“นึกไงนัดพวกกูมาเจอกันเนี่ย” ผมนัดเพื่อนที่มหาวิทยาลัยกับเพื่อนสมัยเด็กมารวมตัวกันที่ร้านของผมเพื่อให้พวกมันช่วยตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“นั่นดิ ร้อยวันพันปีไม่อยากให้พวกกูเจอกับเพื่อนตอนเด็กของมึง ...แล้วนี่นึกคึกเชี่ยไรอีก” ไอ้ไฟจัดเหล้ากระดกใส่ปากเรื่อยๆ จริงๆพวกมันไม่ใช่ไม่ถูกกันนะ คือผมเองแหละที่ไม่อยากให้พวกมันเจอกัน ส่วนเหตุผลน่ะไม่มีหรอก
...ก็แค่ไม่อยากให้เจอนี่มันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ
“พูดมากจังมึงเนี่ย ...กูว่ากูรู้นะว่าเรื่องอะไร” ไอ้ไวท์หันมามองหน้าผมอย่างรู้ทัน แต่ทุกคนจะยังดูงงๆอยู่กับคำพูดของไอ้ไวท์
“กูว่ากูก็รู้นะ ...ใช่มั้ยวะไอ้ใบ้” ไอ้แผ่นดินหันไปกอดคอของไอ้คิงไว้แล้วยิ้มล้อเลียนส่งมาให้ผม ซึ่งไอ้คิงก็ยังคงเป็นไอ้คิงแม่งยังทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“เออ ...รู้เชี่ยอะไรมาก็แล้วแต่พวกมึงเถอะ กูแค่จะบอกว่า กูคิดว่ากูจริงจังกับเมอร์ลินว่ะ” ไอ้ไวท์กับไอ้แผ่นดิน
