อีกด้านหนึ่ง
“พี่ขอโทษ พี่ดื่มมากไปพี่..” คิวเอ่ยขึ้นในระหว่างที่ทั้งคู่ยืนเงียบกันได้มาสักพัก
“ช่างมันเถอะค่ะ” ริสาเอ่ยตัดบทออกไป
“สาหายโกรธพี่แล้วใช่ไหมครับ?” คิวเอ่ยขึ้น เขาเดินมากุมมือของหญิงสาว
“พี่คิว..” ริสาเอ่ยเรียกชื่อออกไป ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่จริงจัง “..เราเลิกกันเถอะนะคะ”
“ทำไม..” ดวงตาคมไหววูบ คิวพูดออกไปอย่างลนลานสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ถ้าเป็นคนอื่นสาพอให้อภัยได้นะคะ..แต่นี่หมวย เธอเป็นเพื่อนสา” ริสาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“...”
“สารับไม่ได้จริง ๆ มันคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว สาอยากให้เรามีความทรงจำที่ดีต่อกัน เราจบกันด้วยดีเถอะนะคะ” ริสาเอ่ยร่ายยาวออกไป เธอผิดหวังนะแต่น้ำตาของเธอมันไม่ไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว
“...” คิวยังคงยืนเงียบ เขาก้มหน้าลงมองพื้นไม่เอ่ยอะไรออกมา
“พี่คิว..” ริสาจึงเอ่ยเรียกชายหนุ่ม
“พี่คงทำอะไรไม่ได้แล้ว..ยังไงพี่อย
