5
1385 คำ
“เธอทำให้ฉัน...แทบขาดใจ”
พายุพูดด้วยเสียงแหบพร่าและขาดๆ หายๆ พิชชาพรเองก็ไม่ต่างกับเขา ตอนนี้เธอกำลังขาดใจกับบทรักที่รุนแรงหากแต่มีความอ่อนโยนเข้ามาแทรกเป็น บางครั้ง ความซาบซ่านเข้ามาเยือนหญิงสาวอีกครั้ง เมื่ออุ้งปากที่ร้อนดั่งไฟกลืนกินเม็ดทับทิมของเธออย่างหิวกระหาย ซึ่งรอรับสัมผัสของเขาอย่างท้าทาย ปลายลิ้นอุ่นสากหยอกเย้าเบาๆ ก่อนจะระรัวเร็วที่เม็ดทับทิมอย่างหนักหน่วง ร่างบางแทบดิ้นพล่านเมื่อเขารุกรานหญิงสาวที่ด้อยประสบการณ์อย่างหนัก ทั้งทรวงอกและใจกลางร่างกาย
“คุณพายุ...”
เสียงครางกระเส่าของเธอดังไม่ขาดปาก เนื่องจากพายุเพิ่มแรงขับเคลื่อนรัวและเร็วถี่มากยิ่งขึ้น ทำให้ร่างบางสะท้านไหวไปตามแรงรัก ก้อนเนื้อสองก้อนที่เบียดกันชิดกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเร้าใจ สะโพกกลมมนลอยเด่นรับจังหวะแรงถาโถมอย่างไม่รู้ตัว ยามที่เขาส่งแรงรักเข้าหากลีบกุหลาบดอกงามอย่างรุนแรง
ทางสายยาวที่พายุเกี่ยวก้อยร่างของพิชชาพรเดินผ่าน มีดอกไม้นานาพันธุ์เรียงรายอยู่ตลอดสองข้างทาง หนุ่มสาวหลงเพลิดเพลินกับเสียงเพลงที่บรรเลงเคล้าคลอตลอดการเดินทาง หลงชื่นชมหมู่มวลดอกไม้และกลิ่นหอมหวานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ความเหนื่อยล้าไม่มีในความรู้สึกของพายุ เขามีแต่ความฮึกเหิมทุกครั้งที่เขาชำแรกผ่านเข้าไปในกลีบดอกกุหลาบอุ่นจัดนี้
คลื่นที่เริ่มตีวนบริเวณท้องน้อยของเธอเริ่มก่อตัวขึ้นสูง แตกกระจายเป็นฟองคลื่นไหลวนไปทั่วร่างกาย และก่อตัวขึ้นใหม่ที่มีอานุภาพร้ายแรงกว่า ก่อนจะจมดิ่งไปที่กลีบดอกกุหลาบของเธอและแตกกระจายออกมาเป็นฟองคลื่น ร่างกายของเธอเบาหวิวเหมือนลอยล่องอยู่บนท้องฟ้าที่มีแต่หมู่ดาวสว่างไสว
“คุณ...พายุ...กรี๊ดดดดด”
เสียงกรีดร้องเล็กๆ พร้อมกับร่างบางกระตุกไหว แรงตอดรัดความแข็งแกร่ง จนเขาต้องกัดฟันแน่น ข่มความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด มือแกร่งจับเอวกลมกลึงไว้มั่น ส่วนมืออีกข้างเคล้นที่ทรวงอกอวบอย่างเมามัน เอวสอบส่งแรงขับเคลื่อนกระชั้นถี่มากขึ้นและมากขึ้น ก่อนจะหยุดแช่นิ่งฝังลึกลงในร่างกายจนสุดความแข็งแกร่งของเขา พร้อมกับปลดปล่อยพายุฝนสาดซัดใส่บ่อน้ำทิพย์ จนเอ่อล้นมาด้านนอก
ร่างสูงหนาทรุดฮวบลงทาบทับร่างที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ หลังจากบทรักที่แสนกระชากใจชายผ่านพ้นไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้เขามีความสุขมากขนาดนี้ และเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีความสัมพันธ์ด้วย โดยไร้ซึ่งเครื่องป้องกัน
“เหนื่อยหรือเปล่า”
พายุถามเสียงพร่า เมื่อกลิ่นกายสาวที่ผสมผสานกับกลิ่นเหงื่อแห่งราคะ ทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มเดือดขึ้นอีกครั้ง
“นิดหน่อยค่ะ”
พิชชาพรตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะอาการเหนื่อยหอบของเธอยังไม่กลับคืนมาเต็มร้อย บางอย่างที่เธอรู้สึกได้ว่ามันขยายคับแน่นใจกลางร่างกายของเธอ กำลังเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า พร้อมๆ กับริมฝีปากหนาที่เริ่มซุกซนตามใบหน้าเรื่อยมาถึงทรวงอกอีกครั้ง พิชชาพรยอมรับว่าพายุปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน แม้บางครั้งเขาจะกระทำด้วยความรุนแรงตามอารมณ์ก็ตาม พายุเริ่มบทรักบทใหม่ที่เร่าร้อนและเร้าใจกว่าครั้งแรกมากนัก เสียงครางระงมที่เต็มไปด้วยความสุขและความกระสันซ่านดังกังวานไปทั่วทั้งห้อง แข่งกับพายุที่โหมกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนกระทั่งบทรักครั้งสุดท้ายเดินทางมาถึงความสุขสม พิชชาพรนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย ส่วนพายุลุกขึ้นแต่งตัวก่อนจะเดินออกไปจากห้องของเธอทันที และมานอนหลับใหลที่ห้องนอนของเขาอย่างเป็นสุข
เช้าวันใหม่พายุเดินออกมาจากห้องหลังจากพักผ่อนได้เพียงสองชั่วโมง อันที่จริงชายหนุ่มอยากจะพักผ่อนให้นานกว่านี้ เพราะกิจกรรมเมื่อคืนสูบพลังงานในร่างกายกำยำไปมาก หากแต่มารุตเลขาฯ ส่วนตัวของเขา โทรศัพท์มาบอกกับเขาว่า โกดังสินค้าของเขาไฟไหม้ทำให้มีสินค้าบางตัวเสียหาย ที่สำคัญไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุ หากแต่มีคนลอบวางเพลิง ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ที่ดูแลโกดังได้จับไว้ได้ทันท่วงที เขาจึงจำเป็นต้องเดินทางไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
“เพิ่งมาจะไปไหนล่ะ” กิ่งแก้วเอ่ยถาม
“ผมจะกลับกรุงเทพฯ ก่อนน่ะครับ พอดีที่โกดังเกิดไฟไหม้ ผมจึงต้องไปจัดการครับ”
“จะไปเลยหรือลูก”
“ครับ...ไปเลยครับ...คุณป้าครับผู้หญิงที่คุณป้าจัดหามา ผมทำตามความประสงค์ให้แล้วนะครับ ให้เธออยู่ที่นี่สักสองเดือน ถ้าเธอไม่ท้องก็ปล่อยเธอไปเถอะครับ...ก่อนเธอไปให้เงินไปทำทุนสักสองล้านนะครับ...ผมไปก่อนนะครับ”
พายุคิดว่าหากเขาไปกรุงเทพฯ คราวนี้คงไปนาน เพราะเขามีกำหนดเดินทางไปต่างประเทศ จึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเธอไว้ สู้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระเพื่อที่เธอจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ดีกว่า จากคำพูดของหลานชายทำให้นางรู้ว่าพายุได้เข้าไปหาพิชชาพรที่ห้องแล้ว
“คุณป้าครับ...ผมขอนะครับ...คุณป้าไม่ต้องหาผู้หญิงให้ผมอีกแล้วนะครับ ผมสัญญาผมจะหาผู้หญิงที่ถูกใจและแต่งงานกับเธอ หลังจากนั้นผมจะรีบปั๊มลูกมาให้คุณป้าเลี้ยงแทบไม่ทันแน่นอนครับ”
พายุพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดร่างของกิ่งแก้ว หอมที่แก้มทั้งสองข้างอย่างเอาใจ
“ป้าตามใจยุลูก...แล้วไม่อยู่คอยน้องเขาหน่อยหรือลูก”
“ไม่ครับ...ผมรีบไป เดี๋ยวผมจะไปหาคุณลุงที่ไร่ก่อนแล้วผมจะเดินทางไปกรุงเทพทันทีครับ...ผมไปก่อนนะครับ”
พายุพนมมือไหว้กิ่งแก้วอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินทางไปหากำพลผู้เป็นลุงที่ขึ้นไปบนดอย เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของไร่กาแฟ พายุเดินทางกลับกรุงเทพฯ โดยไม่ได้เห็นหน้าของหญิงสาวที่มอบความสุขให้เขาอย่างล้นเหลือ ซึ่งเขาเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป เหมือนสายลมที่พัดมาแล้วก็พัดผ่านไป
พิชชาพรอยู่ที่ไร่พายุภัทรได้สองเดือนตามข้อตกลงของพายุที่พูดไว้กับกิ่งแก้ว เมื่อครบกำหนดเวลากำพลและกิ่งแก้วปล่อยให้พิชชาพรได้รับอิสระหลังจาก ที่แน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้ตั้งครรภ์ หญิงสาวจากไร่พายุภัทรพร้อมกับเงินที่พายุบอกให้มอบให้ไว้สองล้านบาท
หญิงสาวมองป้ายชื่อไร่พายุภัทรจนสุดสายตา พิชชาพรรู้สึกใจหายที่ต้องจากที่นี่ไป กำพลและกิ่งแก้วดีกับหญิงสาวมาก ดูแลและเอาใจใส่เป็นอย่างดี รวมทั้งคนงานของที่นี่ให้ความเคารพเหมือนเธอเป็นเจ้านายคนหนึ่ง พิชชาพรจึงไม่รู้สึกอึดอัดที่อยู่ที่นี่ ระยะเวลาสองเดือนเธอติดต่อกับครอบครัวตลอด และพิพัฒน์ผู้เป็นบิดาก็รอการกลับมาของลูกสาวอย่างใจจดใจจ่อ
พิชชาพรน้ำตาซึมเมื่อนึกถึงหลานชายของกิ่งแก้ว ที่เธอไม่มีโอกาสได้เห็นหน้า หากแต่ความทรงจำของค่ำคืนที่แสนสุข ตราตรึงอยู่ในหัวใจดวงน้อย สั่นไหวทุกครั้งเมื่อนึกถึงบทรักที่เร่าร้อน วาบหวานทุกคราเมื่อนึกถึงมือแกร่งที่ลูบไล้ตามร่างกายของเธอ หญิงสาวสลัดความฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไป เมื่อรถตู้เริ่มเคลื่อนตัวออกห่างไร่พายุภัทร จนเธอไม่สามารถมองเห็นป้ายบอกชื่อไร่ได้แล้ว
“ลาก่อนนะคะ คุณพายุ”
พิชชาพรพูดเสียงเบา ก่อนจะทอดสายตามองภาพวิวที่อยู่ด้านนอก เธอจะไม่มีวันลืมผู้ชายคนนี้เลยตลอดชีวิต เขาจะอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป
- ผู้เขียน
