บทที่ 32
พี่ใหญ่เชื่อฉันเถอะ
ในห้องพักของหลิวจี้หยวน..
เมื่อเข้ามาในห้องแล้วเขาก็ปล่อยมือ จากนั้นก็รีบสำรวจตามตัวน้องสาวว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วจูงมือน้องรองนั่งที่โซฟาตรงโต๊ะรับแขก
“อ้ายเหริน เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บตรงไหนเลย” อ้ายเหรินส่ายหน้าเพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
“ทำไมไม่ให้คนอื่นเอามาส่งให้พี่” จี้หยวนหน้าตาขึงขังใส่น้องสาว
“ฉันอยากมาหาพี่ด้วยค่ะ” เธอบอก
“แล้วนี่มายังไง ใครมาส่ง” จี้หยวนถาม เพราะเขารู้ว่าบ้านมีรถแค่สองคัน คือรถที่เขาขับ และรถของพ่อที่ต้องขับไปทำงาน
“นั่งรถรับจ้างมาค่ะ” อ้ายเหรินทำหน้าเศร้าใส่พี่ชาย
“จะมาหาพี่น่าจะบอกพี่ก่อน พี่จะได้ให้ลูกน้องของพี่ไปรอรับที่หน้าค่าย” เสียงอ่อนลงและหน้าตาเศร้าของน้องทำให้จี้หยวนหยุดทำเสียงดังใส่น้อง
“พี่ใหญ่ไม่อยากให้ฉันมาที่นี่หรือคะ”
คำถามมากมายทำให้อ้ายเหรินถามกลับ เพราะเธอคิดว่าพี่ชา
