“จริงๆ นะคะ…ตาหวานอยากอยู่กับคุณพ่อ” ปากเล็กๆ สั่นน้อยๆ ยังไม่คลายสะอื้นเท่าใดนัก
“จริงสิลูก พ่อรักหนูนะตาหวาน หนูต้องเป็นเด็กดีนะลูก เชื่อฟังอากล้วย ตั้งใจเรียน เข้าใจมั้ยลูก” บอกเธอเสียงแผ่ว ให้สะท้อนในอกยิ่งนักที่ชีวิตนี้ไม่แน่ว่าจะได้อยู่ดูแลเธอจนเติบใหญ่หรือเปล่า
“ค่า คุณพ่อ ตาหวานจะไม่ดื้อ ไม่เอาแต่ใจค่ะ คุณพ่อต้องไม่ป่วยอีกนะคะ ตาหวานเป็นห่วง” เด็กน้อยเอ่ยพลางจ้องหน้าคุณพ่อตาใสแจ๋ว เพื่อให้คุณพ่อรับปาก
นวียาที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาซักพักหลังจากได้ยินเสียงคนคุยกันงึมงำ ปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาอย่างสลดใจกับภาพและเสียงตรงหน้าระหว่างพี่ชายและหลานสาว ขนาดเธอโตแล้วยังทำใจไม่ได้กับความจริงที่ได้รู้เรื่องพี่ชาย แล้วอักษิพรล่ะจะเป็นอย่างไร ถ้าวันหนึ่งไม่มีพี่ชายของเธออยู่เคียงข้างเหมือนที่ผ่านมา เธอจะอยู่ต่อไปได้ยังไง แล้วเด็กหญิงตัวน้อยจะต้องเจ็บปวดแค่ไหน เสียแม่ไปตั้งแต่ยังจำ
