หนึ่งเค่อผ่านไป (สิบห้านาที)
ร่างเล็กเดินออกมาจากม่านกั้นเห็นว่าเสื้อผ้าที่เปียกน้ำอยู่ถูกใครอีกคนเอาไปผึ่งลมให้ตรงระเบียงด้านนอก เขาเดินกลับเข้ามาและเรียกนางไปนั่งที่โต๊ะรับแขกที่อยู่ปลายเตียง
“อาการเป็นเช่นไรบ้าง” เขาถาม
“เหมือนจะดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ” คนพูดกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอก่อนจะคว้าชาที่ตั้งอยู่ขึ้นมาดื่มไปหลายแก้วด้วยความกระหาย แม้ดื่มไปจนหมดกาความรู้สึกปรารถนาที่แผดเผาลำคอให้แห้งผากก็ยังคงไม่หมดไป
“สีหน้าเจ้าไม่ได้บอกแบบนั้นเลยนะ” ดวงเนตรสีอ่อนที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ตอนนี้ราวกับเสือที่มองว่าเขาเป็นเหยื่อก็ไม่ปาน
“ส่วนหนึ่งเพราะคุณชายนั่นแหละเจ้าค่ะ” ซุนเหว่ยอุ้มนางออกมาจากอ่างน้ำทำให้ตัวเขาเปียกปอนไปด้วย
อาภรณ์สีควันที่ตัดมาจากผ้าแพรชั้นดีเมื่อโดนน้ำก็เปียกลู่แนบสนิทไปกับเรือนกายกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกชั้นยอดมีหยาดน้ำเกาะพราว มันค่อย ๆ ไหลลงมาจากบริเวณขมับลากไล้กรอบหน้าชัดลงไ
