เธอเงยหน้าสบตา แล้วยิ้มกว้าง
“ได้สิ เดี๋ยววีไปทำอะไรให้กินนะ”
“ได้”
“แล้วคืนนี้ พีจะค้างที่นี่ไหม” เธอถาม แล้วจ้องมองแววตาทอประกาย
“คืนนี้คงต้องกลับบ้านก่อน พ่อกลับมาจากต่างประเทศแล้ว เดี๋ยวไม่เห็นพีจะโทรตามไม่หยุดเอา” เขารีบหาเหตุผลมาแย้ง
“แล้วพีจะว่างอีกเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ พีจะมาหาแล้วกัน”
“จริงนะ!”
“จริงสิ”
มองคนรักหายเข้าไปในครัว พีรดลครุ่นคิดถึงคำพูดของภูดิศ จะตามหาความจริงได้ยังไง ในเมื่อปภาวีไม่ได้เปิดโอกาส เขาอยากถาม แต่ก็เกรงว่าเธอจะปฏิเสธ ความจริงมันคืออะไรกันแน่ อยากรู้มากจริง ๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มองมือถือตนเอง ป่านนี้นาฎสุรีย์ จะเป็นยังไง เธอบอกพ่อกับแม่เรื่องที่เกิดขึ้นหรือเปล่า ในหัวมันสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว
เสียงมือถือดังขึ้น เจ้าของเครื่องชะงัก ล้วงกระเป๋าหยิบออกมาดู เห็นเบอร์โทรสีหน้าเผือดลง สูดหายใจเข้าปอด ก่อนตัดสินใจกดรับสาย
“ครับพ่อ”
“ตอนนี้แกอยู่ที่
