“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะคุณภู น้าอยู่ได้จริงๆ ค่ะ” กานดาเอ่ยค้านเสียงหนักแน่น
“ทรายจะโทรฯ หาน้าดาทุกวันนะคะ”
“จ้ะ...ไปเถอะลูกเดี๋ยวไม่ทันขึ้นเครื่องนะ” กานดามองร่างหนุ่มสาวเดินขึ้นไปบนรถตู้ จนกระทั่งรถตู้เลี้ยวหายไปจากซอยหน้าบ้าน นางมีอาการเจ็บที่หน้าอกขึ้นมากะทันหัน เดินเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ ในขณะที่มือจับที่บริเวณหัวใจทางด้านซ้ายอยู่ตลอดเวลา นางมีความรู้สึกว่าเจ็บปวดและแน่นที่หน้าอกเป็นอย่างมาก อาการนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งนี้เป็นครั้งแรก มันเกิดขึ้นหลายครั้งตลอดทั้งสัปดาห์ และดูเหมือนว่าความเจ็บปวดจะมากขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งหายใจติดขัด เหมือนคนขาดอากาศหายใจใกล้จะตาย ต้องสูดหายใจเข้าปอดอย่างรวดเร็ว
กานดาทรุดตัวลงนั่งที่พื้นเมื่อเข้ามาถึงในบ้าน กัดฟันทนกับความแน่น หน้าอกและความเจ็บปวดต่อไป จนกระทั่งมันทุเลาลง นางเก็บความลับนี้ไว้เรื่อยมาไม่ปริปากบอกใคร แม้กระทั่งพิชชาพร นางไม่ต้องการให้หญิงสาว
