“ข้ารำคาญ”
วูฟร์ตอบตามความเป็นจริง ดวงตาสีเขียวคมกริบมองสบตากับดวงตากลมโตของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ลั่นวาจาบอกให้รู้ว่าเขาดีใจมากเพียงใด
“เธน่า ข้าดีใจที่เจ้ากลับมาหาข้า...ข้าขอโทษ ข้าใจร้ายกับเจ้ามาก ข้านึกว่าต้องเสียเจ้าไปแล้ว”
เธน่ายกมือปิดริมฝีปากที่ยังซีดเซียวอยู่ ส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่อยากให้วูฟร์โทษตัวเอง
“นายท่านอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เธน่ารู้ความจริงจากคุณกาเบียลหมด
แล้วค่ะ”
วูฟร์รวบมือเล็กทั้งสองของเธน่ามากุมไว้ ขณะเอ่ยบอกเสียงเศร้าๆ
“เธน่า ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่า ข้าไม่เคยต้องการพันธุกรรมสวาทเหล่านี้เลย มันทำให้ข้าทรมานในทุกๆ ค่ำคืน”
“คุณกาเบียลบอกว่า นายท่านจะหายเจ็บปวด ถ้าหากเอ่อ...มีผู้หญิงมาบำเรอสวาทให้” เธน่าเอ่ยบอกตามที่รู้มาจากปากของกาเบียล
วูฟร์ส่ายหน้าปฏิเสธ พลางเอ่ยบอกต่อ “อาการเจ็บปวดของข้า มันหาย
ไปแค่เพียงชั่วขณะเท่านั้น เธน่า หลังจากข้านอนกับผู้หญิงแล้ว ผ่านไ
