Chapter 12 ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทย
1304 คำ
ภูริชญาเดินตรงไปหาคนที่เธอนัดหมายทันทีที่มองเห็น
“สวัสดีค่ะพี่รตี พิณขอโทษนะคะที่มาเลยเวลานัดเสียนาน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เองก็เพิ่งมาถึง นั่งก่อนจ้ะ”
“นี่ภูริชน้องชายพิณเองค่ะ คนที่พิณเคยบอกว่าพิณจะให้เขาเข้ามาบริหารงานแทนในช่วงที่พิณท้องนะคะ ภูนี่คุณมารตีหุ้นส่วนของพี่ แล้วก็คุณวสุธา เป็นผู้จัดการร้าน” ภูริชญาแนะนำมารตีกับน้องชายให้รู้จักกัน
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก และต้องขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะครับ” ภูริชยกมือทำความเคารพทักทายคนสูงวัยกว่า และกล่าวขอโทษ
“จ้า… สวัสดี ไม่เป็นไรหรอกคนกันเองทั้งนั้น”
ภูริชญายืดคอเหมือนกำลังมองหาใครอีกคน วันเลี้ยงต้อนรับเธอมีโอกาสได้เจอเพลินวานในช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่ก็ถูกชะตาจนคิดอยากจับคู่ให้น้องชาย
“น้องเพลินเชฟคนสวยของเราไม่มาด้วยหรือคะ”
“เมื่อคืนหลังจากเลี้ยงต้อนรับที่ร้าน เพื่อนของเพลินก็พาไปต่อน่ะค่ะ ไม่ได้เจอกันนานหลายปี กลับค่อนข้างดึกและเมากลับมานิดหน่อย พี่เลยอยากให้พักก่อน เพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ ด้วย”
“ชิส์! ท่าทางจะเหลวแหลก เมามายกลับบ้านตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเลย” ภูริชพูดเบาๆ คนเดียว แต่ก็ไม่รอดพ้นหูอย่างพี่สาวเขาไปได้
“แกว่าอะไรนะ เมื่อกี้พี่ได้ยินไม่ถนัด” เธอกระซิบถามน้อง ทั้งที่นั่งข้างตัวและได้ยินชัดเต็มสองหูทีเดียว แต่เธอก็ไม่ได้รอคำตอบจากปากน้องชาย หันหน้ากลับไปสนทนากับคนที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าต่อ
“แย่จังเลยนะคะ วันนี้เลยอดแนะนำให้ผู้บริหารร้านคนใหม่ได้รู้จัก เป็นเพราะแกคนเดียวเลยตาภู” ภูริชญาไม่วายหันมาตำหนิน้องชาย คนถูกตำหนิกลับนึกหมั่นไส้คนที่ทำให้เขาถูกตำหนิไม่ได้
‘อะไรจะวีไอพีขนาดนั้นแม่คุณ นี่ยังไม่เจอหน้าเขาก็โดนพี่สาวว่าหลายทีเข้าไปแล้ว อีกหน่อยเขายังจะพูดอะไรได้ไหมนี่ มาวันแรกก็เมาลุกไม่ขึ้นเหมือนกันแหละ ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาทำกัน ถ้าเก่งและชื่นชมมากขนาดนี้ ทำไมไม่ปล่อยให้บริหารร้านไปเลยละ’
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกหน่อยเพลินมาทำงานก็ต้องได้รู้จักกันอยู่ดี”
“ค่ะ… ว่าแต่น้องเพลินจะมาเริ่มงานกับเราวันไหนคะ”
“คงจะเป็นสิ้นเดือนเลยนะคะ เพลินต้องกลับไปเยี่ยมพ่อที่แม่ฮ่องสอนก่อน กลับมาจะได้ลุยงานเต็มที่เลย เพลินวานรู้จักกับผู้จัดการร้านก่อนแล้ว พี่ว่าคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะเพลินก็เคยร่วมงานกับหลายคนที่ร้านนี้ รวมไปถึงผู้จัดการเองด้วย”
“ค่ะ อย่างนั้นพิณก็ไม่น่ามีอะไรต้องห่วง”
“ว่าแต่ผู้บริหารคนใหม่ล่ะคะ จะทำอย่างไรต่อ วางแนวทางการบริหารอย่างไรบ้าง” มารตีหันกลับมาถามภูริชบ้าง เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่ย่อตัวลงนั่ง
“ก่อนอื่นผมคงต้องเข้ามาศึกษางานก่อน ผมไม่ถนัดงานแบบนี้สักเท่าไร คงจะต้องให้เชฟกับผู้จัดการร้านดูแลเป็นส่วนใหญ่ ผมจะไม่เข้ามายุ่งในส่วนนี้ ผมทราบว่าเชฟของเราเก่งมาก อีกทั้งเชฟคนใหม่ของเราก็เคยทำงานที่ร้านกับคุณมารตีมาก่อน เพราะฉะนั้น ผมเชื่อในฝีมือของเขาและเธอครับ แต่ผมคงเข้ามาตรวจสอบบ้าง ตามวิธีของผม”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ เพลินเองก็จะได้ทำงานของเขาได้อย่างเต็มที่ ต้องขอบคุณคุณภูริชมากเลยนะคะที่เชื่อมั่นในตัวเพลินวาน”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นงานที่เขาถนัดมากกกว่าผม คนที่มีความถนัดมากกว่าย่อมทำออกมาได้ดีกว่าเสมอครับ แต่ผมก็ต้องตรวจสอบงานตามแบบของผมบ้าง” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม เขาไม่อยากก้าวก่ายงานของเธอ คนรู้ระบบงานร้านอาหารย่อมทำงานได้ดีกว่าเขา บอกแล้วเขาก็กวาดสายตามองรอบๆ และเอ่ยขออนุญาต
“พี่พิณ ผมขอไปดูรอบร้านและคุยเป็นการส่วนตัวกับผู้จัดการหน่อยนะครับ”
“ได้...”
หลังจากพี่สาวเอ่ยปากอนุญาต ภูริชก็พยักหน้าให้ผู้จัดการเดินนำออกไป แล้วตัวเองก็ก้าวตามออกไปทันที
“เชิญทางนี้ครับ” ผู้จัดการผายมือแล้วก้าวเดินนำออกไป จนถึงห้องทำงานของเขา คนสูงวัยกว่าก็หันมาอธิบายให้เขาฟังอีกครั้ง
“ห้องนี้ผมจัดให้เป็นห้องทำงานของผู้บริหารคนใหม่ครับ ตอนแรกคิดว่าเป็นคุณพิณ เลยใช้ห้องทำงานเก่าของคุณมารตีโดยไม่มีการปรับปรุง คุณอยากให้ปรับตรงไหนก็แจ้งได้เลยนะครับ”
“คงไม่ต้องปรับอะไร ผมไม่ใช่คนจุกจิกเรื่องแบบนี้หรอก”
“ครับ” ผู้จัดการโค้งรับอย่างสุภาพ “เมื่อก่อนตอนคุณเพลินทำงานด้วยเรียนไปด้วยเธอค้างที่นี่บ่อยๆ เพราะกลัวคุณเพลินจะเหนื่อยเกินไปเลยทำเตียงนอนไว้ตรงมุมโน้นครับ ส่วนห้องน้ำเราไม่ได้ใช้มานานหลายเดือนคงต้องปรับปรุงเสียก่อน อีกห้องที่เราเพิ่งเดินผ่านมาเป็นห้องทำงานของผมกับเชฟครับ เราคงต้องเสริมโต๊ะเชฟเพลินวานเข้าไปอีกชุด”
“มันไม่คับแคบไปหรือครับ ห้องนั้นต้องอยู่กันถึงสามคน เท่าที่ผมเห็นตอนเดินผ่าน ห้องนั้นก็ไม่กว้างมากไม่ใช่หรือ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ส่วนมาก… เชฟของเราก็ทำงานอยู่ในครัว จะมาในห้องแค่ตรวจงานและเช็คบัญชี เช็คออร์เดอร์ แค่ยกโต๊ะเพิ่มมาชุดเดียวคงไม่มีปัญหาอะไรมากมายหรอกครับ”
“ถ้าคุณเพลินเคยใช้ห้องนี้ ก็ให้เธอมาใช้ห้องนี้เหมือนเดิมเถอะครับ คุณเพิ่มโต๊ะชุดของผมเข้ามาในห้องนี้ก็พอ ผมคงไม่เข้ามาทำงานที่นี่ แต่บางทีจะเข้ามาเช็คงานนิดหน่อย และคงไม่เข้ามาในเวลาร้านเปิด คงสะดวกกับเธอมากกว่า”
“อย่างนั้นก็ได้ครับ”
“ผมอยากให้คุณปิดเรื่องของผมเป็นความลับ เพราะคงไม่ได้อยู่บริหารที่นี่นาน ให้ทุกคนรู้ว่าคุณภูริชญาเป็นผู้บริหารที่นี่เหมือนเดิมจะดีกว่า ผมไม่อยากให้พนักงานสับสนวุ่นวาย เพราะเปลี่ยนผู้บริหารบ่อย”
“ครับ”
“ตกลงตามนั้น อืม!... ผมขอกุญแจสำรองสักชุดด้วย ไม่พรุ่งนี้หรือมะรืนตอนเช้า ผมจะพาช่างเข้ามาติดตั้งระบบบริหารแบบใหม่ของผมและจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนร้านเปิดตอนเย็น”
“ครับ”
“ผมมีเรื่องที่จะรบกวนคุณเพียงเท่านี้ คุณไปทำงานต่อเถอะ เจอกันพรุ่งนี้เย็น”
“ครับ” หลังจากที่ผู้จัดการรับคำสั่งสุดท้ายของภูริชแล้วเอากุญแจมาให้ตามที่ขอ เขาก็เดินกลับมาบอกภูริชญาที่โต๊ะ
“พี่พิณ คุณมารตีครับ วันนี้ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าผมจะเข้ามาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แต่วันนี้ผมต้องขอไปซื้อเสื้อผ้าเมืองร้อนเสียหน่อยครับ ใส่แบบนี้ไม่ไหวครับ”
“จ้า… ไปเถอะจ้ะ แล้วเจอกันนะ” เป็นคุณมารตีที่เอยปากอนุญาตก่อนคนเป็นพี่สาว ก่อนที่ชายหนุ่มจะโค้งน้อยๆ ทำความเคารพแล้วเดินออกจากร้านไป
- ผู้เขียน
