เมื่อผมอยู่ในร่างหมา

ตอนที่3

ไอ้คนดีนั่งล้างแผลอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก อะไรวะ แค่แผลถลอกปล่อยทิ้งไว้ก็หายเองแล้วมั้ย ต้องมาทำเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ไปหาหมอเลยล่ะ

หมาสีดำขนฟูยาวโดดขึ้นมานั่งบนโซฟายาวข้างๆเด็กหนุ่ม แต่มันไม่มีทีท่าแยแสเจ้านายมันเลย กลับพยายามใช้เท้าหน้ากดรีโมตหาช่องกีฬาที่มันต้องการ

แฮ่~~~

เมื่อนิ้วในอุ้งเท้าไม่ได้ดั่งใจมันก็ขู่จะกัดเท้าตัวเอง เมื่อห้ามความหงุดหงิดไม่ได้มันก็ปัดรีโมตทิ้งแล้วหันไปสั่งเจ้าทาสของมันด้วยสายตา คนดีมองสบตามัน ปกติเขาจะต้องคอยถามเอาใจแล้วว่ามันต้องการอะไร อันนั้นอันนี้ใช่ไหม แต่ตอนนี้เจ้าหนุ่มหน้ามนหันมองด้วยตากลมโตที่เหล่มองอย่างเคืองๆ

แฮ่~~~~

เจ้าหมาขู่อย่างไม่พอใจในสายตา คนดีไม่สนใจมันอีก เขาวางสำลีชุ่มน้ำยาฆ่าเชื้อลงแล้วเก็บอุปกรณ์ประถมพยาบาลกลับเข้ากล่องใบเล็ก

ง้ำ!!

คนดีโดนกัดเข้าที่แขนเบาๆ แต่เป็นเบาของมันไม่ใช่เบาของเขา แขนเล็กขาวเนียนถูกขบด้วยคมเคี้ยวแหลมจนเป็นรอยแดง คนดีถูรอยแดงเพื่อลดอาการเจ็บก่อนจะเดินถือกล่องยาไปเก็บและเดินเลยมันไปอย่างไม่อยากจะสนใจ

ตั้งแต่โดนรถชนคราวนั้นมันก็เปลี่ยนไป เหมือนว่ามันไม่ใจผมแล้ว หรือมันกำลังกล่าวหาว่าผมทำมันเจ็บ เจ้านี่มันยิ่งโง่ๆอยู่ เมื่อก่อนขี้ขลาดจะตาย ไม่สมกับหน้าโหดๆกับท่าทางน่าเกรงขามของมันเลย อาจเป็นเพราะเลี้ยงมากับแมว มันถึงได้ทำตัวไม่เหมือนหมา แต่ดูตอนนี้สิ ขู่ก็เป็นกัดก็เป็น..

พอเสียแม่แมวที่เลี้ยงมันมาไปมันก็คงจิตตก คนดีคิด เฮ่อ..จะไม่โกรธมันแล้วก็ได้ แต่ช่วงนี้เว้นที่ว่างให้มันหน่อยแล้วกัน ดูท่ามันก็คงไม่ต้องการผมสักเท่าไหร่

คนดีขึ้นมานอนเล่นโทรศัพท์บนห้อง ไม่นานแรงดึงดูดของเตียงนุ่มก็ทำคนตัวเล็กเคลิ้มจนตาเชื้อม

ทางด้านเจ้าหมา มันหงุดหงิดที่คนดีไม่เอากันใจเหมือนที่ผ่านมาจนเผลอกัดโซฟาและหมอนอิงขาดกระจุย

เจ้าหมานั่งตัวตรงมองภาพห้องรับแขกพังยับราวกับเพิ่งคิดได้ มันเดินวนอย่างคลุ่นคิด ราวกับเด็กๆที่กำลังหาข้ออ้างกับแม่ 'จะแก้ต่างยังไงดี'

ผมไม่อยากกลับไปนอนในกรงนั่นอีกแล้ว ไม่อยากโดนล่ามโซ่ด้วย และไม่อยากไปกับรถเทศบาล ทำไงดีๆๆๆๆ

อิ๋ง~~~~~

เสียงร้องอ้อนวอนพร้อมเสียงเล็บข่วนประตูปลุกให้คนดีตื่นจากผวังภ์ เขาพ้นลมราวกับหน่ายเจ้าหมาแต่ก็ดีดตัวลุกออกไปดูเพราะทนฟังเสียงร้องอิ๋งของมันไม่ได้

"เอาอะไร" คนดีถามเมื่อมองไปที่หน้าเจ้าหมาตัวโต

อิ๋ง~~~

เจ้าหมาทำหน้าจ๋อยแล้วดุนจมูกที่ฝ่ามือนิ่มของคนดี เขายอมจำนนแล้วลงไปนั่งกอดมัน สองมือลูบสางไปตามเรือนขนอ่อนนุ่มอย่างหมาสุขภาพดี ใบหน้าหวานแบบผู้ชายซุกไซ้ที่แผงคอสวยพร้อมบดขยี้จมูกลงไปหยอกเย้า

"ไม่เป็นไร คนดีไม่เจ็บหรอก" คนดีที่คิดว่าเจ้าหมาสำนึกผิดที่กัดเขาก็ปลอบใจมันเป็นการใหญ่

เจ้าหมาตาเชื้อม ลิ้นห้อยพร้อมหายใจหอบแฮ่ะๆอย่างชอบใจในสัมผัส

อ่าาา เสียวดีจัง หมาหื่นคิด

"ไหนบอกสิจะเอาอะไร" คนดีที่กอดหอมจนพอใจแล้วเอ่ยถาม เจ้าหมาลืมเรื่องที่จะมาบอกเสียสนิท แต่ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว เขาดุนดันจมูกไปตามซอกคอขาวของมนุษย์หนุ่ม

อ่าาา ให้ตายเถอะ นี่นอกจากเราจะกลายเป็นสัตว์เดรฉานแล้วยังรสนิยมเปลี่ยนอีกแน่ะ เจ้าหมาเลียไปตามหน้านวลอย่างห้ามตัวเองได้ยาก

ไม่นะๆๆๆๆ

เสียงในใจร้องห้าม แต่ร่างกายกลับขับเคลื่อนให้ดำเนินต่อ

"ฮ่าๆๆๆๆ พอแล้วๆ คนดีไม่งอนแล้วก็ได้"เด็กหนุ่มร้องบอกและพยายามผลักไสหัวโตๆออกจากหน้า

อิ๋ง~~~