ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 07
1290 คำ
Episode 07
Talk ตาหวาน
เราพาพี่ตะวันกลับห้องของเขา ก่อนที่จะเดินกลับห้องของตัวเอง แต่เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นคุณซาน
ย...ยืนแก้ผ้าอยู่
“อ...เอ่อ”
“f**k! เธอเข้ามาทำไมเนี่ย!” ร่างสูงสบถหยาบพร้อมคว้าผ้าขนหนูมาปกคลุมส่วนล่างของตนเองทันที “ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน”
“ก็มัน...มันห้องหนูอะ” ร่างบางตอบด้วยสีหน้าที่แดงกล่ำ
ถึงอาการจะไม่ได้ออกวี๊ดว้ายแต่มันก็...ดีนะที่เห็นแค่ก้นน่ะ ไม่งั้นมีหวังพี่ตะวันได้ตื่นแน่นอน
“มีอะไรก็ว่ามา” เขากล่าวพร้อมนั่งลงที่ปลายเตียง
“คือว่า...พี่ตะวันเป็นพวกกลับบ้านหรืออะไรไม่ตรงเวลา กว่าจะออกไปก็อาจจะตอนบ่ายหรือเย็น ยังไงคุณก็พยายามอย่าออกจากห้องนะคะ”
“แล้วเธอมั่นใจได้ยังไงว่าพี่สาวเธอจะไม่เข้ามาเจอฉัน” เขาถามกลับ
“เดี๋ยวหนูล็อคประตูไว้ให้ค่ะไม่ต้องห่วง แล้วก็เรื่องอาหาร เอาไว้พรุ่งนี้เช้าจะขนขนมมาไว้ในห้องนี้ให้นะ”
“จริงๆ แล้ว...ถ้ามันลำบากฉันไปให้ก็ได้นะ ดูท่าทางเธอคงจะภาระเยอะ” เขาตอบสีหน้าของเขาแอบนอยนิดนึง มาเฟีย...น้อยใจเป็นด้วยเหรอคะเนี่ย?
“ไม่ลำบากเลยค่ะ จริงๆ ก็อยากจะบอกพี่ตะวันเหมือนกันนะคะ แต่ว่า...อย่าให้พี่เขารู้เลยดีกว่า ถ้าเลือกได้คุณกับเขาอย่าเจอกันเลยค่ะ”
“เธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรพี่สาวเธองั้นเหรอ? เหอะ...ถ้าฉันจะทำ ป่านนี้เธอก็คงเครียดเรื่องผลตรวจครรภ์ไปนานแล้วล่ะยัยบ๊อง!” เขากอดอกพร้อมเบะปากมองบน
“ที่คุณพูดมันก็จริงแหละค่ะ แต่ว่า....”
เรากับเขานอนห้องเดียวกันมาโดยตลอด แต่เขาก็ไม่ได้มีอาการหรือลักษณะนิสัยแย่ๆ ที่จะฉวยโอกาสเราแต่อย่างใดเลย เรานอนบนเตียง เขานอนที่พื้น แม้ว่าเราจะแอบเกร็งๆ กลัวๆ
แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร
“หนูกลัวว่าพี่สาวของหนูจะกระทำคุณมากกว่าน่ะค่ะ”
“โอะ...ผู้หญิงประเทศนี้นี่ประหลาดจริงๆ ฉันคงต้องทำความเข้าใจกับพวกเธออีกเยอะเลยสินะ!”
“คิดว่า...น่าจะประหลาดแค่พี่ตะวันนะคะ”
“เธอก็ประหลาดเหมือนกันนั่นแหละ! อย่าว่าแต่พี่สาวเธอ! เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง ทั้งคู่เลย!” ปากร้าย
“รุนแรงจัง~” เราไหวไหล่ ก่อนที่จะเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเราที่กองอยู่บนพื้น “ทะนุถนอมกันหน่อยก็ไม่ได้ ผู้หญิงไทยออกจะบอบบาง”
“แต่ก็ไม่ใช่กับเธอก็แล้วกัน!”
“เชอะ!” เรากรอกตามองบนก่อนที่จะเดินไปหยิบแอลกอฮอล์ล้างแผลและยาแดงรวมไปถึงอุปกรณ์ทำแผลต่างๆ เพื่อเตรียมมาทำแผลให้เขา “ทำแผลค่ะ”
“อืม...” เขาจับมัดปมผ้าขนหนูให้แน่นขึ้น ก่อนที่จะหันร่างกายมาหาเราให้สะดวกต่อการทำแผล พวกเสื้อผ้าที่เขาใส่ก็เสื้อผ้าของพ่อเราเนี่ยแหละค่ะ
แต่นึกไปแล้ว...เสื้อผ้าคนตายนี่นา
ขอโทษนะคะคุณซานติโน่ เลโก้อะไรสักอย่าง
5555!
“เธออยู่กับพี่สาวแค่สองคนเหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถามในขณะที่มือบางกำลังนำสำลีชุบกับแอลกอฮอล์เพื่อทำแผลให้เขาอยู่
“ใช่ค่ะ...แต่ว่าพี่ตะวันเขาไม่ค่อยอยู่บ้าน นานๆ ทีจะกลับ กลับมาก็อยู่ไม่ถึงสองสามวันก็ออกไปอีก ออกไปบางครั้งก็สามวันถึงสองเดือนเลยล่ะค่ะ”
“แล้วเธออยู่ยังไง?”
“ก็อยู่คนเดียวเนี่ยแหละค่ะ แต่ถึงแม้ว่าพี่ตะวันจะออกไปทำงานนานหลายวันแต่ก็ได้คุยกันแล้วพี่เขาก็ส่งเงินมาให้ตลอดนะคะ”
“พี่สาวของเธอทำงานอะไรกันแน่”
“อ...เอ่อ” ใบหน้าหวานหงอยลงทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น แม้ว่าเขาจะถามแบบนั้นแต่สีหน้าของเขา สายตาของเขาที่มองมามันก็พอจะทำให้เราดูออกว่าเขารู้ รู้ว่าพี่ตะวันน่ะ
“พี่สาวของเธอ...ทำงานอย่างว่าสินะ”
“อ...อื้ม!”
“.....”
“ตั้งแต่พ่อกับแม่ตายไป พวกเราก็ลำบากกันมากเลยค่ะ จากที่เคยพอมีพอกินก็แทบจะไม่มีเลย ยี่สิบบาทตอนนั้นก็มีค่ามากที่สุดแล้ว แถมตอนนั้นมันก็ทำให้หนูต้องดร็อปเรียนอีก”
“เมื่อไม่มีทางเลือกก็เลยต้องไปขายตัวสินะ”
“ค่ะ...แต่เห็นแบบนั้นพี่ตะวันเขาก็รักหนูมากนะคะ เงินที่ได้มาส่วนใหญก็แบ่งให้หนูเก็บไว้ได้เรียนหมดเลย ใจจริงก็อยากให้พี่เขาเลิกทำอาชีพแบบนี้ แต่หนูก็ไม่ได้อยากจะเลิกเรียน หนูยังอยากเรียนต่อ”
“ฉันขอถามเป็นคำถามสุดท้ายจะได้ไหม ไหนๆ เราก็อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้แล้ว” ร่างบางพยักหน้าตอบไปพร้อมๆ กับการทำแผลให้เขา “ทำไมเธอถึงรู้จักเวกัส?”
“.....”
“นอกจากการแอบรัก แอบชอบ...เธอมีเรื่องอื่นนอกเหนือจากนี้อีกไหม? ฉันคิดว่าเวกัสคงไม่ยอมคุยกับใครง่ายๆ ถ้าไม่สนใจหรือรู้จักกันจริงๆ”
“เอ่อ...คือว่านอกจากที่เวกัสจะเป็นรักแรกของหนูแล้ว คุณอาของเวกัสก็คือเสี่ยที่คอยเลี้ยงพี่ตะวันค่ะ ก่อนหน้านี้มีอะไรเพิ่มขึ้นมาในบ้านได้ก็เพราะอาของเวกัสแต่ว่า...พี่ตะวันดันไปเล่นชู้กับพ่อของเวกัส มันเลยทำให้แม่เวกัสตรอมใจตาย”
“.....”
“มันก็เลยทำให้เวกัสเขาเกลียดหนู แล้วทั้งพ่อทั้งอาของเวกัสก็ไม่เอาพี่ตะวันแล้ว พี่ตะวันถูกเขี่ยทิ้ง จนต้องไปขายตัวในผับในบรา หนูพยายาม...ขอโทษเวกัสอยู่หลายครั้งแต่เวกัสก็ปฏิเสธและไม่อยากยุ่งกับหนูอีก”
“......”
“ทุกครั้งที่หนูพยายามจะคุยและขอโทษ เขาก็จะพูดตลอดว่า พี่นี่ก็ยังพยายามไม่เลิกเหมือนเดิมเลยนะ พยายามในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย”
“ฉันเข้าใจนะ ในบางครั้งมันก็หมดทางเลือก...แต่เมื่อเธอมาเจอฉันแล้ว ก็หวังว่าเธอจะไม่สิ้นหวังจนถึงขนาดต้องไปขายตัวอีกคนหรอกนะ”
“ค....ค่ะ” ร่างบางเม้มปากเข้าหากันแน่น พร้อมกับเริ่มพันแผลให้เขา ถ้าโฟกัสดีๆ เขาก็โคตรหล่อคนหนึ่งเลยล่ะค่ะ ซิกแพ๊ค หน้าท้อง รอยสัก
ไม่ค่อยต่างอะไรกับมาสซิโมใน 365เลยล่ะค่ะ!
“เมื่อพี่ตะวันยอมเสียศักดิ์ศรี เสียทุกอย่างเพื่อให้หนูได้เรียนต่อ หนูก็จะไม่ทำให้ศักดิ์ศรีของพี่สาวหนูต้องเสียไปฟรีๆ หนูจะเรียนให้จบเพื่อที่พี่ตะวันจะไม่ต้องขายตัวไปตลอดชีวิตค่ะ”
“คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว”
“คะ...?”
“เพราะถ้าสุดท้าย...เธอจนมุมและเลือกที่จะไปขายตัวตามพี่สาวของเธอจริงๆ คนที่ซื้อบริการเธอคนแรกก็คงจะเป็นฉัน...”
“เอ่อ...ทำ! ทำแผลเสร็จแล้วค่ะ! คุณ...ไปแต่งตัวรอนะคะเดี๋ยวหนูไปส่องพี่ตะวันก่อน!” ว่าจบร่างบางก็รีบลุกหนีออกมาทันที โดยที่อุปกรณ์ทำแผลพวกนั้นก็ยังไม่ได้เก็บ “บ้าหน่า...เขาอาจจะไม่ได้พูดแบบนั้นจริงๆ ก็ได้”
“เขาอาจจะพูดอะไรสักอย่าง แต่หูของเราได้ยินแบบนั้น...ไม่ใช่เจ้าของภาษาก็แบบนี้แหละ!”
- ผู้เขียน
