‘เปิ้ลฟังพี่นะ คุณหมอบอกว่าเปิ้ลมีทางรักษาหาย เปิ้ลต้องสัญญากับพี่ว่า ถ้าพี่บอกเปิ้ล...เปิ้ลจะต้องเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ’
‘ค่ะ...เปิ้ลสัญญาว่าจะเข้มแข็ง’
‘เปิ้ลเป็น...เป็นมะเร็งในสมอง’ ผู้ที่ได้รับคำตอบหน้าซีดเผือด หัวใจแทบหยุดเต้น ปากสั่นหวาดหวั่นกับโรคภัยที่ร้ายแรงของตน โรคนี้เท่าที่เธอรับรู้มา รักษา หายได้ยากยิ่ง คนที่รู้ตัวตั้งแต่เนิ่นๆ อาจรักษาหายได้ หญิงสาวไม่รู้ว่าเธอเป็นมากน้อยแค่ไหน จะรักษาหายหรือไม่ ดูเหมือนสิ่งที่อยากรู้ คำถามทุกคำถามจะจุกอยู่ในลำคอ ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นเสียงให้ภาณีได้ยินได้ โลกทั้งใบของวรัญชิญาดับมืดด้วยความสิ้นหวัง ความหม่นหมองเศร้าซึมแน่นขนัดอยู่ในอก
ผ่านมาอีกสองวันคณะแพทย์แจ้งความจำนงกับปรุงจิตเรื่องการทำคีโม กำหนดวันทำคีโมจะเกิดขึ้นในอีกพรุ่งนี้ หากแต่ผู้ป่วยยังไม่ต้องการเข้ารับการรักษาด้วยเหตุผลบางอย่าง
“แม่คะ พี่นี เปิ้ลยังไม่อยากทำคีโม รอคุณคาร์ลก่อนนะ
