ตอนที่ 3
973 คำ
เหนือเดือนมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่ไปไหน จะนั่งอยู่ตรงนี้”
“นั่งรอใคร”
“รอ เอ่อ...รอคนมารับ”
“บ้านอยู่ไหน” ถ้านั่งรอที่ศาลาริมทางตรงนี้ บ้านของเธอก็น่าจะอยู่ในหมู่บ้านบนภู
“อยู่ในตำบลนี้แหละ”
เรื่องอะไรจะบอกว่าบ้านอยู่ไหน เธอไม่รู้ว่า เขาเป็นคนดีหรือคนร้าย แค่ยืนคุยกับเขาแบบนี้ เธอก็รู้สึกไม่ปลอดภัยแล้ว ขืนบอกว่าอยู่ไหน แล้วถ้าเกิดเขาทำอะไรมิดีมิร้ายเธอ แล้วเธอหนีไปได้ เขาก็อาจจะตามไปจัดการฆ่าปิดปากเธอถึงที่บ้าน ตากับยายก็อาจได้รับอันตรายด้วย ดังนั้น เธอจะไม่บอกเขาหรอกนะว่าบ้านอยู่ที่ไหน
“แล้วอยู่หมู่บ้านอะไร อยู่หมู่บ้านภูดาวหรือเปล่า” ภูดาวเป็นชื่อหมู่บ้านที่อยู่บนภูที่เขาเพิ่งกลับลงมา
เหนือเดือนเม้มปาก เธอไม่อยากตอบ และเธออยากอยู่ห่าง ๆ เขาแล้ว เขาซักไซ้เธอขนาดนี้ เขาอาจจะกำลังคิดมิดีมิร้ายกับเธออยู่ก็ได้ หญิงสาวมองซ้ายขวาเพื่อจะหาทางหนีทีไล่ แต่พอเธอขยับเท้า และซอยเท้าวิ่งได้เพียงแค่สองก้าว ต้นแขนกลมกลึงก็ถูกเขาจับเอาไว้แน่น สะบัดอย่างไรก็ไม่หลุด ดิ้นอย่างไรก็หนีไม่พ้น
“ช่วยด้วยค่า !” ถึงจะอยู่กลางป่าเขา ถึงตรงนี้จะเปลี่ยวไม่มีบ้านใคร ไม่มีผู้คน แต่เธอก็จะแหกปากร้องขอความช่วยเหลือ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้
กำนันทองแท้สูดลมหายใจลึก เขาหงุดหงิดเหลือจะกล่าว เขาอยากจะปล่อยเธอไว้ตรงนี้ที่เดิม ไม่อยากสนใจเลยสักนิด แต่ถ้าขืนปล่อยเธอไว้ตรงนี้ แล้วเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ ก็จะยุ่งยากลำบากเขาอีกนั่นแหละ
“หุบปาก !” คนหงุดหงิดตวาด แต่คนที่ถูกเขาจับต้นแขนไว้ก็ไม่ยอมเงียบ
กำนันทองแท้กระชากคนตัวเล็กเข้ามาหา เขากอดรัดเธอไว้เต็มวงแขน แล้วตะปบมือปิดปากเธอไว้
เหนือเดือนตื่นตระหนกที่ถูกเขากอดไว้แน่น แผ่นหลังเนียนรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวของอกกว้างที่แนบชิด หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำระรัวด้วยความหวาดหวั่นตื่นกลัว
“หยุดดิ้น ! แล้วฟัง !”
เรื่องอะไรจะหยุด เรื่องอะไรจะฟัง เขากอดเธออยู่นะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนยืนนิ่งให้ผู้ชายที่ไม่รู้จักกันกอดหรอก
คนหนึ่งดิ้น คนหนึ่งกอด
คนหนึ่งหวาดหวั่นตื่นกลัว อีกคนโมโหหงุดหงิด
กำนันทองแท้อยากจะฟาดก้นคนพูดไม่ฟังสักสองที เผื่อเธอจะหยุดดิ้นแล้วฟังเขาบ้าง และเขาคงจะทำอย่างนั้นจริง ๆ หากเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงไม่ดังขึ้นเสียก่อน
กำนันทองแท้กอดเอวบางไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว แต่เพียงแค่ข้างเดียวก็รัดหญิงสาวไว้ได้อย่างแน่นหนา เธอดิ้นไม่หลุด ไปไหนไม่รอดเลย
“ปล่อยนะ ! ไอ้โจรบ้ากาม !”
“ถ้าไม่หุบปาก ฉันจะจับเธอแก้ผ้าแล้วเอาตรงนี้แหละ”
อยากให้เขาเป็นโจรบ้ากาม เขาก็จะขู่แบบกาม ๆ นี่แหละ
ทองแท้ขู่ไปด้วยความโมโห เพราะเขากดรับสายแล้ว แต่ยัยลูกหนูนาตัวเล็กยังตะโกนไม่หยุด เขาเลยฟังปลายสายพูดไม่รู้เรื่องเลย
พอเขาขู่แบบนั้น เหนือเดือนก็หุบปากฉับ เธอยืนนิ่ง ฟังเขาคุยโทรศัพท์อยู่เงียบ ๆ แต่ในหัวก็ยังคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไรดี
“ผู้ใหญ่แช่ม...ว่าไงนะ เมื่อกี้ผมไม่ได้ยิน”
ผู้ใหญ่แช่มที่โทรหาเขาเป็นผู้ใหญ่บ้าน หมู่บ้านจำปีบาน ซึ่งอยู่อีกฟากของตีนภูฝั่งโน้น
“ตาพุกกับยายนิ่มมาแจ้งว่า หลานสาวกลับมาจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อกลางวัน แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่ถึงบ้านครับ ผมโทรไปถามคนรู้จักที่สถานีขนส่งแล้ว ได้ความว่า รถทัวร์ที่หลานตาพุกนั่งมาจากกรุงเทพฯ มาถึงตั้งแต่ตอนเย็นแล้วครับ ตาพุกแกร้อนใจ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหลานสาว เพราะติดต่อไม่ได้เลย”
ทองแท้หลุบตาลงคนที่อยู่ในวงแขนของตน
“หลานสาวตาพุกชื่ออะไร”
“เหนือเดือนครับ”
หลังจากทราบชื่อของหญิงสาวแล้ว กำนันทองแท้พูดกับผู้ใหญ่แช่มต่ออีกครู่หนึ่ง แล้วจึงวางสาย
เหนือเดือนได้ยินที่เขากับปลายสายพูดกันชัดเจน เพราะเธอยืนแนบชิดติดตัวเขาอยู่ แถมเธอยังได้ยินเสียงตากับยายที่ดังเข้ามาในสายด้วย พอเขาวางสาย เธอจึงยิ้มฉีกกว้าง ก่อนจะบอกเขาว่า
“ฉันชื่อเหนือเดือนค่ะ”
กำนันทองแท้มองเธอด้วยสายตาดุ เขาปล่อยแขนจากเอวคอด
ทีนี้พอเขาปล่อยจริง ๆ ตามที่เธอต้องการ เหนือเดือนก็ไม่วิ่งหนี เธอยืนเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรสักคำ เพราะรู้แล้วว่า เขาคือคนที่จะช่วยพาเธอกลับไปส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน
ทองแท้ถอนหายใจแรง มองหน้าคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกหงุดหงิดปนหมั่นไส้ ก็พอเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร เธอก็ยิ้มแฉ่งดีใจ มองเขาอย่างมีความหวัง ทั้งที่เมื่อกี้ยังตะโกนด่าเขาว่าไอ้โจรบ้ากามอยู่เลย
เธอมันเป็นผู้หญิงขี้โวยวาย ไม่รู้จักฟัง ไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักสังเกตสังกา มันน่าปล่อยให้นั่งรอรถจนถึงพรุ่งนี้เช้านัก แต่ก็นั่นแหละ...เขาทำได้เพียงแค่คิด เพราะสิ่งที่ทองแท้บอกกับเธอก็คือ
“ขึ้นรถ ฉันจะไปส่ง”
- ผู้เขียน
