"แกคิดว่าเสือตัวนี้มันจะยอมถอดเล็บเหรอ?" ฉันเอ่ยถามออกไปพร้อมมองหน้าพอร์ชไปด้วย
"ถ้าถึงเวลามันถอดมันก็ถอดเอง"
"เห้อ คงไม่มีวันนั้น" ฉันถอนหายใจออกมายาวๆเพราะคนอย่างพี่มาร์คัสเขาคงไม่มีวันนั้นหรอก
"ถ้าไม่มีก็เริ่มต้นใหม่ อย่าไปจมกับอดีต" พอร์ชมันเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบ
"ฉันก็ไม่ได้คิดจะจมอยู่แล้ว แต่ขอเวลารักษาแผลใจและแผลกายก่อน"
"ก็ดี..."
"งั้นแกไปอาบน้ำเถอะ แล้วไปนอนพักพรุ่งนี้ถ้าไปเรียนไม่ไหวก็ไลน์บอกฉัน" ใบเตยพูดพร้อมจับที่ใหล่ของฉันเบาๆฉันก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มแห้งๆก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ฉันถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกพร้อมมองดูร่างกายของตัวเองในกระจกบานใหญ่ด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่น้ำตาของฉันมันจะไหลออกมาเมื่อเห็นร่องรอยอันน่ารังเกียจอยู่บนตัวของฉัน ก่อนที่ฉันจะสลัดความคิดทั้งหมดออกแล้วเดินไปเปิดฝักบัวอาบน้ำ
ฉันจะร้องไห้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายและจะทิ้งเรื่องราวอันเจ็
