“อานพขา” เสียงเด็กที่คอยตามรบกวนจิตใจเขา ดังมาตามสาย ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเด้งตัวผุดลุกขึ้นนั่งทันที
“เอ่อ ฮัลโหล” เอ่ยตอบเสียงนิ่ง ทั้งๆ ที่ในใจเต้นระรัว ราวกับดีใจที่ขุดเจอสมบัติก็ไม่ปาน
“อานพหลับแล้วเหรอคะ ตาหวานยังไม่นอนเลย ตาหวานนอนไม่หลับ ทำไมอานพไม่มาหาตาหวานบ้างคะ ตาหวานอยากให้อานพร้องเพลงให้ฟังอีก” เสียงใสๆ ร่ายยาวออกมาไม่หยุด เธอคิดถึงอานพมาก วันนั้นที่เขาบอกให้รออยู่ที่เรือนกลางน้ำ เธอนั่งรอเขาจนเย็น เขาก็ไม่มาซักที จนคุณพ่อและอากล้วยบอกว่าจะพากลับบ้านแล้ว จึงต้องยอมกลับในที่สุดๆ ทั้งที่ยังไม่ได้ล่ำลากันเลย
“อืม ไว้ฉันว่างก่อนละกัน…ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะดึกป่านนี้” เขาถามอย่างแปลกใจเมื่อหันไปมองนาฬิกา สี่ทุ่มเศษๆ เข้าไปแล้ว ทำไมนอนดึกขนาดนี้นี่
“ก็ตาหวานนอนไม่หลับนี่คะ ตาหวานคิดถึงอานพ” น้ำเสียงอ้อนๆ เอ่ยออกมา
“นอนเถอะ ไว้ฉันจะแวะไปเยี่ยมเธอพร้อมพี่พงศ์ละกัน” เขารับปากอย่างเต็มใ
