เมื่อผมอยู่ในร่างหมา

ตอนที่1

ผมเป็นนักธุระกิจหล่อน่ากินที่กำลังฮอตสุดๆในตอนนี้ ชื่อของผมคือ...

"ช็อกโก้!!" เสียงหวานละมุนแบบเด็กหนุ่มเรียกผมมาจากทางด้านหลังพร้อมทำเสียงเดาะลิ้นในปาก ผมมองตาขวาง ถ้าคุณจะพอมองออกอะนะว่าผมกำลังทำตาขวางอยู่

ตอนนี้รูปร่างผมเปลี่ยนไปมากจากแต่ก่อน ก็...หล่อคนละแบบน่ะนะ จะบอกว่าไงดีล่ะ

จากนัยตาสีน้ำตาลอ่อนตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอำพัน ฟันขาวขึ้น คมขึ้น และยาวขึ้นมาก ขน..ผมหมายถึงเส้นผม เอ่อ...ดำเงางามและยาวสลวยเชียวล่ะ

ผมยังนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ไม่ยอมขยับไปไหน ไอ้เด็กหนุ่มตัวหอมเดินมาถึงก็กอดแผงคอผมคลอเคลียทั้งฟัดทั้งจูบ ตัวมันเล็กกว่าผู้ชายวัยเดียวกันมาก แถมยังนุ่มนิ่มน่าขยี้อีกต่างหาก ผมล่ะรำคาญมันจริงๆ

"ช็อกโก้...."มันขยี้จมูกกดลงมาที่หลังผมพร้อมครางชื่อผมอย่างมันเคี้ยว สองมือขยุ่มขนหนานุ่มอย่างมันส์มือ มันทำซ้ำวนไปไม่รู้เบื่อ ส่วนผมยังนั่งนิ่งและตาขวางเหมือนเดิม รำค๊าญ!!!!

มีเรื่องน่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นกับผมในเช้าวันหนึ่ง ซึ่งมันก็แค่วันหยุดธรรมดาๆ...

วันนั้นเป็นวันที่อากาศดีทีเดียว ผมออกไปวิ่งเรียกเหงื่อเพิ่มความฟิตให้ร่างกายสมบูรณ์แบบของผม ขาแข็งแรงพาผมวิ่งมาไกลจากบ้านหลายกิโล ผ่านทางเท้าที่แสนจะร่มรื่นของแมกไม้จากบ้านหลายหลังตลอดทาง และตอนที่ผมวิ่งเลี้ยวตรงหัวโค้งมุมถนนผมก็ได้ยินเสียงผิดปกติจากทางด้านหลัง และ...

โคร่มมม!!!

ร่างผมกระเด็นไปตามทิศตรงข้ามอย่างจังและตกลงกระแทกเข้ากับกำแพงแข็งจนสติดับวูบไป รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็มานอนอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีหมอล้อมหน้าล้อมหลังผมอยู่

2สัปดาห์ต่อมา

ผมนั่งตัวตรงอยู่ที่พื้นหินอ่อนของบ้านหลังงามหลังใหญ่ ตอนนี้รับรู้ได้แล้วว่าผมไม่ได้ฝัน ผมอยู่ในร่างหมาตัวใหญ่สีดำขนหนานุ่ม เอาจริงๆมันจัดเป็นหมาที่หล่อมากทีเดียว ร่างกายมันแข็งแรงกว่าผมตอนเป็นคนอีก แถมดวงตาสีทองนี่มันอะไร ผมรู้สึกและรับรู้ได้อย่างหมา ประสาทสัมผัสดีเลิศ

หลังจากสติแตกอยู่นานหลายวันผมก็เริ่มตั้งสติได้ ผมถูกคนพวกนี้พากับบ้านด้วย เขาอ้างว่าเป็นครอบครัวผม คนพวกนี้ประกอบไปด้วยพ่อแม่ลูกและอาม่าที่เพิ่งจะช็อคตาเหลือกเมื่อผมพยายามสื่อสารกับเธอ

รถโรงบาลมานู้นแล้ว พวกเขาหามเธอขึ้นไปในรถและออกตัวอย่างเร็ว ผมได้แต่นั่งลิ้นห้อยกลัวจนฉี่จะราด ก็นะ..ผมเกือบทำคนตายแล้วไง

ก็เข้าใจแหละว่ามันดูแปลกที่หมาจะพูดได้ อันที่จริงก็น่าช็อคอยู่ ผมเข้าใจ ผมที่รู้ว่าตัวเองอยู่ในร่างหมาแบบนี้ยังช็อคเลย

แล้วตัวผมล่ะ ผมที่เป็นคน อยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้

หมับ!

เจ้าเด็กหนุ่มตัวหอมเข้ามากอดผมอีกแล้ว

"อาม่าต้องไม่เป็นไรเนาะช็อกโก้" ไอ้เด็กนี่ว่าพร้อมลูบหัวผมอย่างกับเป็นหมาของมัน เฮ่อ...ให้ตายเถอะ! ลูบหัวกูเล่นนี่พอทน เรียกกูช็อกโก้นี่กูเคืองมาก

ผมรู้แล้วว่าต้องระวังคำพูดให้มาก แบบไม่พูดเลยจะดีกว่า ในเมื่อยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ใช้วันนี้ให้ดีที่สุดล่ะนะ ผมไม่ชอบดราม่าห่าเหว มันเสียเวลาเสียสุขภาพใจ

อาหารวันนี้เป็นอาหารเม็ดอีกแล้ว มึงก็รู้ว่ากูไม่แดก ยังจะมีหน้าเอามาเป็นตัวเลือกให้กูอีก ผมมองตาขวางก่อนเบือนหน้าหนี

"ฮ่าๆๆ แกนี่มันแสนรู้เข้าทุกวัน" ไอ้เด็กหนุ่มว่าพรางเกาแผงคอผมอย่างมันเคี้ยว

ผมเอาหัวผลักมันออก รำคาญ วอแวกูอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวแดกแม่งเลย

"แล้วจะกินอะไรฮึ" มันว่าทั้งที่ยังกอดไซ้ขนนุ่มของผมไม่ห่าง ถามมาได้จะแดกไร บอกไปคงได้ช็อคเหมือนอาม่าแน่