ตอนที่ 5 เท่าไหร่
1590 คำ
เวลาผ่านไปอีกนานนับชั่วโมง ใกล้เวลาที่บาร์จะปิดและใกล้หมดเวลาที่พวกเธอทุกคนได้รับโควตาจากครอบครัวแล้ว ซึ่งในขณะนี้ ทุกคนอยู่ในสภาพเมาแอ๋ไม่ต่างกัน เว้นแต่สุทธิรักษ์ที่คอแข็งที่สุด เขาแทบไม่รู้สึกเมาเลยด้วยซ้ำ
เสียงหัวเราะสนุกสนาน เสียงโห่ร้องอย่างชอบใจ และเสียงแซวเซ็งแซ่ดังขึ้นจากโต๊ะวีไอพีแทบตลอดเวลา
ครั้งนี้ปากขวดไปหยุดนิ่งอยู่ที่อรกมล สาวสวยที่กำลังตอบไลน์นัดแนะเวลากับสามี เธอรีบวางโทรศัพท์ แล้วทวงสัญญากับเพื่อนรักคนเก่งทันที
“ยัยหยา เรื่องที่บอกเอาไว้เมื่อตอนหัวค่ำ ตกลงว่าไง ตามนั้นหรือป๊อด”
ปัณยตาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ปกติก็ฆ่าได้หยามไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งมีแอลกอฮอล์เข้มข้นในกระแสเลือดขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเธอจะบ้าดีเดือดขนาดไหน
“ตามนั้น ปั้นหยาไม่มีวันป๊อด”
แม้จะไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่หนุ่มๆ ก็โห่ร้องขึ้นมาอย่างชอบใจ ที่สาวแซ่บอย่างปัณยตารับคำท้าของอรกมล ซึ่งทุกคนก็อยากรู้เหลือเกิน ว่า “ตามนั้น” คืออะไร
และการหมุนขวดครั้งนี้ ช่างบังเอิญที่ปากขวดมาหยุดอยู่นิ่งตรงหน้าของปัณยตาพอดิบพอดี
สาวสวยสาดเหล้าลงคออึกใหญ่ แล้วหันหน้าไปหาหนุ่มหล่อที่ทำให้หัวใจเต้นแรง คนที่คอยดูแลเธออยู่ไม่ห่าง ยิ่งเล่นเกมยิ่งขยับมานั่งใกล้ จนต้นขาแกร่งแนบชิดกับต้นขาเรียวขาวผ่องของเธอ
“เท่าไหร่ ถ้าคืนนี้..คุณจะไปกับฉัน”
สุทธิรักษ์ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ แม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่ผู้หญิงท่าทางเย่อหยิ่งอย่างเธอเอ่ยปากชวนเขาก่อน แต่ก็ตื่นเต้นจนหัวใจแทบทะลุออกมานอกอก
“ผมแพงนะครับ”
“แพงเท่าไหร่ก็จ่ายไหว ว่าไงคะ เท่าไหร่”
“หนึ่งแสน แล้วผมจะไปกับคุณ..ทั้งคืนจนถึงเช้า”
“ดีล”
เสียงโห่ร้องแซวดังขึ้นอีกครั้ง แม้เพื่อนสาวทั้งสามคนจะแอบตกใจที่ปัณยตายอมรับคำท้าหน้าตาเฉย แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เพราะถือว่าโตๆ กันแล้ว และเพื่อนรักของพวกเธอก็โสดสนิท จะไปไหนกับใครด้วยความเต็มใจก็ย่อมได้ทั้งนั้น
เมื่อถึงเวลาที่กำหนด สามีของสาวๆ ทั้งสามคนก็มาจอดรถรอรับถึงประตูทางออก ร่ำลากันเรียบร้อยก็ต่างแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนด้วยสติสัมปชัญญะที่ไม่เต็มร้อยนัก
“ปั้นหยา คุณเอารถมาหรือเปล่าครับ ไปรถผมไหม”
“เอ่อ ฉันเอารถมา เราแยกย้ายกันไปคนละคันก็ได้ค่ะ”
คนหล่อยกยิ้มมุมปาก เธอเมาขนาดนี้เขาจะให้เธอขับรถไปที่คอนโดของเขาเองได้อย่างไร แล้วถ้าเกิดเธอเปลี่ยนใจไม่ตามเขาไปล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน
“งั้นไปรถคุณแล้วกันครับ คุณเมามากแล้ว ผมคงให้คุณขับรถไปเองไม่ได้หรอก”
“ไม่เป็นไร ฉันไหว”
“กุญแจครับ”
เขาแบมือขึ้นมาขอกุญแจรถจากเธอดื้อๆ รู้อยู่หรอก ว่าเธอกำลังจะอิดออด ไม่อยากทำตามคำท้ายทายกับเพื่อนของเธอแล้ว แต่เรื่องอะไรเขาจะยอมให้เธอมาเทเขากลางทางแบบนี้ล่ะ
สุดท้ายเธอก็นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับในรถยนต์คันหรูของตัวเอง ความเย็นของเครื่องปรับอากาศและความมึนเมา ทำให้เธอหลับไปตลอดทาง
“ปั้นหยา ถึงแล้วครับ”
เธอรู้สึกตัวตื่น แล้วเดินตามเขาขึ้นไปแบบงงๆ แม้ตอนแรกตั้งใจว่าเมื่อมาถึงคอนโดของเขา เธอจะจ่ายเงินค่าเสียเวลาให้เขา แล้วรีบหนีกลับไปนอนห่มผ้าอุ่นๆ ที่บ้านแท้ๆ
ภายในห้องชุดขนาดใหญ่ที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีน้ำตาลหรูหราราคาแพงบ่งบอกรสนิยมเจ้าของห้อง ทำเอาปัณยตาต้องกวาดตามองสำรวจโดยรอบอย่างตกตะลึง
อาชีพที่เขาทำ มันสร้างรายได้มหาศาล จนสามารถซื้อหรือเช่าคอนโดหรูหราแบบนี้ได้เชียวหรือ หรือบางทีความหล่อเหลาของเขา อาจทำให้เขามีสาวแก่แม่หม้ายส่งเสียเลี้ยงดูแบบจริงจังก็ได้ ใครจะไปรู้
“ชอบไหมครับ”
“ก็..สวยดีค่ะ ท่าทางจะแพง”
เขายิ้มขำ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ คงคิดว่าเขามีผู้หญิงเลี้ยงล่ะสิ
“ครับ ก็แพงอยู่”
คนตัวโตถือวิสาสะจับมือพาเธอเดินเข้าไปสำรวจในห้องนอน ที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโทนสีน้ำตาลไม่ต่างกัน
“เอ่อ คุณ ฉะ ฉันว่า ฉัน..”
“จะอาบน้ำก่อนไหมครับ”
คนตัวบางเบิกตากว้าง เมื่อเขาเอ่ยขัดด้วยประโยคที่ไม่ต้องแปลความหมายเป็นอย่างอื่นเลย
“มะ ไม่ ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน ฉันกลับบ้านดีกว่า ค่าเสียเวลาของคุณ ฉันจะจ่ายให้”
“ผมคงปล่อยคุณไปไหนไม่ได้ ถ้าคุณยังเมาอยู่แบบนี้ ยังไงคืนนี้ทั้งคืน คุณต้องนอนที่ห้องผม ส่วนเสื้อผ้าผมมีให้”
“ไม่สิ ชุดชั้นในล่ะ ฉันไม่ใส่ซ้ำนะ ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ”
สาวมั่นควานหาเงินสดในกระเป๋ามือไม้สั่น แต่แล้วกระเป๋าใบสวยก็โดนดึงออกจากมือไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงหน้าตาเฉย
“ขะ คุณ..”
“ผมไม่เอาเงินใครฟรีๆ ครับ ถ้าผมรับเงิน ผมต้องทำงานที่เราตกลงกันให้คุ้มค่า”
“งั้นฉันไม่จ่ายก็ได้ ยกเลิกดีลของเราแล้วกัน ในเมื่อคุณไม่อยากรับเงินฟรีๆ งั้นฉันกลับล่ะ”
“ไม่ได้หรอกครับ ปั้นหยา ผมออกมากับคุณแล้วตามข้อตกลง บาร์ก็ลงงานไว้แล้วเพื่อหักเปอร์เซ็นต์ผม จะไม่มีการยกเลิกอะไรทั้งนั้น ถ้าคุณไม่อยากใช้งานผม ผมก็ไม่บังคับ แต่ตอนนี้คุณเมา พรุ่งนี้เช้าคุณค่อยกลับ ผมปล่อยคุณไปตอนนี้ไม่ได้จริงๆ”
“ไม่บังคับหรือ”
“ใช่ ไม่บังคับ ถ้าคุณไม่เต็มใจ ผมจะไม่ทำ แต่คุณต้องไปอาบน้ำ แล้วมานอน”
พูดจบก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวผ้านิ่มบางเบาใส่สบายมาส่งให้เธอพร้อมผ้าเช็ดตัวและแปรงสีฟันอันใหม่
“ถอดเสื้อผ้ากับชุดชั้นในมาให้ผม ผมจะซักให้ ห้องผมมีเครื่องซักและอบผ้า”
“ไม่เป็นไร”
“คุณจะไม่ใส่ชุดชั้นในนอนหรือ คุณบอกเองว่าไม่ใส่ซ้ำ ผมซักอบแห้งแป๊บเดียว อาบน้ำเสร็จคุณก็ได้ใส่แล้ว”
“เอ่อ ก็ได้ค่ะ”
ร่างงามเดินเซเล็กน้อยเข้าห้องน้ำแล้วนำชุดใส่ถุงซักผ้า ก่อนจะส่งให้เขาเอาไปซักแต่โดยดี เพราะเธอเหมือนจะไม่มีทางเลือกมากมายนัก
ปัณยตาใช้เวลาอาบน้ำ สระผม และเป่าผมจนแห้งอยู่เกือบชั่วโมง เสียงไดร์เป่าผมเงียบลงไปเพียงชั่วอึดใจ เสียงเคาะประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นเบาๆ
“ปั้นหยาครับ ชุดคุณแห้งแล้ว ใส่เลยไหม”
“ค่ะ”
สาวสวยในเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวคลุมสะโพก โดยที่ภายในปราศจากชุดชั้นใน แง้มประตูห้องน้ำเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกไปรับถุงซักผ้าถุงเดิม
แต่ปรากฏว่า สิ่งที่อยู่ในมือของเธอมีเพียงกางเกงชั้นในตัวจิ๋วผ้าลูกไม้สีดำบางเบาแทบปิดอะไรไม่มิดตัวเดียวเท่านั้น แถมพับมาอย่างเรียบร้อยอีกต่างหาก
เธอรีบชักมือกลับเข้ามาในห้องน้ำ แล้วปิดล็อกประตูอย่างรวดเร็ว พร้อมเสียงก่นด่าผู้ชายหน้าไม่อาย
“คุณเอากางเกงในฉันออกมาทำไม ทำไมไม่ส่งมาทั้งถุง ไม่มีมารยาท”
“หึหึ”
แต่เสียงที่ตอบกลับมา ดันมีแค่เสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาเท่านั้น
“คนบ้า”
ความตกใจทำเอาเธอแทบหายเมาเป็นปลิดทิ้ง คนอะไร ไร้มารยาท หน้าไม่อายที่สุด คงเคยจับชิ้นส่วนของผู้หญิงมาจนชินแล้วสินะ ถึงไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น
คนตัวบางสวมใส่กางเกงชั้นในอย่างกระแทกกระทั้น ปากก็งึมงำพร่ำบ่นคนตัวโตไม่หยุด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักอึ้ง เมื่อมองเห็นชิ้นส่วนบางอย่างของตัวเองในถังขยะ
ด้วยชุดเดรสตัวสวยของเธอ มีบราดันทรงติดอยู่กับชุดอยู่แล้ว เธอจึงไม่จำเป็นต้องใส่บราอีก จึงเลือกใส่เพียงซิลิโคนชิ้นเล็กๆ แค่ปิดปลายยอดสีชมพูของตัวเองเท่านั้น และเธอไม่สามารถนำมาใส่ซ้ำได้อีก เพราะผิวบอบบางของเธอแพ้ง่ายมาก
อีกอย่าง ความเมาก็ทำให้เธอทำชิ้นหนึ่งตกลงไปในชักโครกในขณะกำลังกดน้ำพอดี อีกชิ้นที่ปราศจากคู่ จึงต้องลงไปนอนแอ้งแม้งในถังขยะอย่างไร้ค่าทันที
เธอมองสำรวจตัวเองอีกครั้ง ถ้าไม่สังเกต ก็คงไม่มีใครเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่บรา และเขาเองก็คงไม่มาเสียแรงวุ่นวายกับเธอหรอก เพราะเพียงแค่นอนเฉยๆ เขาก็ได้เงินแล้ว ไม่เหนื่อย ไม่เสี่ยง สบายจะตายใครจะไม่เอา
จึงตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำไปทันที เพราะเธอเองก็อยากให้คืนนี้มันผ่านไปเร็วๆ จะแย่อยู่แล้ว
- ผู้เขียน
