอะไรก็มีคนเข้ามาในร้าน แต่โชคดีที่คนที่มาใหม่ไม่ได้เป็นติ่งซีรี่ย์จีน จึงไม่รู้จักชายหนุ่ม
แต่สัญชาติญาณก็สั่งให้เขาเดินเข้าประชิดตัวหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปในเคาน์เตอร์แล้วยืนหันหลังเพื่อไม่ให้ใครเห็นใบหน้าของเขา และจับแขนของหญิงสาวตัวเล็กเอาไว้
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” ซินซินแตะมือเขาเบาๆให้เขาเบาใจ
“ขอเค้กส้ม 2 ชิ้นกับลาเต้ 1 แก้ว คาปูชิโน่หวานน้อย 1 แก้วค่ะ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
เมื่อลูกค้าสั่งเมนูเสร็จก็เดินออกไปนั่งรอด้านนอกร้าน เฉินซื่อซีถึงปล่อยมือจากแขนของหญิงสาว
“คุณจะดื่มอะไรคะ เดี๋ยวฉันทำให้ คุณจะเข้าไปรอในบ้านก่อนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งหันหลังที่โต๊ะตัวนี้ก็ได้” ร่างสูงขยับไปนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับตัว หญิงสาวจึงพยักหน้าแล้วรับเมนูที่เขาจดให้มาวางที่เคาน์เตอร์
ด้านหลังเคาน์เตอร์มีโต๊ะเก้าอี้ 1 ชุดที่หญิงสาวจัดวางเอาไว้ เวลาเธอพักกินข้าวหรือเวลาไม่มีลูกค้า เธอก็จะนั่งพิมพ์งานหรือหาซีรี่ย์ดูที่โต๊ะตัวนี้
ไม่กี่นาทีลูกค้าคนเดิมก็กลับเข้ามาในร้านเพื่อรับของที่สั่ง หล่อนมองด้านหลังของเฉินซื่อซีด้วยความเอ็นดู
“แฟนเหรอคะ”
“เอ่อ เพื่อนน่ะค่ะ”
“หล่อดีนะคะ ไม่ใช่คนไทยใช่ไหมคะ”
“ค่ะ เขาเป็นคนจีนค่ะ” ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันก่อนที่ลูกค้าของเธอจะหยิบถาดเครื่องดื่มแล้วเดินออกไป
ซินซินทำเครื่องดื่มตามที่เขาจดให้เธอแล้วก็หันไปนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับวางแก้วให้เขา
“คุณหิวไหม จะกินอะไรไหม ฉันจะสั่งมาให้”
“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาอะไรในตู้เย็นทำก็ได้ครับ”
“ค่ะ”
“คนเมื่อกี๊เขาถามว่าอะไรเหรอ”
“เอ่อ เขาถามว่าคุณเป็นแฟนฉันเหรอ ฉันบอกว่าคุณเป็นเพื่อนฉันน่ะค่ะ”
“อ่อ ครับ”
ซินซินไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขา เธอปล่อยให้เขานั่งมองนั่นมองนี่ของเขาไป ส่วนเธอลุกออกมานอกเคาน์เตอร์ เพื่อดูแลความสะอาดหลังจากลูกค้าลุกออกไป
- ผู้เขียน
