วันต่อมา...
"ไหวหรือเปล่า โทรไปขอเลื่อนยังทันนะ" เสียงโมนาพูดกับรุ่นน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงห่วงใย ซึ่งมิรันดาก็ส่ายหน้าตอบกลับทั้งที่ตาบวมจากการร้องไห้อย่างหนัก
"ไม่เป็นไรพี่โม รันไหว"
"แน่เหรอ สภาพแกคือไม่ได้เลยนะ"
"มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ" ใบหน้าสวยหันถามทำให้หญิงสาวรุ่นพี่เอื้อมมือไปหยิบกระจกยื่นให้แก่ร่างเล็ก
"ดูสภาพตัวเองเอา" ทันทีที่โมนาพูดจบ ดวงตาเฉี่ยวก็เหลือบมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้า ก่อนจะชะงักไปกับภาพที่สะท้อน ใบหน้าสวยเฉี่ยวของเธอตอนนี้สองตาบวมเป่งไปหมด
"คงเข้าซีนถ่ายไม่ได้จริง ๆ”
"เพิ่งรู้เหรอ"
"รันไม่อยากให้ทุกคนต้องเลื่อนคิว"
"แต่ถ้าแกไปถ่ายสภาพนี้ มันจะไปเป็นภาระช่างแต่งหน้ากับคนตัดต่อ"
"โอเค พักก็ได้" สุดท้ายเรียวปากสวยก็จำต้องเอ่ยออกมาขณะที่โมนาก็นั่งมองหน้าคนด้านข้าง
"มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ ๆ แกถึงมาแบบนี้" หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะถาม โดยนางร้ายหน้าสวยก็เงียบไปชั่
