PLAYBOY 10
1548 คำ
“มึงบ้าป่าววะทอย ...ไหนว่าของเล่นไง ทำไมเสือกให้ย้ายมาอยู่กับมึงล่ะวะ” ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ร้านของตัวเองอย่างทุกที ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาสามวันละที่เมอร์ลินย้ายมาอยู่ที่คอนโดผม ซึ่งเธอแม่งแทบจะไม่สนใจผมเลยด้วยซ้ำ มีแต่ผมเนี่ยแหละที่พยายามเข้าเธอตลอด
...งงเหมือนกันว่ะ
“แหม ..ทอยก็คงอยากจะสนุกมั้งคะ ไม่เห็นยากเลยดิน” พิมเหมือนจะพยายามข่มอารมณ์ไว้ตลอดเวลาตอนที่เราคุยกันเรื่องของเมอร์ลิน แต่พวกผมรอบคอบพอที่จะไม่พูดชื่อของเธอออกมา
....ตอนนี้คนที่รู้เรื่องพวกนี้ก็มีเพิ่มมาอีกคนนึงแล้ว แต่ให้รู้มากก็ไม่ดีหรอก
“งั้นหรอวะ? ไม่ใช่เสือกไปหลงรักเหยื่อนะมึง ฮ่าๆ ..โอ๊ย สัส เจ็บนะเว้ย” ผมยกเท้าถีบไอ้แผ่นดินไปทีนึงจนมันเกือบหงายหลังตกเก้าอี้ พิมก็เอาแต่เกาะแขนผมอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
...น่ารำคาญว่ะ
“พูดเหมือนไม่รู้จักกู ...กูเคยจริงจังกับใครที่ไหนอ่ะ ความรักแม่งไร้สาระ” ผมกระดกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก่อนจะลากพิมเข้าไปในห้องนอนแล้วผลักลงที่นอน ก่อนจะเริ่มกิจกรรมสวาทขึ้นมาอย่างทุกครั้ง
แต่วันนี้มันแปลกไป ผมรู้สึกว่าไม่ค่อยจะมีอารมณ์เลยวะ
“ลุกไปเถอะ ...ฉันไม่มีอารมณ์” ผมดันตัวพิมให้ลุกจากตักก่อนจะผลักเธอลงไปข้างเตียง
“ดะ เดี๋ยวสิคะ พิมทำให้คุณพอใจได้นะ มะ เหมือนทุกทีไง” พิมพยายามจะเข้ามาเล้าโลมผมเลยออกแรงผลักไปแรงๆจนเธอหล่นไปกองที่พื้น
ตุบ!
“โอ๊ย!! ทอยเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย!!” ผมหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่แล้วเดินออกจากห้องไปทันทีโดยไม่ได้อยู่รอพิมเหมือนทุกที ก่อนจะขับรถตรงกลับคอนโดตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่ม
“บ้านเงียบจังวะ ยัยตัวแสบไปไหน” พอเดินเข้ามาก้ต้องแปลกใจเพราะบ้านมันเงียบผิดปกติ แถมยังไม่รู้ด้วยว่าเมอร์ลินหายไปไหน ปกติจะต้องมีไฟเปิดไว้ซักดวงแต่นี่คือไม่มีเลย
“ย่าห์!!! ไอ้หัวขโมยยยย”
“เห้ย!! เธอเป็นบ้าอะไรวะ” ผมเบี่ยงตัวหลบไม้ที่เมอร์ฟาดลงมาก่อนจะกอดรั้งเอวบางไว้จากทางด้านหลังแล้วหอมแก้มขาวๆนั่นอย่างไม่รู้ตัว
“ฉันก็นึกว่าเป็นขโมยน่ะสิ ...ปล่อยฉันนะแล้วก็เลิกหอมแก้มฉันได้แล้ว” ผมรั้งเมอร์ลินให้ลงมานั่งตักที่โซฟาก่อนจะกอดเอวไว้อย่างหลงไหล
...เดี๋ยวนะ หลงไหล? กูว่าไม่ใช่แล้วนะไอ้ห่าทอยย -_-
“ฉันหิว”
“กับข้าวอยู่ที่โต๊ะไง! ปล่อยนะจะทำบ้าอะไรเนี่ย” ผมดันตัวเมอร์ให้ลงไปนอนที่โซฟาแล้วคร่อมตัวเธอไว้ เมอร์ตาโตแล้วรีบดันตัวผมให้ลุกขึ้น
“ข้าวอ่ะกินมาแล้ว ...แต่ที่หิวเนี่ย หิวเธอ”
“ไอ้บ้า!!! อย่าถอดออกไปนะ ...เมาก็ไปนอนซิ ว้าย!!”
TOY OFF
เขาเป็นบ้าอะไรของเขาเนี่ย!! พอมาถึงก็มาทำทะลึ่งใส่ ฉันทั้งผลัก ทั้งดันเขาก็ไม่ยอมลุกออกไปอีก
“อื้มมม ...อื้อ!!” ทอยประกบปากจูบแล้วแทรกลิ้นร้อนเข้ามาหวานเอาความหวานไป สมองฉันขาวโพลนไปหมดคิดอะไรไม่ออกเลย
“แฮ่กๆ หวานโคตร ขอกินได้มั้ยครับ” ร่างสูงถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องตาฉันอย่างสื่อความหมาย มือหนาก็เลื้อยทุกตารางนิ้วบนตัวฉันจนแทบจะลุกเป็นไฟจากสัมผัสของเขา แต่ว่า....
พรึ่บ!
“ไม่! เมาก็ไปนอน ขืนมาทำรุ่มร่ามกับฉันอีกนะ ฉันตีนายหัวแตกแน่” ฉันดันเขาให้หล่นไปข้างโซฟาก่อนจะเขยิบมายืนอีกทาง แล้วหยิบเสื้อคลุมที่เขาโยนทิ้งไปมาสวมไว้เหมือนเดิม ในมือก็ถือไม้เบสบอลขู่เขาไปด้วย
“ผลักลงมาได้ มันเจ็บนะ ...รอก่อนเถอะเดี๋ยวพ่อจะขย่มให้เตียงหักเลย!” ทอยทำท่าจะวิ่งเข้าใส่ฉันเลยวิ่งหนีเข้าห้องก่อนจะล็อคมันไว้แล้วเลื่อนโต๊ะตัวใหญ่มาดันประตูไว้อีกที
“คนบ้า โรคจิต” ฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะอย่างชอบใจกับการกระทำของฉัน ฉันเลยทิ้งตัวนอนลงที่เตียงก่อนจะเริ่มทำรายงานที่ค้างไว้อยู่เพื่อส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้
“ฮ้าววว ง่วงจังเลย ...” ของีบสักหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
กริ๊งงงง
“เฮือก! ตายแล้วว สิบโมง รายงานๆๆ ....เอ๊ะ! ทำไมมันเสร็จหมดแล้วล่ะ เมื่อคืนยังทำค้างถึงตรงนี้อยู่เลยนี่นา หรือว่า!!!” ฉันมองหาทางเข้าอื่นนอกจากประตูด้านหน้าก็เจอจริงๆ บ้าเอ้ย! มันคือประตูเล็กๆที่เชื่อมกับห้องนอนของทอย!!
“คนบ้า! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”ห้องนี้หนาวเป็นบ้า ร่างสูงนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงแถมเสื้อก็ไม่ใส่ มีแค่กางเกงนอนตัวเดียวที่เขาสวมอยู่ ฉันเดินไปเขย่าไอ้คนลามกนี่จนเขางัวเงียลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอามือเสยผมอย่างลวกๆ
“อืม ...มาปลุกทำไมเนี่ย ยังสิบโมงอยู่เลย” เขาทำท่าจะลงไปนอนต่อแต่ฉันดึงแขนฉันไว้ให้อยู่คุยกันก่อน มันไม่แฟร์เลยสักนิด! ที่เขาทำแบบนี้
“เมื่อคืนนายเข้ามาที่ห้องฉันทำไมทอย ...มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงของเรานะ นายไม่มีสิทธิ์”
“ก็ฉันเห็นว่าเธองีบหลับไปนี่หว่า แล้วการบ้านก็ยังทำไม่เสร็จ ...แค่ขอบคุณมันจะตายป่ะวะ” เขาสะบัดหัวไล่ความง่วงก่อนจะลุกขึ้นมายืนตรงหน้าของฉัน
“มะ มันก็ใช่แต่นายควรจะต้องขอฉันก่อนมั้ยอ่ะ” ทอยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดเลือกชุดฉันก็เดินไปพูดกับเขาและพยายามอธิบาย
“ก็ถ้าขอแล้วเธอจะให้เข้ามั้ย? ก็ไม่ แล้วฉันจะขอทำไม” เขาเดินเลี่ยงไปอีกทางก่อนจะโยนเสื้อผ้ามาคลุมหัวฉันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“มันคือมารยาทเข้าใจมั้ย ตาบ้า!!!!” ฉันปาเสื้อผ้าเขาลงบนเตียงก่อนจะดินกลับห้องไปด้วยความโมโห คนบ้าอะไรพูดมาได้ นิสัยแย่ชะมัด!!!
“เมอร์เป็นไรป่าววะ ดูหัวร้อนแปลกๆ” เรื่องที่ฉันย้ายไปอยู่กับทอยมีแค่เซียมซีคนเดียวที่รู้เพราะฉันไม่อยากให้เจ๊สวยเป็นห่วงเลยเลือกที่จะไม่บอกดีกว่า
“ก็แกคิดดูนะว่า .......” ฉันเล่าทุกอย่างให้มันฟังก่อนจะมานั่งหัวร้อนอีกครั้งเพราะต้องคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
“แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรแก? ก็ยังดีนะเว้ย” ฉันหันไปมองมันด้วยสายตาหงุดหงิดอีกรอบก่อนจะบ่นๆๆไม่หยุดจนมันหัวเราะออกมาอย่างดังเลย
“แกขำอะไรอ่ะซี ฉันไม่ขำนะเว้ย”
“ขำแกไง ไม่เคยมีใครทำให้แกเป็นแบบนี้ได้เลยนะเว้ย เขาคนแรกเลยมั้ง” แล้วมันก็ยังไม่หยุดขำจนฉันต้องขู่มันว่าถ้าไม่หยุดขำฉันจะโกรธจริงๆแล้ว มันถึงยอมหยุดขำเนี่ย
“แหม หัวเราะดังขนาดนี้ไม่ค่อยมีมารยาทเลยเนอะ เพื่อนกำลังตั้งใจทำงานอยู่ไม่เห็นเหรอ หรือคิดว่าตัวเองดังแล้วเลยทำอะไรก็ได้” เสียงกระแนะกระแหนดังมาจากกลุ่มของพิมซึ่งถ้าเป็นปกติฉันคงจะไม่พูดอะไรอ่ะนะ แต่ตอนนี้หัวร้อนอยู่ไงเลยขอสักหน่อยแล้วกัน
“หัวเราะดังแล้วทำไมเหรอ ทีตัวเองจับกลุ่มนินทาคนโน้นที คนนี้ที ฉันยังไม่เคยจะพูดเลยนะ ...แล้วงานอ่ะอาจารย์สั่งมาเกือบเดือนมาขยันตอนนี้คงจะไม่ทันมั้ง ก่อนจะพูดอะไรหัดส่องกระจกดูตัวเองก่อนนะว่าที่พูดมาเนี่ยมันเข้าตัวเองหรือเปล่า” ฉันยืนเท้าเอวแล้วพูดอย่างเสียงดังฟังชัดซึ่งทุกคนในห้องก็เงียบแล้วมองหน้ากันเลิ่กลักเพราะไม่เคยเห็นฉันในลุคนี้มาก่อน
“นะ นี่ เธอเป็นบ้าอะไร!! อยู่ๆมาขึ้นเสียงใส่ฉันเนี่ย โรคจิต” ยัยพิมเบะปากใส่ฉันก่อนจะลุกขึ้นมายืนประจันหน้า แต่ขอโทษหล่อนเตี้ยกว่าฉันเยอะไง เลยทำให้ฉันต้องเบนสายตาลงมองค่อนข้างต่ำ
“ใครกันแน่ที่โรคจิต ...พวกฉันก็ทนมามากพอแล้วนะ เมอร์ก็คุยปกติมีแต่เธอนั่นแหละที่เที่ยวระรานคนอื่นไปทั่ว นิสัยไม่ดีเนอะพวกเรา” นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะคะทุกคน เสียงเพื่อนผู้หญิงในห้องต่างเริ่มตะโกนไล่กลุ่มของพวกพิมออกไปจากห้อง ซึ่งพวกนี้ค่อนข้างหน้าบางเลยพากันเดินออกไปจากห้อง
...ส่วนพิมก็ส่งสายตาแห่งรักมาให้ฉันซะเต็มที่เลย ฉันอำน่ะ -_-
“กูจะทำให้มึงไม่มีความสุขไปชั่วชีวิตอีเมอร์!!!”
- ผู้เขียน
