ตอนที่ 3 ยังคิดถึงอยู่เลย
724 คำ
“แต่ว่าพี่ดลจะซื้อให้ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เปเปอร์ กลับบ้านไปอ้อนหอมแก้มนิดเดียวพี่ดลก็ใจอ่อนแล้ว”
หล่อนยิ้มเมื่อคิดถึงพี่ชายที่หวงหล่อนสุด ๆ ไม่ต่างจากบิดา มันจะไม่มีปัญหามากขึ้นเลยถ้าคนที่หล่อนแอบรักนั้นคือไม้เบื่อไม้เมาของพี่ชาย
“ไม่ต้อง!”
เสียงดุกึ่งตวาดทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเบา ๆ ด้วยไม่เคยถูกเขาพูดเสียงดังด้วยมาก่อน แต่ที่ชายหนุ่มรู้สึกไม่ชอบใจก็คือร่างเล็กนี้ต้องไปกอดหอมณดล เขาไม่ชอบมาก แม้มันจะคือพี่ชายก็ตาม
“อะ เอ่อ ณดาว่าพี่เปเปอร์อารมณ์ไม่ดี ณดาขอตัวก่อนนะคะ”
ร่างเล็กพยายามลุกจากตักกว้างของเขาด้วยความตกใจและไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้
“ขอโทษครับ อยู่กับพี่ก่อนนะครับคนเก่ง ทิ้งกันไปแบบนี้พี่จะทานข้าวคนเดียวได้ยังไง ณดาไม่สงสารพี่เหรอครับ”
เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำให้คนตัวเล็กตกใจก็รีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนเหมือนเดิมทันที
“อืม งั้นก็ได้ค่ะ แต่นาฬิกาไม่ต้องซื้อให้หรอกนะคะพี่ดลรับปากแล้ว”
ใบหน้าสวยยิ้มให้ปรมินทร์ที่หน้าเริ่มบึ้งตึงขึ้นอีกครั้งจนหล่อนเริ่มจะงงกับอารมณ์ของเขา
“อืม”
เขารับคำอย่างไม่สบอารมณ์นัก รู้สึกเหมือนตนนั้นแพ้ให้กับณดล
“อย่าทำหน้างอนสิคะ ก็ตัวเองไม่อยากซื้อให้แต่แรกเองนี่นา ลองชิมปลาราดพริกนี่ดูสิคะ”
เพื่อลดอารมณ์ของคนที่ยอมเป็นเก้าอี้ให้นั่งทับอยู่ตั้งนาน หญิงสาวจึงตักปลามาป้อนให้เขาจนถึงปาก
“ขอบคุณครับ”
แม้จะออกอาการงอน ๆ แต่ปรมินทร์ก็ยอมอ้าปากรับอาหารที่คนตัวเล็กป้อนอยู่ดี
“อร่อยมั้ยคะ ถ้าอร่อยเรามาทานข้าวกันดีกว่า ปล่อยณดาก่อนสิคะจะได้ทานข้าวกัน”
ร่างเล็กยิ้มให้คนที่กอดเอวหล่อนเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“นั่งนี่แหละครับ อะ พี่ป้อนเอง”
เขาแย่งช้อนตักอาหารมาตักป้อนคนตัวเล็กเองโดยไม่สนใจสายตาหรือว่านึกอายใครสักนิด
“ขาชาไม่รู้ด้วยนะคะ อยากดื้อเอง”
เสียงหวานบ่นพร้อมกับเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ย จนเขาอดยิ้มไปกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของคนตัวเล็กไม่ได้
“ฟอดดด หอมยิ่งกว่าอาหารตรงหน้านี้อีก”
ปรมินทร์ยิ้มที่ได้สูดเอาความหอมจากพวงแก้มนิ่มนี้มาฟอดใหญ่
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ
“ฮัลโหลค่ะแดดดี้”
เสียงหวานรับสายบิดาที่โทรมาหล่อน
“ทำอะไรครับน้องณดา วันนี้รีบกลับบ้านเร็ว ๆ นะครับ แดดดี้กับพี่ดลรอหม่ามี๊ทำอาหารที่น้องณดาชอบทั้งนั้นเลย”
เสียงอ่อนโยนของรามสูรบอกลูกสาวสุดรักอย่างรู้ทันว่าตอนนี้อีกฝ่ายนั้นกำลังอยู่กับใคร คนเป็นพ่อแบบเขาถึงได้ป้องกันด้วยการทำเป็นไม่รู้และคอยขัดขวางเอา
“ได้ค่า น้องณดาจะรีบกลับนะคะแดดดี้”
เสียงใสพูดจบก็วางสายบิดาไปด้วยรอยยิ้มสดใส
“แดดดี้โทรตามเหรอครับ”
เขาถาม
“อ๋อ แค่โทรมาบอกให้กลับบ้านเร็วค่ะเพราะว่าเย็นนี้หม่ามี๊ต้องทำของโปรดรอณดาเยอะแน่เลย”
เมื่อนึกถึงอาหารแสนอร่อยของหม่ามี๊พิมมี่หล่อนก็ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้ว
“น่าเสียดายจัง พี่ยังคิดถึงณดาอยู่เลย กะว่าคืนนี้จะชวนไปเที่ยวสักหน่อย”
เขาทำหน้าเสียดายและเอ่ยคำหวานให้อีกฝ่ายตายใจ ทั้งที่ความจริงคืนนี้กะจะนัดเพื่อน ๆ มาแล้วสะบั้นรักที่มีสักหน่อย
“คราวหน้านะคะ”
หล่อนยิ้มเอาใจคนรูปหล่อที่เริ่มหน้าบึ้งตึง เขาเอาแต่ใจขนาดไหนทำไมหล่อนจะไม่รู้แต่ที่พยายามอดทนนี้ก็เพื่อหล่อนทั้งนั้น ณดาแอบคิดเข้าข้างตัวเองแล้วตักนั่นป้อนนี่จนคนตัวโตเริ่มผ่อนคลายอารมณ์ลง
- ผู้เขียน
