ตอนที่5
796 คำ
ผมพาไอ้คนดีเดินไปตามทาง พยายามเดาว่าบ้านผมอยู่ทางไหน สันชาตยานบอกผมว่าไอ้หัวมุมที่ผมโดนรถชนต้องอยู่ไม่ไกลจากนี่แน่ แต่มันก็พาผมมาที่สวนสาธารณะซะได้
ปี๊บๆ
เสียงไอ้คนดีบีบลูกยางทำเสียงน่ารำคาญอีกแล้ว
"ไปคาบมา" มันบอกผมเมื่อโยนลูกบอลออกไปได้ไม่ไกล
"ไปสิ"
ผมมองหน้ามันอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้าวันไหนผมจะไปผมจะเล่นมันให้ช็อคอย่างอาม่าเลยคอยดู
"อ่อ ลืมไป" คนดีลืมไปว่าเจ้าหมาติดสายจูงอยู่จึงปลดโซ่ออกจากปลอกคอให้ นาทีนั้นเจ้าหมาลิงโลดใจจนพุ่งทยานออกไปทันทีที่เป็นอิสระ
"ช็อกโก้!!"
ได้ยินแต่เสียงคนดีกระโกนเรียกไล่หลัง แต่เจ้าหมาไม่คิดจะหันกลับไป มันกระโจนวิ่งไปตามทางเรื่อยๆ อย่างไม่คิดชีวิต แค่ห่างจากเจ้าคนดีไว้ก่อนเป็นพอ
ผมวิ่งมาไกลจนรู้สึกเหนื่อย พอหันหลังกลับไปก็ไม่เจอใครแล้ว ผู้คนที่เดินสวนผ่านมาทำท่าหวาดๆเมื่อเห็นผม ผมเลยพยายามทำตัวน่ารักสุดๆด้วยการทำหางให้ตกและหลบเลี่ยงสบตาผู้คน มันได้ผม เพราะไม่มีใครกลัวผมจนเรียกเทศบาล
ผมเดินมาเรื่อยๆจนเจอหัวมุมมรณะนั่น มันยังมีร่องรอยความเสียหายอยู่ มีเศษกระจกและที่ปัดน้ำฝนตกอยู่ขอบทาง แม่งขับรถประสาอะไรวะ ผมแช่งให้มันตายๆไปซะแต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่แก่ใจ ให้มันพิการตลอดชีวิตดีกว่า เพราะมันขโมยชีวิตผมไปทั้งชีวิต
เมื่อถึงตรงนี้ผมก็รู้แล้วว่าควรไปทางไหนต่อ ทางมันไกลหลายกิโลกว่าจะถึงบ้านผม นี่เราเดินมาไกลขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
ผ่านมาเกือบ3ชั่วโมงผมก็มายืนหอบแดกที่หน้าบ้าน มันเงียบมากเหมือนไม่มีใครอยู่ ปกติผมก็อยู่คนเดียวแหละ แต่ทั้งคนรับใช้คนสวนนี่หายหัวไปไหนกันวะ
ผมเห่าเรียกอยู่นานก็ไม่มีวี่แววของใคร ผมร้อนรน อยากได้คำตอบ
ไอ้ช็อกโก้วิ่งหายไปตอนที่ผมพามันไปเดินเล่น มันไม่ใช่แค่วิ่งเล่นเหมือนครั้งก่อนๆ ผมรู้สึกว่ามันจะหายไปตลอดการ
'ไอ้หมาบ้าเอ๊ย'
ผมอดโมโหมันไม่ได้ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะกินจะนอนยังไง ถ้าผมเจอมันผมจะขังมันไว้ จะไม่ยอมให้หายไปไหนอีก
"ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเอารูปมันไปติดประกาศหา" พ่อบอก
แล้วผมจะนอนหลับได้ยังไง ในความรู้สึกผม มันก็ไม่ต่างจากเด็ก5ขวบที่หลงออกจากบ้าน มันจะอยู่ยังไง
คนดีออกมานั่งที่ระเบียงเพราะนอนไม่หลบ เขาคอยมองไปที่ประตูรั่วเพราะหวังว่ามันจะจำทางกลับบ้านได้และกลับมาหาเขา
'ถ้ากลับมาตอนนี้จะไปดุแกเลย 'คนดีนั่งน้ำตาซึม
เจ้าหมานอนขดตัวอยู่หน้าบ้านหรือเรียกว่าคฤหาสน์จะเหมาะกว่า มันรอให้ใครสักคนกลับเข้ามา แต่เข้าวันที่สามแล้วยังไม่เห็นวี่แววของใครเลย
ร่างกายของหมาทำให้ผมทนการอดอาหารได้ถึง4วัน แต่ก็เจียนตายเหมือนกัน ขาเริ่มสั่น ขนก็ร่วงไม่มีเรี่ยวแรง
มันเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ แล้วพ่อแม่ล่ะ ท่านได้ข่าวผมหรือยัง ไอ้ปีเตอร์ ทำไมมันพูดเหมือนผมตายแล้ว คนอื่นๆไปไหนกันหมด ไม่มีใครแวะมาที่นี่บ้างเลยหรอ แล้วถ้าผมตายแล้วผมควรทำยังไงดี จะใช้ชีวิตหมาๆแบบนี่ต่อไปหรอ ใครมันจะรับได้กันวะ
ผมคิดจนหัวแทบแตก เริ่มกลับไปจิตตกเหมือนช่วงแรกๆอีกแล้ว ผมแค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย!!!
กระดาษขนาดa4 ที่มีรูปหมาตัวโตสีดำถูกทากาวและแปะอยู่ตามเสาไฟ เงินรางวัล20000บาทสำหรับใครที่พามันกลับมาสร้างความสนใจได้ไม่น้อย หลายคนดึงเบอร์ที่ติดอยู่ในกระดาษเป็นริ้วๆออกไปด้วย นี่ก็วันที่5แล้ว ยังไม่มีใครหามันเจอ หรือเขาควรเพิ่มเงินรางวัล เพราะไอ้ช็อกโก้มีค่าในใจเขามากกว่าเงินจำนวนนี้นเสียอีก
"แกอยู่ไหน" คนดีพึมพำกับตัวเอง
- ผู้เขียน
