ไม่รู้ว่าเวลาเวียนผ่านไปเท่าไร ร่างโปร่งวางพู่กันและม้วนเอกสารที่เขียนไว้ให้เรียบร้อย เขาส่งให้ทหารหน้าห้องและแจ้งความต้องการทั้งหมดไป ก่อนจะกลับมายังห้องพัก เปลวเทียนวูบไหวจากสายลมที่พัดโชยเข้ามา นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองหน้าต่างที่เปิดค้าง ดวงจันทร์เคลื่อนผ่านศีรษะไปพักหนึ่งแล้ว
เขาเดินไปยังหน้าต่างที่มีร่างเล็กกำลังฟุบหลับอยู่ มือสากแตะเบา ๆ บริเวณมือขาวที่โผล่พ้นแขนเสื้อพบว่ามันเย็นจนน่าเป็นห่วง ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าปลุกเพราะอยากให้นางพักผ่อนมาก ๆ หลังจากใคร่ครวญได้ครู่หนึ่งซุนเหว่ยก็ช้อนร่างอรชรขึ้นอุ้มไปส่งบนเตียงกว้าง
“งืม” กายบางพลิกตัวเล็กน้อยตอนที่ถูกวางลงบนเตียงนุ่มจากนั้นจึงหลับลงอย่างสบายใจตามเดิม
ก่อนหน้านี้หลังจากที่ชายหนุ่มได้รับราชโองการ เขากลับไปที่จวนเพื่อเตรียมตัว ระหว่างนั้นซุนเหว่ยได้รับข่าวจากคนของเขาที่แฝงตัวอยู่ในจวนแจ้งว่าหลี่รั่วหลานและบ่าวของนางวางแผนหลบหนี พริบต
