ท่อนไม้ถูกขว้างทิ้ง ตอนนี้เหล่อนเริ่มหาของแข็งๆ เล็กๆ ใกล้ตัว กดปล่อยลมยางอย่างสนุกมือ “ดูซิ...จะกลับกันยังไง” น้ำเสียงเอ่ยอย่างสะใจ ลุกขึ้นเต็มความสูง เดินหันกลับเข้ามาหาชายหนุ่มที่ยืนกลั้นยิ้มเอาไว้
สายตาคมเข้มปะทะกับสายตากลมโตอย่างบังเอิญ ภูผาก้มหน้าหลุบต่ำ แววตาใสไร้ซึ่งอคติ มันทำให้ใจชายหนุ่มที่เคยแข็งแกร่งเริ่มสั่นไหว ปรับเปลี่ยนท่าที รีบเดินนำหล่อนไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
หญิงสาวไหวไหลน้อยๆ ไม่เข้าใจว่าคนตัวโตเป็นอะไร โกรธที่หล่อนหาเรื่องเดือดร้อนให้ชายหนุ่มมาเป็นคนแก้อย่างนั้นหรือ...
“เป็นอะไร ไม่พอใจที่ฉันนำเรื่องเดือดร้อนมาให้หรือไง” คนที่ไม่ค่อยให้ใครชักสีหน้าใส่ เกิดเก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ไม่อยู่ เลยโพล่งถามออกมา
“เปล่า แต่หากคุณคิดได้ ก็เลิกทำตัวเป็นเด็กๆ ได้แล้วคุณหนูซอนด้า”
“นิ นาย...” มือเรียวกำหมัดแน่น เกิดอารมณ์ฉุน
