บทที่ 8 ขอโทษ
1562 คำ
บทที่ 8
ขอโทษ
เวลาเที่ยงที่บ้านหลิว ในห้องอาหาร..
พอกลับมาถึงบ้าน สองสาวก็มาทันมื้อเที่ยงพอดี ซึ่งวันนี้เป็นวันหยุดของทุกคนในครอบครัว มื้อเที่ยงในวันนี้จึงพร้อมหน้ากันอีกครั้ง
“ได้อะไรมาเหรอลูก”
แม่หลิวถามลูกสาวทั้งสอง เมื่อพยักหน้าให้เด็กรับใช้ตักข้าวให้ทุกคน และเมื่อเด็กรับใช้ตักข้าวให้ทุกคนครบแล้ว แม่หลิวก็สั่งให้เด็กรับใช้ออกไป
“หนูได้หนังสือเกี่ยวกับการแพทย์เล่มใหม่มาค่ะ”
หลิวเหม่ยเหมยบอกพร้อมเอาให้ทุกคนดู และทุกคนก็ชื่นชมหนังสือเล่มใหม่ เพราะนานๆ ทีหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์จะมีขายในร้านหนังสือ
แม่หลิวยิ้มให้ลูกสาวคนเล็ก แล้วตักผัดเนื้อใส่จานให้ลูกๆ ทั้งสาม นางเห็นลูกสาวคนรองเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไร นั่นก็ผิดปรกติมาก เพราะทุกครั้งเวลาอยู่พร้อมหน้ากันพ่อแม่และลูกๆ จะมีแต่เสียงของลูกสาวคนรอง
“แล้วอ้ายเหรินละ ได้อะไรมาบ้าง ทำไมไม่เอามาให้พ่อกับแม่และ พี่ใหญ่ดูบ้างลย” แม่หลิวตักผัดเต้าหู้ใส่ใบหอมให้ แล้วถามลูกสาวคนรอง
“…” จางอ้ายเหม่ยไม่พูด แต่เธอโปรยยิ้มให้ทุกแล้ว นิ่งเงียบอยู่ สักพัก จึงตัดสินใจหยิบหนังสือขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าของตัวเอง
“หนังสือออกแบบ”
ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันแล้วมองไปที่หนังสือ และเงยหน้าขึ้นมองอ้ายเหรินทันที ไม่เว้นแม้กระทั่งหลิวเหม่ยเหมย เพราะตอนที่อยู่ร้านหนังสือ เธอไม่รู้ว่าพี่รองเลือกหนังสืออะไรมา
“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” จางอ้ายเหม่ยพยักหน้าให้ทุกคน
“ลูกซื้อหนังสือนี้มาทำไม”
พ่อหลิวไม่ได้คิดจะดูถูกลูกสาวคนรอง เพียงแต่ที่ผ่านมา อ้ายเหรินไม่คิดที่จะแสวงหาความรู้อะไรเลย นอกจากเที่ยวเล่นไปวันๆ
“หนูแค่อยากอ่านและศึกษาดูค่ะ”
อ้ายเหม่ยในร่างอ้ายเหรินบอกพ่ออย่างมีมารยาทมาก เพราะปรกติแล้วเจ้าของร่างที่ตายไปแล้วนั้น จะชอบชักสีหน้าใส่พ่อแม่และทุกคน ที่ ทุกคนชอบถามซอกแซกเรื่องส่วนตัว
“นี่ลูกจะเรียนต่อเหรอ”
แม่หลิวถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ที่ลูกสาวมีความคิดที่จะ ใฝ่เรียน เพราะนางและสามีก็อยากให้ลูกสาวคนรองมีวิชาติดตัวเหมือนกัน
ซึ่งคำถามของแม่หลิว ทำให้อ้ายเหม่ยขมวดคิ้ว เพราะเธอไม่มีความคิดที่จะเรียนต่อ
ชีวิตที่แล้วเธอร่ำเรียนจนจบ และยังเรียนทำอาหารจบหลักสูตร และการออกแบบ แค่ไม่เคยใช้ชีวิตกับโลกภายนอกก็เท่านั้นเอง
เธอจึงไม่มีความคิดอยากจะเรียน เพียงแต่ในยุคนี้ถ้าเธอไม่เรียน ก็จะไม่สามารถยกระดับชีวิตได้ อ้ายเหม่ยจึงครุ่นคิดอย่างหนัก
“คุณอย่าไปเร่งรัดลูกสิ ถ้าลูกอยากเรียน เดี๋ยวก็คงไปหาที่เรียนเองแหละ”พ่อหลิวเมื่อเห็นอาการแปลกๆ ของลูกสาวคนกลาง จึงหันไปปรามภรรยาที่มองลูกสาวอย่างกดดัน
“จริงสิ แต่ถ้าลูกไม่อยากเรียนก็ไม่เป็นไรนะ แค่ลูกศึกษาที่บ้านก็ดีแล้ว”แม่หลิวบอกลูกสาว เมื่อนึกขึ้นได้ว่านางไม่ควรที่จะไปบังคับลูกสาว คนกลางมากเกินไป เนื่องจากลูกสาวคนนี้ของเธอไม่เหมือนใคร
“ใช่ ขอแค่อ้ายเหรินอยากทำอะไร ทุกคนก็พร้อมสนับสนุนกันทั้งนั้น บอกพี่นะ ถ้าอยากหาที่เรียน พี่จะพาไปสมัครเรียน” หลิวจี้หยวนเองก็ช่วยพูดให้สถานการณ์นั้นดีขึ้น
ซึ่งคำพูดของทุกคน ทำให้จางอ้ายเหม่ยในร่างอ้ายเหรินรู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากทุกคน แต่เป็นเธอต่างหากที่ห่างเหินกับพวกเขาก่อน จนกลายเป็นว่าพวกเขาเกรงใจเธอ กลัวเธอจะโกรธ จะพูดอะไรก็ต้องดูสีหน้าของเธอก่อน เธอรู้สึกผิดกับทุกคนเป็นอย่างมาก จึงเงยหน้าขึ้นมองคนในครอบครัวทีละคนแล้วน้ำตาคลอเบ้า
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ พี่ใหญ่ เหม่ยเหมย ขอโทษนะที่ทำไม่ดีกับทุกคน”
อ้ายเหม่ยพูดเสียงสั่น แล้วกะพริบตาหลายครั้ง เมื่อน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาลงมาอาบแก้มสองข้าง
คำขอโทษของอ้ายเหม่ยในร่างอ้ายเหริน ทำให้ทุกคนหันมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง แล้วหันไปมองหน้าอ้ายเหม่ยแล้วยิ่งตกใจ เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ
ซึ่งเป็นแม่หลิวเองที่ลุกขึ้นไปกอดลูกสาวคนกลาง พร้อมถามเสียงสั่นเครือว่า
“อ้ายเหริน ลูกร้องไห้ทำไม”
“นั่นสิ ไม่ต้องร้องไห้” พ่อหลิวเองก็บอก พร้อมยื่นมือไปลูบหัวของลูกสาวคนรอง
“ฮึก หนูขอโทษค่ะ ที่ทำเรื่องแย่ๆ ให้ทุกคนอับอาย ต่อไปนี้หนูจะปรับปรุงตัวเอง หนูจะทำตัวดีๆ ค่ะ” อ้ายเหม่ยเอ่ยขอโทษทุกคนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ไม่ต้องร้องไห้ลูกแม่ ไม่มีใครโกรธลูกหรอก”
แม่หลิวและทุกคนพากันพูดปลอบใจเธอ จนในที่สุดอ้ายเหรินก็หยุดร้องไห้
“อ้ายเหรินลูกพ่อ พ่อก็ไม่เคยโกรธลูกเลย” พ่อหลิวเรียกลูกสาว คนกลางที่นั่งก้มหน้าอยู่
อ้ายเหม่ยเงยหน้าขึ้นมองคนในครอบครัว แล้วหันไปมองพ่อหลิว เธอรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่พ่อและแม่หลิว รวมถึงพี่ใหญ่และน้องเล็ก มีให้เธอ นั่นยิ่งทำให้เธอในร่างอ้ายเหรินรู้สึกผิด และอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมมาปะปนด้วย จึงทำให้เธอยิ่งอยากจะร้องไห้อีกครั้ง
“อ้ายเหริน พี่ก็ไม่เคยโกรธเธอนะ”
ด้านจี้หยวนรู้สึกได้ว่าน้องสาวคนรองสำนึกผิดจริงๆ เขาจึงเอ่ยถามเพราะเป็นห่วงและเริ่มสงสารน้องขึ้นมาจับใจ
“ฉันรู้สึกผิดกับทุกคนที่ทำนิสัยไม่ดีใส่และเอาแต่ใจ ทำให้ทุกคนเป็นห่วงและอับอาย ฉันขอโทษ” อ้ายเหม่ยตัดสินใจพูดเปิดอกกับพี่ใหญ่
“อ้ายเหรินลูกแม่”
คำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า และท่าทางรู้สึกผิดของลูกสาวคนกลางทำให้แม่หลิวร้องไห้พร้อมโอบกอดลูกสาวไว้แน่น
“หนูขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ ฮืออ”
นี่เป็นความรู้สึกของอ้ายเหรินผสมกับความรู้สึกของอ้ายเหม่ย เธอรู้สึกผิด และเมื่อเห็นน้ำตาของแม่ เธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอีกครั้ง และพร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษ ขอโทษและขอโทษ
“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร” แม่หลิวลูบหัวลูบหลังปลอบขวัญลูกสาวด้วยความรัก
“พี่รอง คุณแม่” เสียงร้องไห้ของแม่และพี่สาว ทำให้หลิวเหม่ยเหมยร้องไห้ตาม แล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินไปกอดแม่และพี่สาวไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะ ที่ผ่านมาให้มันผ่านไป จากนี้เรามาเริ่มต้นกันไหม นะลูก” พ่อหลิวเองก็น้ำตาซึมเช่นกัน
เขารู้สึกดีใจมากที่ลูกสาวคนกลางจะปรับเปลี่ยนนิสัยให้ดีขึ้น ซึ่ง พ่อหลิวหวังว่าต่อไปนี้ หลิวอ้ายเหรินจะคิดได้ และกลับตัวกลับใจทำตัวใหม่ นั่นย่อมดีกับอ้ายเหริน
ทุกคนในครอบครัวต่างพูดจาปลอบโยนอ้ายเหรินจนเธอหยุดร้องไห้
“คุณพ่อคุณแม่ไม่โกรธหนูเหรอคะ”
และครั้งนี้เป็นความรู้สึกของเจ้าร่างที่จากไปเอง เอ่ยถามพ่อและแม่จากใจจริง
“พูดอะไรอย่างนั้น ใครจะไปโกรธลูกกัน อย่าพูดเหลวไหลอย่างนี้ อีกนะ” แม่หลิวพูดขึ้นแล้วทำตาดุใส่ลูกสาว เพราะนางรู้ว่าคนในครอบครัวไม่เคยโกรธอ้ายเหรินเลยสักครั้ง
“ใช่ ไม่มีใครโกรธลูกหรอกนะ” พ่อหลิวเองก็ยืนยันอีกเสียง
“พี่ใหญ่ ฉันขอโทษที่ก่อเรื่องให้พี่ตลอดเลย”
อ้ายเหม่ยบอกพี่ชายเสียงสั่น เธอรับรู้ว่าเจ้าของร่างนี้ชอบไปก่อเรื่องที่ทำงานของพี่ชาย ทำให้เขาโดนคนอื่นนินทาว่าร้ายเสมอ
“พี่ไม่เคยโกรธเธอเลยนะ อ้ายเหริน” จี้หยวนบอกน้องคนกลาง จากใจจริงเช่นกัน
“หนูก็รักพี่รองมากๆ เลยนะคะ คริคริคริ” หลิวเหมยเหม่ยพูดขึ้นพร้อมหัวเราะเสียงใส
“ขอบใจนะ เหม่ยเหมย ขอบคุณนะคะพ่อ แม่ พี่ใหญ่ ที่รักหนู”
อ้ายเหม่ยพูดกับพ่อแม่ พี่ชาย และน้องสาว เธอมองคนในครอบครัวด้วยสายตาซาบซึ้งใจแล้วยิ้มออกมา เธอคิดถูกแล้วที่ยอมเปิดใจพูดคุยกับ ทุกคน
และแล้วบรรยากาศภายในบ้านหลิวก็อบอวลไปด้วยความอบอุ่น บ้านหลิวกลับมามีความสุขอีกครั้ง ที่มีหลิวอ้ายเหรินกลับมาเป็นคนใหม่และรักครอบครัวมากขึ้น
‘เอาละ ต่อไปนี้ฉันไม่ใช่จางอ้ายเหม่ยอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันจะเป็นหลิวอ้ายเหริน’
อ้ายเหม่ยพูดคนเดียวในใจ เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของแม่ พ่อพี่ชาย และน้องสาว ที่เป็นครอบครัวใหม่มองเธอ…
- ผู้เขียน
