“อยากกินอันนี้ทำให้กินหน่อย” ผมเดินเข้าไปทางด้านหลังแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เมอร์ดู ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำได้เพราะยัยนี่ชอบทำกับข้าวกินเองยิ่งกว่าออกไปกินมื้อหรูๆข้างนอกอีก
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาประมาณอาทิตย์กว่าๆสภาพจิตใจก็ดีขึ้นแต่คงไม่มากเพราะตอนนอนก็มีสะดุ้งแล้วก็ละเมออยู่บ่อย ๆ
“เอาตังมาสิ ...ขี้งก” เมอร์แบมือของเงินแต่ผมส่ายหน้าเธอทำปากยู่แล้วว่าผม ...ขี้งก? ผมเนี่ยนะ
“เอาไปทั้งกระเป๋าเลย ทอยไม่เคยขี้งกเลยนะ” เมอร์หน้าแดงตอนที่ผมเรียกแทนตัวเองว่าทอย เธอยัดกระเป๋าตังค์คืนผมแล้วเดินหนีไปในครัว แล้วผมทำไงล่ะครับ
....ก็ต้องเดินตามเข้าไปสิ
“เข้ามาใกล้ทำไมเนี่ย ออกไปเลยนะ” เมอร์ประท้วงตอนที่ผมเข้าไปประชิดตัวแล้วเอาแขนรั้งเอวเข้ามาใกล้ๆตัว หลับตาปี๋เลยว่ะ ยิ่งผมยื่นเข้าไปใกล้ตาก็ยิ่งหลับสนิทมากขึ้น
“ขอรางวัลหน่อยสิ ...ทำดีไม่เห็นได้รางวัลเลย” จมูกของเราชนกันเมอร์ค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วจ้องผมตาแป๋ว
