EP.3 กว่าจะเป็นพายัพ 2/3
736 คำ
เจ้าถิ่น…
“พีทพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง! ลมไม่ยอมนะพีท! พีท!”
เสียงกรีดร้องของเพื่อนรักที่ดังออกมาจากห้องเรียนในช่วงพักทำให้คนที่นั่งอยู่แถวนั้นเดินหนีออกมา บ้างก็ทำหน้าเซ็ง บ้างก็ส่ายหัวราวกับเอือมระอา
“สองคนนั้นทะเลาะกันอีกแล้วเธอ ยัยพี่มอห้านั่นก็งี่เง่าเนอะ พีทอยู่แค่มอสี่ยังคิดอะไรได้เยอะกว่าอีก”
“แทนที่จะเตรียมตัวเข้ามาหาลัยแต่วิ่งตามพีทอยู่ได้ แล้วก็มาทำงานคนอื่นพังอีกโคตรแย่”
เสียงซุบซิบนินทาของคนแถวนั้นที่เดินออกมาทำให้ฉันกับผึ้งต้องรีบวิ่งไปยังต้นตอของเสียง
“นี่มันอะไรกันน่ะสายลม พีท ทำไมห้องเละแบบนี้ล่ะ”
ผึ้งที่เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉันถามขึ้นขณะที่สายตามองไปยังบริเวณรอบ ๆ โต๊ะและเก้าอี้ล้มกระจัดกระจาย ไหนจะกระดาษรายงานนับสิบแผ่นที่กระจายเต็มพื้นห้องตอนนี้อีก
“พีท พีทมีคนใหม่จริง ๆ ด้วยผึ้ง เจ้า อีนั่นกับพีทมันแอบคบกันเหมือนที่ลมคิดจริง ๆ ด้วย”
เสียงสั่นเครือของสายลมที่ยืนกำหมัดอยู่ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วเพราะไม่คิดว่าพีทจะเป็นคนแบบนั้น
“พีทนอกใจสายลมได้ยังไงอะ จะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ”
ฉันมองคนที่กำลังก้มเก็บกระดาษเอสี่สีขาวที่กระจายอยู่กับพื้น ผึ้งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันก็ก้มลงไปเก็บช่วย ก่อนจะย้ายไปเก็บกวาดห้องและเก็บเก้าอี้ที่ล้มอยู่ให้เข้าที่เข้าทาง
“เคยนอกใจที่ไหน ในเมื่อฉันไม่เคยรักเพื่อนเธอตั้งแต่แรก”
คนอายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปียืนขึ้นมองหน้าฉันด้วยแววตาเรียบเฉย พร้อมกับเอ่ยประโยคที่ทำให้ฉันแทบพูดไม่ออก สายลมที่ยืนอยู่ข้างหลังถึงกับคลั่งกรีดร้องไม่ยอมหยุดและเข้ามาทุบตีพีทที่ยืนมองหน้าฉันอยู่นิ่ง ๆ ไม่โต้ตอบอะไร
“อยากให้คบกันฉันก็คบแล้วไง เธอจะเอาอะไรอีกเจ้า”
น้ำเสียงเย็นชาแววตาเรียบเฉยของคนตัวสูงกว่าพูดกับฉันต่อ ขณะที่ด้านหลังของเขามีผึ้งกำลังดึงสายลมออกไม่ให้ทำร้ายพีท
“ตอนนี้ก็จะแต่งงานกันแล้วนี่ไง เธอพอใจใช่มั้ยล่ะ”
“…”
“เคยบอกเธอไปแล้วนะว่าฉันไม่ได้รักเพื่อนเธอ แต่เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้ลองคบกันดู ถ้าไม่รักก็ค่อยว่ากันอีกที”
“…”
“แล้วตอนนี้อนาคตของฉันที่มันพังลงแล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง!”
น้ำเสียงเรียบเฉยเมื่อกี้ตอนนี้เปลี่ยนเป็นตวาดลั่นห้อง สายตาเย็นชาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดตอนนี้เปลี่ยนเป็นเกี้ยวกราดน่ากลัวขึ้นมา
“ตอนนี้ฉันต้องแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก! เธอสะใจมั้ยเจ้า! ฉันต้องอยู่กับเพื่อนโรคจิตของเธอที่วัน ๆ เอาแต่คิดเรื่องบ้า ๆ แล้วก็อาละวาดใส่ฉัน เธอพอใจมั้ยเจ้า!”
“พีท!”
สายลมที่ยืนอยู่ข้างหลังตวาดขึ้นบ้างจนพีทต้องหันไปหา
“ไหนเธอบอกว่าจะปล่อยฉันไปไงสายลม! เธอมันแพศยา!”
“มันจะมากไปแล้วนะพีท!”
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกยุ่งกับฉัน! ฉันเคยบอกเธอไปแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่ได้รักเธอเพราะฉัน…”
เพี๊ยะ!
ยังไม่ทันที่พีทจะพูดอะไรกับสายลมต่อ ฝ่ามือเล็กเรียวของสายลมก็ทาบลงบนแก้มข้างหนึ่งของพีทจนเซไปด้านหลัง ฉันได้แต่ยืนอึ้งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งสายลมดึงฉันออกมา ส่วนผึ้งที่ยืนอยู่ด้านในไม่ได้ตามเราสองคนออกมา ฉันคิดว่าเขาคงปลอบใจพีทและให้ฉันปลอบใจสายลม สองคนจะได้กลับมาคืนดีกัน
“ถ้าลมไม่มีความสุขก็อย่าหวังว่าพีทจะมีความสุขเลย เจ้าคอยดูนะลมจะทำให้พีทเสียใจแล้วก็เจ็บกว่าลมเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
- ผู้เขียน
