วรัญชิญาเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างอ่อนเพลีย ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านเธออาเจียนหลายครั้ง อาการปวดหัวเกิดขึ้นเป็นระยะ แม้ไม่มากแต่สร้างความเจ็บปวดให้กับหญิงสาวไม่น้อย รวมทั้งดวงตาทั้งสองข้างมีอาการมัวเป็นบางครั้ง ต้องกะพริบ ถี่ๆ ถึงจะหาย
“เป็นอะไรเปิ้ล หน้าลูกซีดมากเลยนะ ไม่สบายหรือเปล่า” ปรุงจิตถามด้วยความเป็นห่วง เพราะนางได้ยินเสียงอาเจียนของลูกสาวหลายครั้ง รวมทั้งดวงหน้า ที่เคยสดใสก็ซีดไร้สีเลือด
“ไม่เป็นอะไรค่ะแม่เปิ้ลนอนพักสักครู่ก็คงหาย”
“เปิ้ล...พรุ่งนี้เปิ้ลจะไปวัดกับแม่มั้ยลูก” คำถามของมารดาสร้างความ สงสัยให้กับเธอเป็นอย่างมาก ไปวัดไปทำไม ปกติมารดาไปวัดเฉพาะวันพระ พรุ่งนี้วันพระเหรอ
“พรุ่งนี้เปิ้ลมีงานไม่ไปดีกว่าค่ะ แม่ไปเถอะค่ะแม่ไปวัดทุกวันพระอยู่แล้วนี่คะ” ปรุงจิตทำสีหน้าแปลกใจ วรัญชิญาไม่เคยลืมวันครบรอบวันเสียชีวิตของบิดาเลยสักปี ลูกสาวคนโตของนางจะเป็นตัวตั้งตัวตีจัดหาอาหารและปัจจ
