ตอนที่ 4-5
1681 คำ
ตอนที่ 4
พิณตราเดินกลับมาที่บ้านของพิมพ์ดาวอีกครั้ง ค้นหากุญแจตามที่พิมพ์ดาวบอกเพียงไม่นานก็ไขประตูเข้าไป ไม่ลืมจะซ่อนมันไว้ที่เดิม เดินไปยังห้องครัวค้นหาอาหารในตู้เย็น ทั้งตู้เย็นและอุปกรณ์ทำครัวที่นี่ช่างแตกต่างจากอพาร์ทเมนต์ที่เธอเคยอาศัยอยู่ เพราะมันอัดแน่นไปด้วย ของสด ของแห้งและ อาหารสำเร็จรูปมากมาย คิดไม่ผิดที่ตกลงอาศัยอยู่กับครอบครัวพิมพ์ดาว วันนี้เธอไม่อยากออกไปไหน หลังจากจบมื้ออาหารที่ไม่ตรงมื้อหลายต่อหลายอย่างจนอิ่มแทบอาเจียน ราวกับไม่เคยมีอาหารดีๆ ตกถึงท้อง ทุกวันก่อนหน้าเธอเลือกกินอาหารที่ปริมาณไว้ก่อน เยอะเข้าไว้ และราคาถูก ไม่ได้สนใจรสชาติและคุณภาพ เพียงกินเพื่อประทังชีวิต หยิบขนมสามสี่ซองเดินเข้าห้องนั่งเล่นนั่งลงบนโซฟาที่ใช้เป็นเตียงนอนชั่วคราว ล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ โซฟาตัวนี้ช่างนุ่มนิ่มและนอนสบายกว่าเตียงแคบๆ และแข็งโป๊กในทุกๆ ที่ในอพาร์ทเมนต์จนตอนนี้เผลอหลับไปแต่หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ก็สะดุ้งตื่นมาด้วยเพราะอากาศหนาว ในห้องนี้ไม่มีฮีสเตอร์ เธอจึงตัดสินใจเดินขึ้นชั้นสองถิอวิสาสะเปิดประตูห้องที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของพิมพ์ดาว ยิ้มออกมาเมื่อเห็นเครื่องทำความร้อน กดเปิดและล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง คลุมโปง พิณตราลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกุกกักภายในห้อง ดึงผ้าห่มลงเล็กน้อยโผล่ออกมาแค่ดวงตาใสแจ๋วเพราะไฟในห้องถูกเปิดออก มองไปยังคนมาใหม่ทำให้สายตาเบิกกว้างทันที พิมพ์ดาวผู้หญิงที่ดูเฟอะฟะมนุษย์ป้า แต่งกายล้าสมัย ไม่มีอะไรน่าดึงดูด กำลังค่อยๆ เปลือยกายต่อหน้าเธอ ลมหายใจติดขัด หน้าแดงแจ๋ มือกำผ้าห่มแน่น
"ว้าย! " พิมพ์ดาวตกใจทันทีเมื่อหันมาเจอคนที่นอนอยู่บนเตียงแถมเธอยังเอาแต่จ้องมองไม่วางตา รีบคว้าเสื้อคลุมตัวยาวข้างตัวมาสวมไว้อย่างลวกๆ
"คือ พิณหนาวก็เลยเข้ามานอนในนี้" รีบเด้งตัวขึ้นมาตอบ แต่ท่าทีหล่อนที่กำลังยืนกอดอกอย่างไม่พอใจ เธอจึงเปลี่ยนเรื่อง
"ทำไมพี่กลับมาไว"
"พี่กลับเวลานี้ค่ะ ถ้าอยากนอนต่อก็ตามสบาย" พิมพ์ดาวคว้าเสื้อผ้าในตู้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
พิณตราล้มตัวลงนอนยกมือทาบอก พยายามกดอารมณ์ตัวเอง
'ผมแนะนำให้คุณไปที่นี่' พิณตรานึกถึงคำพูดหมอหนุ่มที่เธอเข้ารักษาด้วย ขณะกำลังยืนอยู่หน้าสถานที่แห่งหนึ่งตามที่เขาให้ข้อมูลมา
เธอย้ายมาอยู่ที่อเมริกา แต่ด้วยอาการติดเซ็กส์และพฤติกรรมความชอบแปลกๆ เรื่องทางเพศจนไม่สามารถใช้ชีวิตหรือทำงานได้อย่างคนปกติ ทำให้เธอต้องพบจิตแพทย์
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพิณตราหรือเรียกฉันว่าพิณต้า"
"สวัสดีพิณต้า" ทุกคนในชมรมบำบัดเอ่ยทักทาย
"ฉันเสพติดเซ็กส์ ฉันอยากมีเซ็กส์กับผู้หญิงอายุมาก ผมยาว ขาว และสวยทุกคนที่ฉันพบเจอ ฉันมีอารมณ์ทุกครั้งที่เห็นพวกเธอ จนควบคุมตัวเองไม่ ต้องช่วยตัวเองทุกครั้ง ทุกที่ ทุกเวลาที่ทำได้ และฉันอยากหายมันทำลายชีวิตฉัน" เธอเข้าร่วมชมรมบำบัดตามหมอแนะนำเป็นเวลาหกเดือนเต็มระหว่างมาอยู่ที่นี่
กฎข้อแรก เธอต้องงดการช่วยตัวเองอย่างเด็ดขาด
กฎข้อสอง งดมีเซ็กส์
สิ่งที่เธอได้รับจากชมรมบำบัด คำพูดที่ฟังดูง่ายแต่ตามมาด้วยการปฏิบัติที่แสนยากแต่เธอก็สามารถทำได้ด้วยความตั้งใจ
เธองดใช้สื่อโซเชียล งดอินเทอร์เน็ตหรือแม้กระทั่งวิทยุและทีวี ไม่พบปะผู้คนหรือทำตัวสนิทสนมกับใคร โดยเฉพาะผู้หญิง
แต่พิมพ์ดาว กำลังทำให้ความพยายามทั้งหมดที่ทำมาพังทลายลง ภายใต้ชุดตัวโคล่งนั่นกับซ่อนรูป ทรวดทรงที่พยายามปกปิดกลับเด่นชัดตระง่านอยู่ตรงหน้าเธอ เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้กลับเข้าสู่วังวนเดิม
"จะไปไหนเหรอคะ" พิมพ์ดาวเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กสาวท่าทางดูรีบร้อนกำลังจะออกจากบ้าน
"ไปหาเพื่อนค่ะ จะรีบกลับมา" เธอปดออกมา
"พี่รอทานข้าวนะ" พิมพ์ดาวตะโกนไล่หลังแต่หล่อนคงไม่ได้ยิน
"ไม่เป็นไร เก็บไว้ให้ก็ได้" เธอเปรยออกมาด้วยรอยยิ้ม นิสัยพิณตราช่างเหมือนลูกชายของเธอ
พิณตรารีบเดินออกจากบ้านตรงไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย ชมรมบำบัด เวลานี้ที่นี่คงพอจะช่วยเตือนสติเธอได้บ้าง
ตอนที่ 5
กว่าพิณตราจะกลับจากชมรมบำบัดและถึงบ้านก็ดึกดื่น เธอเลือกกลับมาเดินไปไหนต่อไหนแทนการใช้ขนส่งสาธารณะ ซึ่งเป็นหนึ่งในวิธีบำบัด การพบปะผู้คนหรือเบียดเสียดกันในรถไฟฟ้าสามารถเพิ่มอารมณ์ของเธอได้ดังนั้นเธอจำต้องหลีกเลี่ยง
พิณตราเข้าบ้านด้วยความระมัดระวังพยายามส่งเสียงให้น้อยที่สุด เดินไปยังห้องครัว ก็พบจานข้าวพร้อมกับโน๊ตสีชมพู หยิบขึ้นมาอ่าน 'มื้อเย็นค่ะ เผื่อหิว'
"มื้อดึกต่างหาก" พิณตราเอ่ย ก่อนจะหยิบจานเข้าไมโครเวฟ หล่อนคงเตรียมไว้ให้ตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน
"กลับดึกจังนะคะ แล้วทำไมถึงนั่งมืดๆ " เจ้าของบ้านตัวจริงเอ่ยทักขณะที่พิณตรากำลังนั่งกินไปและอ่านบางอย่างในมือไม่ทันสังเกตว่าพิมพ์ดาวลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ คนอายุมากกว่าเดินไปกดเปิดไฟและเปิดตู้เย็นเทน้ำใส่แก้วก่อนจะเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามคนที่กำลังกินไม่หยุด
"ขอโทษค่ะ คราวหลังจะกลับเร็วกว่านี้"
"พี่ไม่ได้ว่าค่ะแค่แซวเล่นเฉยๆ อยากกลับตอนไหนก็ได้ค่ะแค่บอกล่วงหน้าว่าจะไปไหนมาไหนพี่จะได้ไม่เป็นห่วง แต่ถ้าพิณอยากพาเพื่อนมาเที่ยวเล่นที่บ้านบ้างก็ได้นะคะพี่ไม่ห้าม คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง"
"ค่ะ" นั่งดูเด็กสาวกินน่าอร่อย
"แล้วพี่จะนั่งดูพิณกินอีกนานมั้ย" เอ่ยถามเพราะรู้สึกว่าตัวเองถูกจ้องอยู่นานแล้ว
"อุ้ย ขอโทษค่ะ มองเพลินไปหน่อย ดีใจที่มีคนอื่นนอกจากน้องนนท์ได้ทานฝีมือพี่"
"แค่ก แค่ก" พิณตราสำลักติดคอ ส่วนคนตรงข้ามก็รีบรินน้ำและส่งให้ทันที
"ค่อยๆ ทานค่ะ"
"เพราะพี่นั่นแหละทำให้พิณสำลัก" พิณตรามองค้อนคนตรงหน้าที่เอาแต่หัวเราะเธอ
"ขำอะไรเล่า"
"ขำคนพาลค่ะ" ไม่อยากจะสนใจคนที่เอาแต่หัวเราะ ก้มลงทานต่อโดยไม่มองหน้า
"แล้วมาอยู่นี่กี่เดือนแล้วคะ"
"หกเดือน"
"เท่ากันเลยค่ะ แล้วตั้งใจมาเรียนหรือทำงานคะ"
"ตอนแรกว่าจะทำงานเก็บเงินเรียน แต่ตอนนี้คงทำได้แค่หาเงินซื้อข้าวกิน"
"อยากเรียนเหรอ พี่ให้ยืมเงินก่อนได้นะ"
"รวยนักหรือไง เก็บไว้ใช้เองเถอะ"
"เงินที่เอาไว้ใช้ก็มี แต่เงินที่เอาไว้ให้ยืมก็มีค่ะ"
"ปล่อยกู้หรือไง คิดดอกเบี้ยเท่าไหร่ล่ะ"
"พี่พูดจริงๆ ค่ะ ถ้าเดือดร้อนเรื่องเงินพี่พอช่วยได้ถ้าพิณอยากเรียนจริงๆ แล้วนี่อะไรคะ งานที่กำลังหาอยู่เหรอ" พิมพ์ดาวหยิบแผ่นพับที่เด็กสาวนั่งอ่านอยู่ทีแรกไปดู
"คงทำไม่ได้หรอก พิณแสดงไม่ดี" ประกาศรับสมัครนักแสดงสมทบหน้าใหม่
"ใครบอกล่ะ พี่ติดละครที่พิณเล่นทุกเรื่องเลยนะ วันไหนไม่ได้ดูต้องตามดูย้อนหลังตลอด"
"พิณแสดงดีจริงๆ เหรอ มีแต่คนบอกว่าการแสดงห่วยได้งานก็เพราะเส้นแม่"
"ถ้าไม่เชื่อว่าตัวเองแสดงดีก็ลองไปแคสดูสิ ถ้าได้งานแล้วค่อยเชื่อพี่"
"พี่ไปนอนแล้วล่ะ ทานเสร็จฝากปิดไฟด้วยส่วนจานเอาวางไว้ในซิงค์ก็ได้ค่ะเดี๋ยวตอนเช้าพี่ล้างเอง"
"อ้อ ยังไงพี่ก็อยากให้พิณลองคิดดูเรื่องเรียน อายุยังน้อยยังมีโอกาสค่ะ"
"วันนี้ใส่เสื้อหนาขึ้นนะคะ" พิมพ์ดาวเอ่ยแซวเด็กสาวที่เดินเคียงกันไปโดยมีลูกชายตัวแสบอยู่ตรงกลาง
"วันนี้มิกกี้มินนี่ไปไหนล่ะ" พิณตราไม่สนใจคำพูดของพิมพ์ดาวทำเปลี่ยนเรื่องถามเด็กน้อยแทน
"มิกกี้กับมินนี่ไปเยี่ยมคุณย่าที่ต่างจังหวัดครับ"
"ตอนเย็นพี่พิณมารับผมได้มั้ย วันนี้มิกกี้มินนี่ไม่มาด้วยผมไม่อยากกลับรถโรงเรียน"
"พี่พิณเค้าไม่ว่าง อย่ารบกวนแขก" เอ่ยดุลูกชายกลัวจะทำให้พิณตราลำบากใจ
"ได้สิ เดี๋ยวพี่มารับ" หนุ่มน้อยดีใจคว้ามือพิณตราและพิมพ์ดาวมาจับไว้อย่างมีความสุข
"พิณตัดสินใจแล้วนะ จะลองไปแคส" ร้านกาแฟก่อนทางกลับบ้านเป็นสถานที่ประจำที่ทั้งคู่มักจะแวะระหว่างทางหลังจากส่งหนุ่มน้อยที่โรงเรียน
"จริงเหรอ" ดีใจที่พิณตรากลับไปทำสิ่งที่ตนเองรักจนเผลอยื่นมือไปจับมือคนตรงหน้า พิณตรารีบชักมือกลับทันทีด้วยความตกใจ ซึ่งพิมพ์ดาวก็ตกใจไม่แพ้กัน
"พี่ว่าพิณต้องทำได้อยู่แล้วล่ะ" หล่อนอ้อมแอ้มบอก
"พิณไปก่อนนะคะ แล้วตอนเย็นจะรีบไปรับน้องนนท์" พิณตราลุกออกไปทันที ฟู่วว เกือบไปแล้ว ยิ่งสร้างความงุนงงให้พิมพ์ดาว หรือหล่อนอาจไม่ชอบให้แตะเนื้อต้องตัว ต่อจากนี้อาจจะต้องรักษาระยะห่าง
- ผู้เขียน
