ยัยตัวร้ายที่น่ารัก

ฉลาด สวย และรวยมาก

เสียงส้นร้องเท้ากระทบพื้นดังมาตามทางเดิน บอกถึงน้ำหนักของการเดินว่าคนที่เดินมาหนักแน่นมั่นคงเพียงใด เสียงกระซิบดังขึ้น

ตัวแม่มาแล้ว ตัวแม่มาแล้ว ก่อนเจ้าตัวจะเปิดประตูเข้ามา บริษัทรับจัดหา อสังหาริมทรัพย์ แห่งนี้เป็นของคุณหญิงท่านหนึ่งที่เปิดมาหลายสิบปี ตอนนี้มีลูกชายคนเดียวบริหารงานอยู่ ผ้าแพรวางกระเป๋าใบหรูลงบนโซฟา แล้วหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เธอไปดูคอนโดกลางเมือง ไปดูที่ดินปลูกบ้าน และไปดูทำเลฮวงซุ้ย แดดขนาดนี้ คนสวยจะไม่ทน

สัมผัสเบาๆที่ข้างแก้ม กับกลิ่นน้ำหอมที่เธอคุ้นเคย ทำให้เธอลืมตาและขยับตัวขึ้น นั่งตรงๆทันที ชีวินยิ้มกับอาการหวงตัวของคนตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีฟ้าปักโลโก้รูปหัวใจ กับกางเกงผ้าเนื้อดีสีดำสนิทที่เธอสวมใส่ ให้ลุ้คสาวทำงานดีเหลือเกิน

"เหนื่อยมั้ยจ้ะ เบบี้ วันนี้เก่งมาก"

เสียงนุ่มนวลที่คลอเคลียข้างแก้มเอ่ยชม ผ้าแพรลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็นขนาดเล็กในห้องทำงาน แล้วเปิดน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง

" แดดแรงค่ะ แต่ค่าแรงก็คุ้มค่ามากจริง "

หญิงสาวตอบออกมาตามตรง

"วันนี้คุณวินว่าง ไม่ไปพบลูกค้าหรอคะ"

เธอถามออกไปทั้งที่ใจรู้อยู่แล้วว่า ชีวินคนนี้ไม่เคยขายอะไรได้สักอย่าง ไม่ว่าจะเป็น บ้าน คอนโด หรือที่ดินเปล่า ชายหนุ่มหน้าขาวท่าทางสำอางค์ยิ้มออกมาแทนคำตอบ ก่อนจะเปลี่บนเรื่องคุย ชักชวนให้เธอไปทานข้าวเย็นนี้กับเค้า ผ้าแพรส่ายหน้าขอตัว

วันนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว ตั้งใจจะนำเอกสารมาส่งให้ผู้ช่วยเท่านั้น แล้วจะรีบกลับบ้าน ชีวินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

วารี ผู้ช่วยสาวเดินเข้ามาในห้องทันทีที่ชีวินเดินออกไปคล้ายกับรออยู่แล้วว่าเมื่อไหร่คนในห้องจะออกไปเสียที เช็คเงินสดตัวเลขห้าหลักวางลงบนโต๊ะ ผ้าแพรยิ้มออกมาเบาๆ

" เช็คงานของคุณภัทร์ค่ะ "

วารีบอกเสียงเรียบ ผ้าแพรหยิบขึ้นมาแล้วยิ้มกับตัวเองคิดในใจว่า กุชชี่จ๋า แม่จะไปรับหนูวันนี้เลย

มือบางหยิบกระเป๋ายี่ห้อดังมาวางบนตัก แล้วดมกลิ่นเบาๆ หอมชื่นใจอะไรแม่ขนาดนี้ ผ้าแพรลูบกระเป๋าใบเล็กเบาๆ โบว์สีแดงสวยหวานอะไรเบอร์น้านนน

ปากยังชื่นชมออกมาไม่หยุด เช็คห้าหลักในวันนี้ถูกเข้าบัญชีเรียบร้อย ยอดเงินหมุนเวียนในบัญชีกว่าเจ็ดหลัก ผ้าแพรหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาดูแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะตรงดิ่งไปที่ช้อปขายกระเป๋าทันที พนักงานขายยกมือไห้วอย่างอ่อนน้อม

คุณแพร คนนี้เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ทีเดียว เธอสั่งกระเป๋าเอาไว้หลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่ขายที่ดินได้ รอเพียงไม่เกินเจ็ดวันทำการ ค่านายหน้าก็มาถึงมือแน่นอน ผ้าแพรมองดูกระเป๋าแบรนด์เนมในตู้ที่วางเรียงรายมากกว่ายี่สิบใบ ต่างแบรนด์ ต่างสี ละลานตาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ผ้าแพรคนนี้ไม่ใช่เด็กหญิงผ้าแพรคนนั้นอีกต่อไป

ป้าเมตตา หรือ คุณแม่เมตตา ลงมือเย็บกระเป๋าเป้ใบเก่าให้อย่างเบามือ

"ใช้ไปก่อนนะแพร ถ้าเปิดเทอม แม่จะซื้อให้ใหม่"

ผ้าแพรส่ายหัวเบาๆ

"ใช้ใบนี้แหละจ้ะ แม่ ราเมศ กับ รามิล ต้องดื่มนมอีกหลายปี แม่เก็บเงินค่ากระเป๋าเอาไว้ซื้อนมให้น้องดีกว่าจ้ะ "

เด็กหญิงวัยแปดปีบอกกับแม่เมตตา แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข น้องชายของเธอ เกิดหลังจากเธออายุได้ 7ปี

แม่เมตตา แต่งงานมาหลายปีก็ไม่มีลูก จนถอดใจจะมี แต่พอเธอโตเข้าประถม1แม่เมตตาก็ตั้งท้องราเมศ และ ปีถัดมา ก็มีรามิลอีกคน

ผ้าแพรรักน้องหนักหนา แม้จะรู้ดีว่า เธอไม่ใช่สายเลือดของคนบ้านนี้ แต่ราเมศกับรามิล มีพี่แพรคนนี้เป็นดั่งแม่คนที่สองเลย

คุณลุงที่เป็นทหาร เสียชีวิตจากการปฎิบัติหน้าที่ ป้าเมตตาแทบจะไร้ความรู้สึกในตอนนั้น ผ้าแพรเป็นเรี่ยวแรงแทนป้าเมตตาทุกอย่าง เด็กสาววัยเพียงสิบแปดปี ที่กำลังจะจบมอหก กลับต้องพบกับมรสุมลูกแรกคือคุณลุงเสีย ปีต่อมา ป้าเมตตาก็ล้มป่วยและเสียชีวิตไปอีกคน ราเมศกับรามิลวัย13-14ปี กับเด็กสาววัยรุ่น ต้องลำบากแค่ไหน คงไม่มีใครรู้