“นพคะ ลินคิดถึงนพจัง ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน ลินไปหานพที่บ้านลุงพลก็ไม่เจอ”
“ผมทำงานยุ่งครับ ไม่ค่อยมีเวลาว่างรับแขก” เขาพูดเสียงเย็น พลางหรี่ตามองแขนล่ำที่โดนอีกฝ่ายคล้องไว้อย่างกับเป็นเจ้าของ
“แหม จะยุ่งอะไรกันนักกันหนาคะ ไม่รู้ล่ะ วันนี้นพต้องพาลินไปทานกลางวันด้วยนะ ไม่งั้นลินจะฟ้องคุณลุงจริงด้วย”
“วันนี้ผมคงไม่สะดวกนะครับ พอดีว่านัดกับเอื้อยไว้แล้ว ไว้วันหลังละกัน”
ลินลดาสะบัดแขนออกจากชายหนุ่มพลางหันขวับไปมองหญิงสาวหน้าจืดที่แอบส่งสายตาเยาะเย้ย พร้อมทั้งยักคิ้วให้อย่างเดือดดาล
‘หนอย! นังเจริญพร ทำเป็นแอ๊บแบ๊วที่แท้ก็ร้ายเงียบ’
‘เชอะ! ยัยลิงลาลา อย่าคิดว่าคนอย่างฉันจะไม่สู้คนนะยะ’
“ผมขอตัวก่อนนะครับ เชิญครับเอื้อย” ชายหนุ่มผงกหัวเป็นสัญญาณให้จรินพรก้าวเดินตามไป ก่อนจะหันมายิ้มลาบางๆ แก่ลินลดาที่ฝืนฉีกยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้เป็นอะไร พอลับหลังชายหนุ่มไปเท่านั้นแหละ
“กรี๊ดดดด
